Ο ιδανικός αρχηγός για την Εθνική ομάδα, ο παίκτης που ίσως υποτιμούμε και το μήνυμα Σπανούλη

Ουδείς μπορεί να θριαμβολογήσει για μια νίκη επί της Μεγάλης Βρετανίας, όσο κι αν οι εποχές από τότε που το «Άγγλος μπασκετμπολίστας» ήταν ανέκδοτο έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αυτό, ωστόσο, δεν αναιρεί το γεγονός ότι η Εθνική ομάδα έκανε το καθήκον της και είναι ουσιαστικά, αλλά όχι ακόμη μαθηματικά, σε μια ακόμη μεγάλη διοργάνωση μέσα από την γεμάτη παγίδες διαδικασία των «παραθύρων». Οι «ενέσεις» ποιότητας που έγιναν από τις ομάδες της Ευρωλίγκας αποδείχτηκαν καταλυτικές, χωρίς ασφαλώς κανείς να υποτιμά και τη συνεισφορά των υπολοίπων που είναι αναγκασμένοι να ζουν στη σκιά των «αιωνίων». Ειδική αναφορά, ωστόσο, αξίζει να γίνει σε δύο παίκτες.



Ο Κώστας Παπανικολάου είναι ο αρχηγός που αξίζει να έχει η Εθνική ομάδα, ένας άξιος συνεχιστής όσων σπουδαίων στο παρελθόν έχουν φορέσει αυτή τη φανέλα. Όχι απαραίτητα γιατί είναι ανάλογου ταλέντου, αλλά γιατί ο «κάπτεν» πρέπει να είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Ο άνθρωπος που με νεογέννητο ημερών το καλοκαίρι του 2023 είχε ταξιδέψει στην άλλη άκρη της γης για να βοηθήσει σε μια προσπάθεια που έμοιαζε και ήταν καταδικασμένη να μην πετύχει κάτι σπουδαίο λόγω απουσιών στο Παγκόσμιο Κύπελλο, έδειξε και πάλι ότι ο ηγέτης δεν κρύβεται πίσω από το στράτευμά του, αλλά ρίχνεται πρώτος στη μάχη. Παρότι είχε ανάγκη περισσότερο ίσως από όλους το τριήμερο ρεπό του Μπαρτζώκα στον Ολυμπιακό, μετά το (ένα ακόμη) πολύ δύσκολο καλοκαίρι που είχε, ο «Παπ» ήταν και πάλι εκεί, στην πρώτη γραμμή.



Η παρουσία του αρκεί και περισσεύει για να εμπνεύσει τους νεότερους, αλλά εκείνος δεν περιορίστηκε σε ρόλο τοτέμ. Άγγιξε το τριπλ νταμπλ, «μίλησε» στα κρίσιμα, πάλευε για κάθε κατοχή λες και ήταν η τελευταία στο παιχνίδι και το πανηγύριζε θαρρείς και ήταν κανένας πρωτάρης. Κι αφού κατέθεσε κάθε ικμάδα δύναμης που είχε για την Εθνική ομάδα, με την κορούλα του αγκαλιά, δεν αρνήθηκε σε κανένα από τα δεκάδες παιδάκια που τον περίμεναν στο κρύο για να υπογράψει ένα αυτόγραφο ή να βγάλει μια φωτογραφία. Ο Νίκος Ζήσης, ένας άλλος αρχηγός με ανάλογα χαρακτηριστικά, είχε πει αρκετά χρόνια πριν ο «Παπ» πάρει το… αόρατο περιβραχιόνιο, πως είναι ο ιδανικός γι’ αυτό. Και πόσο δίκιο είχε!

Η άλλη ιδιάζουσα περίπτωση είναι ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, που επέστρεψε Σάββατο από το παγωμένο Κάουνας, πήγε αμέσως στη Θεσσαλονίκη και την Κυριακή ήταν καθοριστικός στη νίκη. Όχι μόνο σε ρόλο… στόπερ, όπως τον έχουμε συνηθίσει στον Παναθηναϊκό, περιορίζοντας τη δράση του Κουίν Έλις, αλλά παρουσιάζοντας και αρετές που τείνουμε να ξεχάσουμε ότι διαθέτει. Ο «Πι Κέι» πέτυχε 14 πόντους και έδειξε σε όλους πως μάλλον τον αδικούμε, γιατί η ικανότητα ενός παίκτη στην άμυνα δεν αναιρεί ότι μπορεί να προσφέρει και στην επίθεση. Κι αν στον Παναθηναϊκό του Ναν, του Λεσόρ και των λοιπών αστέρων είναι δύσκολο να περισσέψουν λεπτά και… μπάλες για τον Καλαϊτζάκη στην Ευρωλίγκα (συνολικά έχει 34 λεπτά και 8 σουτ σε 8 εμφανίσεις από τις 11 αγωνιστικές που έχουν γίνει), στην Εθνική ομάδα, τουλάχιστον αυτή των «παραθύρων» αλλά πιθανότατα και αυτή μετά το προσεχές Ευρωμπάσκετ, η επιθετική του συνεισφορά είναι αναγκαία.



Προφανώς ο Καλαϊτζάκης δεν θα γίνει ποτέ ο αρχι-σκόρερ της Εθνικής ομάδας, αλλά είναι άδικο να θεωρούμε πως μπορεί να προσφέρει μόνο στην πίσω πλευρά του παρκέ. Άλλωστε τόσο με το εθνόσημο, όσο και με τον Παναθηναϊκό στο πρωτάθλημα, έχει δείξει ότι μπορεί να είναι παραγωγικός και μπροστά.

Φυσικά δεν παραβλέπεται η παρουσία και άλλων παικτών. Του Ζούγρη που σε μια θέση που το ελληνικό μπάσκετ έχει ανάγκη, δείχνει πως όσο μπόι δεν διαθέτει, το αναπληρώνει με πάθος, σκληρή δουλειά και διαρκή βελτίωση. Του Χουγκάζ που βρήκε την υγειά του στο εξωτερικό και επέστρεψε σε φανερά αναβαθμισμένη έκδοση. Του Λούντζη, που μπορεί να μην χωρούσε στον φετινό Ολυμπιακό αλλά όσο παίζει, όπως φέτος στον Προμηθέα, θα μπορεί να δίνει πολλά. Του Μωραΐτη και του Λαρεντζάκη, που μπορούν προσφέρουν πολλά περισσότερα από αυτά που έδωσαν αλλά ίσως ζητάμε πολλά από παιδιά που έχουν ελάχιστες ευκαιρίες στις ομάδες του. Ομοίως και του Μήτρου-Λονγκ που μπόρεσε να νιώσει και να είναι ξανά σημαντικός μετά από καιρό, αλλά και να γουστάρει να φορά το εθνόσημο. Του Τολιόπουλου, που το ταλαιπωρημένο κορμί του μπορεί να μην βοήθησε να δώσει όσα μπορεί, αλλά παραμένει κεφάλαιο. Κι ασφαλώς όλων των άλλων, που κλήθηκαν να υπηρετήσουν στην Εθνική ομάδα άλλους ρόλους, με περισσότερη ευθύνη, περισσότερο χρόνο και διαφορετικές ανάγκες, από αυτές που έχουν στις ομάδες τους. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό…

Κρατάμε για το τέλος τον Βασίλη Σπανούλη. Ο κόουτς πρόταξε τα στήθη του μετά την υπέρμετρα σκληρή κριτική που δέχτηκαν οι παίκτες του για την ήττα στο Λονδίνο. Θα μπορούσε να καλέσει αρκετούς ακόμη παίκτες των «αιωνίων» στο παιχνίδι της Κυριακής για να έχει το κεφάλι του ήσυχο (αλήθεια, πιστεύετε πως θα τολμούσε κανένας να του αρνηθεί;), ωστόσο προτίμησε να επενδύσει στην αντίδραση της ομάδας του. Είναι κι αυτό ένα κομμάτι της εξελικτικής διαδικασίας, αφού έδωσε ο ίδιος το κίνητρο σε όσους απέμειναν από την ομάδα της Πέμπτης να πάρουν τη δική τους ρεβάνς τρεις μέρες μετά. Όπως και έκαναν. Πάντως ο Kill Bill το έκανε σαφές μετά το τέλος του αγώνα. Αφού ορθώς αρνήθηκε να πει το παραμικρό περί Μονακό σε μια περίσταση που αφορούσε στην Εθνική ομάδα, έστειλε το μήνυμα πως τον Φλεβάρη θέλει άπαντες παρόντες, κι ας είναι η Εθνική ομάδα με το ενάμιση πόδι στο Ευρωμπάσκετ.



ΥΓ: Ουδείς υποστηρίζει ότι η Ελλάδα έχει την μεγαλύτερη δεξαμενή ταλέντου στην Ευρώπη ή ότι η επόμενη μέρα μετά το προσεχές Ευρωμπάσκετ δεν θα είναι δύσκολη με την αναμενόμενη αποχώρηση παικτών λόγω ηλικίας. Όμως είναι τουλάχιστον αδικία και αγνωμοσύνη αυτή η αποδόμηση που έγινε σε προπονητή και παιδιά που κλήθηκαν μέσα σε τρεις μέρες να γίνουν ομάδα, με μια σύνθεση που πιθανότατα δεν θα ξαναδούμε, αλλά και σε ένα σύνολο που από την καθιέρωση των «παραθύρων» και παρά τις κάθε φορά σημαντικές απουσίες δεν έχει λείψει από καμία μεγάλη διοργάνωση, ούτε καν έχει κινδυνεύσει από κάτι τέτοιο. Δηλαδή Γερμανία και Ισπανία, με πρόσφατους τους θριάμβους τους αλλά και από δύο ήττες σε αυτά τα προκριματικά, έπρεπε να υποβάλουν τις εθνικές των παραθύρων σε δημόσιο λιθοβολισμό; Το χειρότερο όλων είναι πως η όποια κριτική δεν ασκείται από… ανησυχία για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ, αλλά για ιδιοτελείς σκοπούς.