«Ωμός» ρεαλ-ισμός για Παναθηναϊκό

Ο Παναθηναϊκός θα νικούσε δύσκολα στη Μαδρίτη και υπό φυσιολογικές συνθήκες. Υπό αφύσικες, σαν κι αυτές υπό τις οποίες υποχρεώθηκε να ταξιδέψει στην ισπανική πρωτεύουσα, πήγαινε για… mission impossible. Γιατί τέτοια είναι όταν προσπαθείς να αλώσεις το «σπίτι» της Ρεάλ κάνοντας οικονομία στις ανάσες και στα φάουλ για να βγάλεις το 40λεπτο.

Η ομάδα του Ιβάνοβιτς το πάλεψε, αλλά ήταν πρακτικά αδύνατο να τα καταφέρει, όταν οι ήδη επιβαρυμένοι παίκτες παρέδωσαν πνεύμα από την υπερπροσπάθεια, οι γηπεδούχοι με τον απύθμενο πάγκο φρέσκαραν τους δικούς τους και οι διαιτητές σφύριζαν έδρα σε κάθε αμφιλεγόμενη κατάσταση.

Βλέποντας αυτό και μόνο το παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός δεν έχασε επί της ουσίας κάτι. Όμως αντικρίζοντας τη γενικότερη εικόνα, ό,τι συνέβη στη Μαδρίτη τον «καλεί» να δει κατάματα την πραγματικότητα και με ωμό ρεαλισμό. Γιατί μια ήττα από τη Ρεάλ όταν είσαι ελλιπέστατος δικαιολογείται. Αν όμως έρθουν κι άλλες, κόντρα σε πιο βατούς αντιπάλους, εντός ή εκτός έδρας, ΚΑΙ θα «πονέσουν» ΚΑΙ τα ελαφρυντικά θα μοιάζουν λίγα.

Είχαμε επισημάνει και παλαιότερα (ακόμη και την περασμένη εβδομάδα) την ανάγκη ενίσχυσης με έναν-δύο ακόμη αξιόπιστους παίκτες, ειδικότερα στις θέσεις «3» και «5». Και πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις, οι «πράσινοι» πήγαν δίχως τέσσερις παίκτες τους σαν πρόβατο επί σφαγή στο άντρο της «βασίλισσας».

Ασφαλώς και με δύο τέτοιες προσθήκες ο Παναθηναϊκός δεν θα γινόταν φαβορί να κερδίσει την Ευρωλίγκα ή έστω να νικήσει τη Ρεάλ εκτός έδρας. Θα μπορούσε, ωστόσο, να μειώσει τις πιθανότητες στραβοπατήματος απέναντι σε αντιπάλους όπου η ήττα δεν θα είναι εντός προγράμματος (όπως αυτές που ήρθαν σε Βαρκελώνη και Μαδρίτη) και θα αποφόρτιζε τους «βασικούς» του, που κινδυνεύουν να πάνε ξεζουμισμένοι ή-χτύπα ξύλο-τραυματισμένοι στα ματς που θα κρίνουν πραγματικά την πρόκριση στα play offs.

Θα είχε λογική η επιλογή της μη ενίσχυσης, εφόσον έπαιρναν χρόνο οι φερέλπιδες της αποστολής, ωστόσο ο μόνος που είδε αγωνιστική δράση σε μια ενδεκάδα δίχως κλασικό σμολ φόργουορντ ήταν ο Χαραλαμπόπουλος για 13:19, ενώ Διαμαντάκος, Κόνιαρης και Παπαγιάννης απέκτησαν μεν παραστάσεις, αλλά μόνο σαν θεατές.

Φυσικά ουδείς μπορεί να έχει την απαίτηση από την οικογένεια Γιαννακόπουλου (ή αντιστοίχως την οικογένεια Αγγελόπουλου στον Ολυμπιακό) να μπει ακόμη περισσότερο «μέσα» επιβαρύνοντας τον ήδη ζημιογόνο προϋπολογισμό της ΚΑΕ με μεταγραφές. Θα ήταν αγνωμοσύνη μετά από όσα έχει ξοδέψει και συνεχίζει να ξοδεύει σε χαλεπούς καιρούς.

Ωστόσο ο «ωμός» ρεαλισμός διδάσκει πως όταν έχεις να αντιπαρατάξεις μόνο τον Μπατίστα κόντρα σε μια front line με Μπουρούση, Αγιόν, Ρέγες, Σλότερ και τον Μεχρί εκτός αποστολής ή όταν το μοναδικό σου διαθέσιμο «τριάρι» είναι ο υπερταλαντούχος μεν πλην όμως άγουρος (17χρονος γαρ) Χαραλαμπόπουλος και ο αντίπαλός σου έχει την πολυτέλεια να χρησιμοποιεί για ένα επτάλεπτο τον περσινό βασικό σου σμολ φόργουορντ, Γιόνας Ματσιούλις, τότε δεν έχεις την απαίτηση να τον κερδίσεις. Για την ακρίβεια, η λογική λέει πως εννιά στις δέκα φορές θα χάσεις και αυτή η διαφορά θα γίνει τελικά εμφανής σε ένα πρωτάθλημα 14 αγωνιστικών όπως το Top 16. Σε ένα Final Four, η πιθανότητα έκπληξης είναι πολύ μεγαλύτερη και το είδαμε κατ’ επανάληψη τα προηγούμενα χρόνια. Όμως εκεί φτάνει όποιος… βγει ζωντανός από τον μαραθώνιο που προηγείται. Και με ένα ρόστερ μικρότερο από τους ανταγωνιστές σου, οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σου.

ΥΓ: Για τον Καμπάτσο, δεν χωρούν λόγια... Εξ αρχής και το φάουλ στον Χαραλαμπόπουλο ήταν εμφανές πως μπήκε με νεύρα (προφανώς επειδή χρησιμοποιήθηκε στο τελευταίο δίλεπτο), ακολούθησε η λαβή στον Διαμαντίδη και στο φινάλε περπατούσε με τα χέρια στη μέση. Θυμηθείτε πως είχε βγάλει από τα ρούχα του στο Μουντομπάσκετ και τον Ζήση...

Follow @ChristosRobolis