Μήπως τελικά ο Παναθηναϊκός δεν έχει πρόβλημα μόνο νοοτροπίας;

Οι ήττες ή ακόμη και οι όχι πειστικές εμφανίσεις σε νίκες από τον Παναθηναϊκό φέτος είχαν αποδοθεί σε κακή νοοτροπία. Εν πολλοίς στο ότι ακόμη επαναπαυμένοι στις δάφνες των πρωταθλητών Ευρώπης, οι «πράσινοι» έδιναν την αλαζονική εντύπωση πως βάσει της φετινής ακόμη μεγαλύτερης ποιότητάς τους αρκεί να χαϊδέψουν το γκάζι για λίγα λεπτά για να κερδίσουν. Όμως αν κάτι τέτοιο μπορεί να λειτούργησε απέναντι σε ομάδες με πολύ λιγότερη ποιότητα, όπως ο Ερυθρός Αστέρας, η Μακάμπι, ακόμη και στο… πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ ή ο Κολοσσός, αποδείχτηκε ανεπαρκές απέναντι σε ομάδες του δικού του επιπέδου, όπως ο Ολυμπιακός, η Ζαλγκίρις και η Μονακό.

Μήπως όμως τελικά δεν είναι μόνο θέμα νοοτροπίας; Πιθανότατα ναι, αφού ο Παναθηναϊκός ερχόμενος από τη σφαλιάρα στο Κάουνας, είναι αδιανόητο να μπήκε… χαλαρός σε ένα παιχνίδι με τη Μονακό, απέναντι στον Βασίλη Σπανούλη, σε γεμάτο ΟΑΚΑ, με τον ιδιοκτήτη του παρόντα στο γήπεδο και τον προπονητή του όλη τη βδομάδα να δίνει σύνθημα για αντίδραση. Μοιάζει απίθανο επαγγελματίες παίκτες αυτού του επιπέδου, που έχουν αποδείξει στο παρελθόν πως δεν έχουν πρόβλημα κορεσμού, να παρουσιάζουν ξαφνικά το σύνδρομο του… φτασμένου και να οφείλεται η εικόνα τους αποκλειστικά σε χαλαρότητα.



Γι’ αυτό και ο υπογράφων καταλήγει στο συμπέρασμα πως ο Παναθηναϊκός ίσως περισσότερο από πρόβλημα νοοτροπίας έχει πρόβλημα στελέχωσης. Προς Θεού, όχι από άποψη ταλέντου, το επίπεδο του οποίου είναι στον… Θεό, αλλά από πλευράς ισορροπίας στα περισσότερα σχήματά του, ειδικά στη γραμμή των γκαρντ. Η τετράδα Ναν, Σλούκας, Μπράουν και Γκραντ είναι ποιοτικά η καλύτερη στην Ευρωλίγκα ασυζητητί, ωστόσο σε όσα δίδυμα ή τρίδυμα δεν βρίσκεται μέσα ο τελευταίος, η πρώτη ζώνη άμυνας ασθενεί. Κι αυτό γιατί Σλούκας και Μπράουν ουδέποτε ήταν σπουδαίοι αμυντικοί και δεν θα γίνουν στα 35 τους, ενώ ο Ναν πέρα από τις δυνάμεις που ξοδεύει στην επίθεση, παρότι έχει τα αθλητικά προσόντα για να παίξει άμυνα, έχει το κουσούρι να φορτώνεται με φάουλ, είτε με απρόσεκτες άμυνες, είτε με τεχνικές ποινές πληρώνοντας τα νεύρα του. Την ίδια στιγμή, ο Καλαϊτζάκης έχει παίξει σε 33:56 συνολικά σε 12 αγωνιστικές με τον Αταμάν να εξακολουθεί να τον… ξεχνά.

Με το πρώτο ανάχωμα των μετόπισθεν, λοιπόν, αναποτελεσματικό, η άμυνα έρχεται γρήγορα σε ανισορροπία που δεν συμμαζεύεται από τους ψηλούς. Πόσω μάλλον όταν ο Λεσόρ καλείται να παίζει σε περσινά λεπτά και ο Γιουρτσεβέν αδυνατεί να ακολουθήσει τις περιστροφές και να είναι συνεπής αμυντικά για να αυξήσει τον χρόνο συμμετοχής του.



Το αμυντικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού αποτυπώνεται και στατιστικά. Ενώ, λοιπόν, οι «πράσινοι» έχουν φέτος την καλύτερη επίθεση της Ευρωλίγκας, με 120,8 πόντους ανά 100 κατοχές, στην άμυνα είναι μόλις ένατοι με 114,7 πόντους παθητικό ανά 100 κατοχές, ενώ πέρσι είχαν τη δεύτερη καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης και αυτή ήταν ο οδηγός για να φτάσουν στην κορυφή. Επιπλέον, ο Παναθηναϊκός φέτος οδηγεί τους αντιπάλους του σε λάθη σε μόλις στο 16% των κατοχών του, επίδοση που είναι μόλις η 13η στην Ευρωλίγκα, ενώ οι αντίπαλοί του μοιράζουν 19,1 ασίστ κατά μέσο όρο και είναι μόλις 15ος.

Είναι πασιφανές, λοιπόν, πού εστιάζεται το πρόβλημα του Παναθηναϊκού. Κι επειδή μεταγραφή δεν προβλέπεται, το πρόβλημα λύνεται υποχρεωτικά εκ των έσω. Με σχήματα που θα είναι περισσότερο ισορροπημένα και λειτουργικά, έστω κι αν συχνά θα στερούνται κάποια σχήματα σε ατομικό ταλέντο. Όσο αυτό δεν διορθώνεται, ο Παναθηναϊκός θα ταλαιπωρείται και συχνά θα χάνει, ειδικά από ομάδες με αθλητικότητα και προσωπική φάση στα γκαρντ. Μην ξεχνάμε ότι πέρσι κατέκτησε την Ευρωλίγκα όχι γιατί είχε το περισσότερο ταλέντο, αλλά γιατί είχε χημεία, ρόλους, ισορροπία και μάτι που γυαλίζει. Φέτος έχει πλεόνασμα ποιότητας, αλλά έλλειμμα σε όλα τα άλλα.

Η άμεση επίδραση του Σπανούλη που έκανε τον Τζέιμς... Καλάθη

Λίγα πράγματα μπορείς να αλλάξεις μέσα σε δύο προπονήσεις. Κι όμως ο Βασίλης Σπανούλης έβαλε, μόνο και μόνο με την… αύρα του, τη σφραγίδα του στη Μονακό από το ντεμπούτο του. Η σκληράδα στην άμυνα ήταν εκεί σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, όπως και οι καλές αποστάσεις στην επίθεση που δημιούργησαν πολύ καλής ποιότητας σουτ (εξ ου και το 10/22 τρίποντα). Ίσως όμως η επίδραση του Kill Bill να έγινε πιο εμφανής με τον τρόπο που αγωνίστηκαν Μάικ Τζέιμς και Έλι Οκόμπο. Δύο σολίστ, που κοιτάζουν περισσότερο το καλάθι παρά τον αντίπαλο, είχαν 10 και 5 ασίστ αντίστοιχα και η Μονακό, από προτελευταία ομάδα σε καλάθια από ασίστ μέχρι την ενδέκατη αγωνιστική, είχε στο ΟΑΚΑ 26! Πού να μπει και ο Νικ Καλάθης!



Ο Άλφα Ντιαλό, δε, στα χέρια του Λαρισαίου κόουτς θα εκτοξευτεί και θα εξελιχθεί σε αγαπημένο του παίκτη. Η κάποτε ανακάλυψη του Χρήστου Σερέλη στο Λαύριο είναι καταπληκτικός αμυντικός, μάρκαρε αποτελεσματικά από τον Ναν και τον Σλούκα μέχρι τον Λεσόρ, έβαλε και 24 πόντους. Ευκαιρία και για τον Παπαγιάννη να αναγεννηθεί στα χέρια του Σπανούλη… Το πρώτο δείγμα ήταν πολύ θετικό.

ΥΓ: Ο Κέντρικ Ναν είναι ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη. Όμως για να το δείχνει, πρέπει να είναι στο παρκέ και με καθαρό μυαλό. Πέρσι, παραδόξως για πρώτη χρονιά στην Ευρωλίγκα, είχε ένα μόνιμο… poker face, αλλά φέτος με τα νεύρα που βγάζει, στερεί από τον εαυτό του λεπτά στο παρκέ και από την ομάδα του την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Αυτό είναι αδικαιολόγητο για τη δεύτερη σεζόν του στην Ευρωλίγκα κι επειδή συμβαίνει για πολλοστή φορά φέτος, προφανώς θα πρέπει να του γίνουν οι απαραίτητες συστάσεις για να επιστρέψει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις.