ΗΠΑ και Σερβία πρόσφεραν μια παράσταση για τα βιβλία της ιστορίας του μπάσκετ στον ημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων και με τα βλέμματα όλου του πλανήτη πάνω τους, αλλά ταυτόχρονα και πολλή τροφή για σκέψη.
Οι «πλάβι» πιστοποίησαν πως αποτελούν τη μεγαλύτερη σχολή της Ευρώπης, όσα άλματα κι αν έχουν κάνει τα προηγούμενα χρόνια χώρες όπως η Ισπανία και εσχάτως η Γερμανία ή η Γαλλία. Θαρρείς και η… γριά αλεπού που λέγεται Πέσιτς είχε «κοιμίσει» τους Αμερικανούς χάνοντας εύκολα τα δύο προηγούμενα φετινά παιχνίδια (105-79 το φιλικό στο Άμπου Ντάμπι, 110-84 στους ομίλους της Λιλ) για να χτυπήσει το τρίτο και σημαντικότερο. Η καταπληκτική αμυντικά τακτική του Σέρβου τεχνικού, με τις προσαρμοσμένες άμυνες χώρου και όχι μόνο έκοψε την ορμή της Team USA, υποχρέωσε τους σταρ της να… σκεφτούν, χάλασε το μυαλό τους και έχτισε μομέντουμ έκπληξης βεληνεκούς που είχαμε να συναντήσουμε από εκείνο το αξέχαστο μεσημέρι τον Σεπτέμβριο του 2006 στην Σαϊτάμα.
Όμως ο Πέσιτς έκανε και λάθη που επέτρεψαν την ανατροπή. Η εγκατάλειψη του πλάνου της ζώνης, η απουσία του Αβράμοβιτς από την πεντάδα στα περισσότερα από τα τελευταία κρίσιμα λεπτά, ακόμη και η αντικατάσταση του Μιλουτίνοφ που συνυπάρχοντας με τον Γιόκιτς προκαλούσε τεράστιο πρόβλημα σε άμυνα και (κυρίως) ριμπάουντ των ΗΠΑ, στοίχισαν ακριβά στο τέλος. Μαζί, φυσικά, με το παντελώς ελεύθερο χαμένο τρίποντο του Ντόμπριτς που πέταξε στα σκουπίδια την ευκαιρία για +5 στα 2:35, ευκαιρία που δεν πέταξε ο Κάρι 11’’ μετά, με αποτέλεσμα το προσπέρασμα που έγειρε και ψυχολογικά την πλάστιγγα υπέρ της Team USA.
Οι ΗΠΑ, πέρα από το αναμενόμενο πλεόνασμα ενέργειας στην τελική ευθεία του αγώνα απέναντι σε εμφανώς σκασμένους αντιπάλους, «επένδυσε» και στους ηγέτες που ξέρουν ακριβώς πώς κερδίζεται ένας μεγάλος αγώνας, γιατί το έχουν κάνει αναρίθμητες φορές. Τα μη αντιμετωπίσιμα pull-ups του Ντουράντ, ο οδοστρωτήρας-ακόμη και στα 40 του-Λεμπρόν με το όχι γεμάτο χάρη αλλά πάντα πληθωρικό παιχνίδι του και ο αρτίστας Κάρι «μίλησαν» όταν η μπάλα ζύγιζε τόνους σώζοντας την… υστεροφημία του αμερικανικού μπάσκετ που κινδύνευε με κάζο για δεύτερο σερί καλοκαίρι, έχοντας μάλιστα φέτος επιστρατεύσει ό,τι καλύτερο υπάρχει στο ΝΒΑ και ό,τι πλησιέστερο σε επίπεδο ποιότητας έχει παρουσιάσει από τις δύο πρώτες Dream Team. Ο τρόπος που πανηγύρισαν τη νίκη αυτή παίκτες που έχουν κερδίσει τα πάντα, δείχνει πόσο μεγάλο ψυχολογικό βάρος κουβαλούσαν και τι ισχυρό πλήγμα θα ήταν για το «εγώ» τους ενδεχόμενη ήττα.
Η «ανάγνωση» του ημιτελικού
Η έκπληξη δεν ολοκληρώθηκε τελικά ποτέ αλλά ο χθεσινοβραδινός ημιτελικός προκάλεσε πολλή κουβέντα. Πολλοί έσπευσαν με ευκολία να προεξοφλήσουν τον θάνατο του ΝΒΑ, ορμώμενοι και από τα χουνέρια των προηγούμενων ετών που υπέστησαν οι διάφορες εκδοχές της Team USA. Συμπαθάτε μας, αλλά αυτό είναι εντελώς ανεδαφικό. Το ΝΒΑ παραμένει έτη φωτός μακριά από την Ευρωλίγκα και οποιαδήποτε άλλη λίγκα παγκοσμίως, πρωτίστως αγωνιστικά (και σε όλα τα άλλα επίπεδα), πολύ απλά γιατί έχει καταφέρει εδώ και πάνω από 30 χρόνια πλέον να πλαισιώνει τους Αμερικανούς που αφειδώς «παράγονται» από την παραγωγική διαδικασία των high schools και των κολεγίων της επικράτειας με τα καλύτερα ταλέντα από όλες τις χώρες. Παίκτες όπως ο Γιόκιτς, ο Αντετοκούνμπο, ο Εμπίντ, ο Γκίλτζους-Αλεξάντερ, ο Ντόντσιτς, ο Βάγκνερ, ο Γουεμπανιαμά, ακόμη και από «άγραφες» μπασκετικά χώρες, πήγαν στις ΗΠΑ οι περισσότεροι προτού καν σκάσουν από το αβγό τους στις πατρίδες τους, άλλαξαν τη ζωή τους και έγιναν πρόσωπα της λίγκας. Πλέον, δε, με τα κολέγια να εξασφαλίζουν τις υπηρεσίες φερέλπιδων παικτών με καλά συμβόλαια προτού καν γίνουν επαγγελματίες, το κύμα φυγής έχει ενισχυθεί ακόμη περισσότερο, με το ευρωπαϊκό (και όχι μόνο) μπάσκετ να αιμορραγεί σε φρέσκο αίμα για να μεταγγίζεται όλο αυτό σε ΝΒΑ, NCAA, ακόμη και G-League. Άρα για ποιο ΝΒΑ που φθίνει μιλάμε; Απεναντίας!
Η σωστή βάση της κουβέντας είναι πως η απόσταση του μπάσκετ των ΗΠΑ με τον υπόλοιπο κόσμο έχει πλέον μειωθεί και τείνει να εκμηδενιστεί. Κάποτε αποκαλούταν, σχεδόν υποτιμητικά, rest of the world, αλλά πλέον όποιος υποτιμά ό,τι συμβαίνει μπασκετικά έξω από τα σύνορα των ΗΠΑ είναι ανόητος. Πριν 32 χρόνια, οι αντίπαλοι της Dream Team έκαναν ουρά για φωτογραφίες και αυτόγραφα μετά από κάθε αγώνα της στη Βαρκελώνη, γιατί η απόσταση ήταν ακόμη χαώδης. Θυμίζουμε, απλώς, πως πήρε το χρυσό με οκτώ νίκες, μέση διαφορά 43,8 πόντους ανά αγώνα και χωρίς ο Τσακ Ντέιλι να καλέσει ούτε ένα τάιμ άουτ. Ακόμη και η τρομερή Κροατία με Πέτροβιτς, Κούκοτς, Ράτζα, Βράνκοβιτς και άλλους δεν μπόρεσε να την κοιτάξει στα μάτια.
Τώρα, σε αντίθεση με τότε, ο ανταγωνισμός ΚΑΙ το πιστεύει αλλά κυρίως ΚΑΙ το μπορεί! Οι καλύτερες ομάδες εκτός ΗΠΑ ξεχειλίζουν από ταλέντο, είναι γεμάτες με παίκτες που διαπρέπουν στο ΝΒΑ, άλλους που θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν θέση εκεί, ενώ έχουν… απομυθοποιήσει τους διάφορους Αμερικανούς σταρ που συναντούν 3-4 και βάλε φορές μέσα στη σεζόν και δεν τρομάζουν ή νιώθουν δέος αντικρίζοντάς τους ως star-struck θαυμαστές. Επιπλέον, υπερέχουν σε χημεία και ομοιογένεια καθώς αναπτύσσουν κώδικες ως σύνολο για πολλά χρόνια, σε αντίθεση με την Team USA που εμφανίζει σε κάθε τουρνουά και διαφορετικό ρόστερ, με συνέπεια οι αγώνες της συχνά να θυμίζουν pickup games σε αλάνες και ένα ατελείωτο one-on-one.
Φανταστείτε πως η USA Basketball χρειάστηκε να επιστρατεύσει αυτό το καλοκαίρι τους κορυφαίους Αμερικανούς της λίγκας, ακόμη και τον 40χρονο Λεμπρόν, τον 36χρονο Κάρι ή τον 36χρονο Ντουράντ, να… αμερικανοποιήσει τον Εμπίντ (γιατί, ναι, ακόμη και η Team USA έχει πλέον «νατουραλιζέ») και να αρχίσει προετοιμασία νωρίτερα από κάθε άλλη φορά, στις 5 Ιουλίου. Κι όλα αυτά γιατί προφανώς έχει θορυβηθεί από την κατακόρυφη άνοδο του ανταγωνισμού…
Το πέμπτο σερί χρυσό και όγδοο σε εννιά Ολυμπιακούς Αγώνες (εξαίρεση το 2004 η Αργεντινή) από το 1992, όταν λήφθηκε η ιστορική απόφαση να παίζουν… επαγγελματίες του ΝΒΑ στην κορυφαία διοργάνωση, φαίνεται πως δεν θα χαθεί ούτε τώρα για τις ΗΠΑ. Η Γαλλία έγινε-ξάφνου-ομάδα στα νοκ άουτ αλλά οι αδυναμίες της, κυρίως τακτικά και στα γκαρντ, δύσκολα θα της επιτρέψουν να απειλήσει σοβαρά τους Αμερικανούς. Όμως επειδή δεδομένα η Team USA δεν θα μπορεί να πείσει σε κάθε διοργάνωση-από δω και στο εξής-την αφρόκρεμα του ΝΒΑ να φορά το εθνόσημο και επειδή όλος ο κόσμος πλέον παίζει μπάσκετ, η αποκαθήλωση, έστω και πρόσκαιρη, δεν αργεί. Και βραδιές σαν τη χθεσινή, παρότι η Σερβία δεν μπόρεσε να μιμηθεί την Ελλάδα του 2006, κάνουν όλο τον υπόλοιπο κόσμο να το πιστεύει…
YΓ: Καλά τα δαχτυλίδια του ΝΒΑ, οι Ευρωλίγκες και τα πρωταθλήματα, αλλά είναι πάντα διαφορετικό να παίζεις για τη χώρα σου. Ο τρόπος που πανηγύρισαν οι δύο πιο επιδραστικοί παίκτες του 21ου αιώνα τη νίκη στον χθεσινό ημιτελικό, τα λέει όλα.
_105317.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
