Χαβιέρ Σοτομαγιόρ: Ο άνθρωπος που «άγγιξε» τον ουρανό

Έτος 1993: Οι ιαχές παρότρυνσης έχουν σκεπάσει ένα ολόκληρο στάδιο από άκρη σε άκρη. Δευτερόλεπτα μετά, τα μαζικά επαναλαμβανόμενα παλαμάκια ακούγονται σαν ρυθμικός σκοπός και επιτείνουν την τεράστια προσμονή. Σύντομα, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι όπως όλες τις προηγούμενες φορές, ότι δεν πρόκειται για την τυπική μηχανική ενθάρρυνση. Θαρρείς και ο ένας μεταδίδει στον άλλο το αίσθημα σιγουριάς που πλανάται διάχυτο στην ατμόσφαιρα πως εκείνη η μέρα μείνει χαραγμένη στο θυμικό όλων…

Η μελαμψή φιγούρα του μόλις που διακρίνεται στον ορίζοντα. Στέκεται αγέρωχος και το βλέμμα του προδίδει πολλά. Προδίδει όλα όσα τον έκαναν να θεωρείται ο καλύτερος όλων των εποχών. Προδίδει την ακόρεστη φιλοδοξία του ανθρώπου που επιθυμεί διακαώς να γράψει ιστορία.

Προδίδει την ακλόνητη πίστη ότι θα καταφέρει να υπερκεράσει έναν φαινομενικά ανυπέρβλητο σκόπελο, όπως έκανε και όλες τις προηγούμενες φορές. Στα ματιά του καθρεφτίζεται η ακατάβλητη επιμονή, η αδάμαστη θέληση και το κολοσσιαίο κίνητρο.

Ίσως όμως το πρωταρχικό στοιχείο που μεγιστοποιεί τις πιθανότητες το εξ ορισμού δύσκολο εγχείρημα να αποφέρει καρπούς, συνιστά αυτή η «εξωγήινη» αυτοπεποίθηση που έχει φωλιάσει στη ψυχή του. Μια σκιά σιγής απλώνεται ξαφνικά στο στάδιο. Μολονότι η νεκρική σιωπή κράτησε μονάχα για λίγα δευτερόλεπτα, φάνταζε αιωνιότητα, σαν να πάγωσε ο χρόνος.

Ο Κουβανός άλτης, Χαβιέρ Σοτομαγιόρ, με ύψος 1,94 εκατοστά παίρνει φορά και αρχίζει να τρέχει λοξά, μα δεν μοιάζει με άνθρωπο. Περισσότερο φέρνει σε άλογο που καλπάζει, καθώς διασχίζει με τον τεράστιο διασκελισμό του την απαιτούμενη απόσταση και με το τελειότερο άλμα που έχει καταγραφεί «πετάει» στα 2, 45 εκατοστά. Έτσι, τοποθετεί το όνομά του στο πάνθεον της αιωνιότητας με ολόχρυσα γράμματα. Δεν είναι μονό το ρεκόρ που συντηρείται ζωντανό στους εραστές του κλασσικού αθλητισμού, αλλά και ο τρόπος επίτευξής του.

Μπορεί στο παρελθόν να έχουν βγει από τα χείλη πολλών ουκ ολίγες γλωσσικές υπερβολές στην προσπάθειά τους να αποτυπώσουν όσο πιο πιστά, όσο πιο εύγλωττα γίνεται μια μεγαλειώδη στιγμή, εντούτοις αυτή στη Σαλαμάνκα της Ισπανίας δεν ανήκε σε εκείνες.

Ο χορογραφικός συγχρονισμός, το «αέρινο» στιλ, η στιγμή που τα μακριά πόδια του που προσομοιάζουν σε κουπιά βάρκας «γλείφουν» τον πήχη και το κυκλώπειο κορμί του περνάει πάνω από αυτόν, συνθέτουν ένα σκηνικό που μοιάζει να ξεπήδησε από πίνακα ζωγραφικής!

Λες και τούτη τη στιγμή άγγιξε τον ουρανό, λες και περπάτησε στους αιθέρες! Ναι, αυτή τη φορά δεν επρόκειτο για παχιά λόγια. Δεν επρόκειτο για ένα περιστατικό πραγματικό μεν, με το απαραίτητο πασπάλισμα δε, που προσθέτει η φαντασία του αυτόπτη μάρτυρα στην προσπάθειά που κάνει να αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον του φιλοθεάμονος κοινού.



«Κανείς δεν μπορεί να μου πάρει την περηφάνια»

Όσο για το αν ο πρωταγωνιστής ζει με το φόβο της κατάρριψης της «μυθικής» επίδοσής του, σε παλαιότερες δηλώσεις του, επεσήμανε: «Δεν ζω με το φόβο να ξεπεραστεί αυτή η επίδοση. Το ρεκόρ αυτό, πάντα βρισκόταν υπό… απειλή, αφού ειδικά τον καιρό που εγώ πηδούσα υπήρχαν πολλοί εξαιρετικοί αθλητές που θα μπορούσαν να το είχαν καταρρίψει. Για την ακρίβεια, αρκετοί εκείνη την περίοδο το είχαν επιχειρήσει».

Μάλιστα, το 2013 ο Μπόγκταν Μπονταρένκο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είχε δοκιμάσει να προσπεράσει τον Κουβανό, βάζοντας τον πήχη στα 2,46 εκατοστά, μα δεν τα κατάφερε. Ο Σοτομαγιόρ είχε αποκαλύψει ότι «στη δεύτερη προσπάθειά του έφτασε πάρα πολύ κοντά. Απογειώθηκε δυνατά και παρόλο που απέτυχε, έφτασε ψηλότερα από ποτέ».

Πάντως, σε άλλη συνέντευξη στην εφημερίδα «Gulf Times», τόνισε. «Εάν έπρεπε να αποφασίσω ένα όνομα ανάμεσα στο Μπονταρένκο και τον Μουτάζ Εσά-Μπαρσίμ, το οποίο έχει τη δυνατότητα να σπάσει το ρεκόρ, θα επέλεγα τον Μπαρσίμ».

Να σημειωθεί ότι ο τελευταίος στον τελικό του Diamond League το 2014 είχε ξεπεράσει το εμπόδιο στα 2 μέτρα και 43 εκατοστά, ενώ ο Ουκρανός είχε σταματήσει στα 2, 42 εκατοστά.



Ερωτηθείς για το αν περίμενε αυτό το ρεκόρ να κρατήσει τόσα χρόνια, υπογράμμισε: «Όχι, επειδή τότε οι αντίπαλοί μου ήταν δυνατοί και ουδέποτε σταμάτησαν να προσπαθούν να το ''σμπαραλιάσουν''. Επίσης, από την πρώτη ημέρα που το έκανα ήμουν πεπεισμένος ότι θα βρεθεί κάποια στιγμή ένας άνθρωπος να το σπάσει».

Τέλος, αναφορικά με το πώς θα αισθανθεί τη μέρα που ο «εκλεκτός» θα πηδήξει πάνω από τα 2,45 εκατοστά, επεσήμανε με περισσή ειλικρίνεια: «Είμαι σίγουρος ότι τούτη την μέρα δεν θα νιώσω χαρά. Δεν θα το απολαύσω, αυτή είναι η αλήθεια. Ωστόσο, αργά η γρήγορα θα το αποδεχτώ, διότι τα ρεκόρ είναι για να σπάνε. Πάντα θα το θυμάμαι με μεγάλη περηφάνια. Αυτό το συναίσθημα δεν μπορεί κανένας να το πάρει από μένα».

Και πράγματι, ίσως η πιο λαμπρή παρακαταθήκη που κληροδότησε στις επόμενες γενιές δεν αποτελεί το εν λόγω ανδραγάθημα αυτό καθ’ αυτό ή το μετάλλιο που δεν πήρε. Άλλωστε, «κολυμπάει» ανάμεσα σε εκείνα, (ένα χρυσό, ένα ασημένιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, δύο χρυσά και δύο ασημένια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, τέσσερα χρυσά, ένα ασημένιο και ένα χάλκινο σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα κλειστού και τόσα ακόμα), αλλά κάτι ανώτερο.

Ποιο είναι αυτό; Το καινοφανές συναίσθημα θαυμασμού που γέννησε στους λάτρεις του αθλητισμού. Και αυτό, όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν θα αλλάξει ποτέ.

Επιμέλεια: Παναγιώτης Ιωάννου