Οργισμένοι Έλληνες

Η αμφισβήτηση τρέφει τους πραγματικούς πρωταθλητές, από τις αλάνες μέχρι και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σε αυτή βρίσκουν συχνά το επιπλέον κίνητρο για να κάνουν το… extra mile (που έλεγε κι ο Αλ Πατσίνο) και να κλείσουν στόματα, γιατί κάποιες φορές το να ανταγωνίζεσαι τον εαυτό σου απλώς δεν είναι αρκετό. Ολόκληρος Μάικλ Τζόρνταν βάσιζε τη νοοτροπία του στο να απαντήσει στους επικριτές του και ακόμη κι όταν δεν υπήρχαν haters, ο ίδιος κατασκεύαζε κάποιους στο μυαλό του βάζοντας έτσι καύσιμο στη «μηχανή» του.

Είναι σαφές πως τα μέλη της Εθνικής μπάσκετ ενοχλήθηκαν, όχι από την καλόπιστη κριτική όσων αγαπούν αυτή την ομάδα και θέλουν να πετύχει, αλλά από την απαξίωση και τον μηδενισμό όσων τους περίμεναν στη γωνία ελπίζοντας να χάσει ξανά για να νιώσουν καλύτερα στην ανυπαρξία τους. Από αυτούς εντός των τειχών που με διάφορα κίνητρα και ατζέντες ήλπιζαν να… αποτύχουν (θαρρείς και η παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες και η προσπάθεια απέναντι στους κορυφαίους δεν είναι από μόνη της επιτυχία), αλλά και από αυτούς έξω από τα στενά ελληνικά σύνορα, όπως τα «τζιμάνια» της αυστραλιανής λίγκας με την τουλάχιστον ασεβή ανάρτησή τους στα social media.



Οι διοργανώσεις της FIBA (όπως ουσιαστικά είναι και οι Ολυμπιακοί Αγώνες) έχουν αυτή την ιδιαιτερότητα, καθώς οι ομάδες είναι «μαντρωμένες» για βδομάδες και μην έχοντας την πολυτέλεια να αφήσουν το μυαλό να ξεφύγει με μια βόλτα ή κοντά στα αγαπημένα τους πρόσωπα, συχνά πέφτουν στην παγίδα του… κινητού και της τοξικότητας των social media. Κι επειδή είναι αδύνατο να κλείσεις κάθε επαφή με τον έξω κόσμο, είναι στο χέρι σου να μην επιτρέψεις τους «καλοθελητές» να χαλάσουν το μυαλό σου, αλλά να μετατρέψεις σε κινητήρια δύναμη τα κακοπροαίρετά τους σχόλια.

Αυτό ακριβώς έκανε και η ελληνική ομάδα στο διάστημα μεταξύ της ήττας από την Ισπανία και του «τελικού» με την Αυστραλία. Και με την τιτάνια προσπάθεια που κατέβαλε στον τελευταίο αγώνα του ομίλου, κέρασε το δικό τους δηλητήριο όσους προεξόφλησαν την τρίτη ήττα της και από χθες το απόγευμα αγνοούνται κι έχουν καταπιεί τη φαρμακερή γλώσσα τους.

Ο Σπανούλης απέδειξε ότι δεν είναι δογματικός

Φυσικά η νίκη δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της δύναμης του… οργισμένου Έλληνα. Η Εθνική δεν κατέθεσε απλώς ψυχή, αλλά και μπάσκετ στο παρκέ για να έρθει η νίκη και ο Βασίλης Σπανούλης έδειξε πως δεν είναι δογματικός, αναπροσαρμόζοντας τα πλάνα του. Η είσοδος του Μήτογλου στην αρχική πεντάδα πρόσφερε στην ελληνική ομάδα ένα ακόμη σημείο αναφοράς στο ζωγραφιστό και μια έξτρα επιλογή πάσας στον Αντετοκούνμπο, η χρησιμοποίηση του Γουόκαπ ως πρωτεύοντα χειριστή και όχι ως off ball παίκτη στην επίθεση πρόσφερε επιθετικό ρυθμό στον Γουόκαπ, ενώ παρουσία Τολιόπουλου ή/και Χαραλαμπόπουλου για αρκετά λεπτά έδωσε μια μεγαλύτερη απειλή από μακριά.



Απόδοση σαν αυτή του πρώτου ημιχρόνου είχε να πιάσει η Εθνική ομάδα από τον ιστορικό ημιτελικό της Σαϊτάμα το 2006 και τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Κι αυτό γιατί ο Kill Bill δεν επέλεξε να νικήσει τα άτια της Αυστραλίας με κλεφτοπόλεμο, αλλά με ένα παιχνίδι που απελευθέρωσε την Εθνική από τις δυσκολίες του σετ παιχνιδιού. Η άμυνα έβγαλε εκτός ρυθμού τους αντίπαλους χειριστές, οδήγησε σε χαμένα σουτ και λάθη και οι διεθνείς βρήκαν σκορ στο ανοιχτό γήπεδο και καλή ψυχολογία στις εκτελέσεις τους. Και παρότι ούτε σε αυτό το διάστημα δεν είχαμε μεγάλη αποτελεσματικότητα σε τρίποντα (5/15) και βολές (6/10), το ταμείο του ημιχρόνου έκλεισε στους 53 πόντους με 16/21 δίποντα (!) και 15 ασίστ για μόλις οκτώ λάθη.

Η φυσιολογική κόπωση της ελληνικής ομάδας, σε συνδυασμό με την αύξηση της πίεσης της αντίπαλης άμυνας (με Ντελαβεντόβα και Ριθ να αλλάζουν τον ρυθμό από τα μετόπισθεν) και τη δυσκολία στα ριμπάουντ οδήγησαν σε ένα τρίτο δεκάλεπτο που ξύπνησε κακές μνήμες από τη δεύτερη περίοδο-εφιάλτη με την Ισπανία. Η Εθνική είχε στο διάστημα αυτό 3/10 δίποντα και 1/6 τρίποντα, με τον Αντετοκούνμπο να εκτελεί ένα σουτ κι αυτό τριών πόντων στα 9:14 που ήταν στο παρκέ. Σε αντίθεση όμως με ό,τι συνέβη κόντρα στους μόνιμους δυνάστες μας την Τρίτη, αυτή τη φορά η ελληνική ομάδα κράτησε τα μπόσικα με την άμυνά της. Στο φινάλε χρειάστηκαν τα μεγάλα σουτ από Τολιόπουλο, Γιάννη και Γουόκαπ για να αποτραπεί η ανατροπή της Αυστραλίας και να χαμογελάσουμε πλατιά.

Πυρετός το Σαββατόβραδο

Η Εθνική ομάδα θα πρέπει να ζήσει ως τα μεσάνυχτα με την αγωνία αν το πρωί της Κυριακής θα πάρει το αεροπλάνο για Αθήνα ή για Παρίσι. Έχοντας κάνει το καθήκον της, είναι υποχρεωμένη να περιμένει τους… ορθόδοξους αδερφούς Σέρβους να κάνουν κι αυτοί το δικό τους απέναντι στο συμπαθέστατο πλην όμως όχι καλύτερό μας Νότιο Σουδάν για το +3 που θα μας οδηγήσει στα προημιτελικά των Ολυμπιακών Αγώνων.



Μια θέση που η Ελλάδα θα είχε ήδη, δικαιωματικά, αν δεν είχε δεχτεί αιφνιδιασμό στην εκπνοή από τον Καναδά και την Ισπανία, αν είχαν βρει στόχο Γουόκαπ ή Καλάθης στο φινάλε του αγώνα με την Αυστραλία ή αν η Βραζιλία δεν έστηνε πάρτι κόντρα στην Ιαπωνία επειδή τραυματίστηκε ο καλύτερος παίκτης της (Χατσιμούρα). Θέλει και λίγη ρέντα κάποια στιγμή αυτή η ομάδα…

ΥΓ1: «Πρέπει να είμαστε όλοι μαζί, στα καλά και στα κακά. Όχι στα καλά να πανηγυρίζουμε και στα κακά να απαξιώνουμε τους πάντες. Πρέπει να είμαστε ενωμένοι όλοι οι Έλληνες». Τα είπε όλα ο Σπανούλης. Να αγαπάτε την Εθνική (την Ελλάδα, τους ανθρώπους σας) στις καλές και τις κακές στιγμές. Περισσότερο στις κακές!

ΥΓ2: Για την καταπληκτική Γερμανία, την καλύτερη ΟΜΑΔΑ των Ολυμπιακών Αγώνων, που θα βρούμε στο δρόμο μας την Τρίτη αν η Σερβία κάνει απόψε αυτό που πρέπει, θα τα πούμε αύριο. Προφανώς και είναι τεράστιο φαβορί. Αλλά προφανώς και τα παιδιά της Εθνικής θα παλέψουν. Γι’ αυτό δεν αμφιβάλλει κανένας και γι’ αυτό και μόνο τους αγαπάμε. Όπως τη Δώρα, τον Κριστιάν, την Αντιγόνη και όλα τα παιδιά που θυσιάζουν πολλά.