Η επιλογή του Αταμάν που χάρισε στον Παναθηναϊκό τον θρίαμβο στην Πόλη

Ο Κόλσον μόλις έχει πετύχει με γκολ-φάουλ το 70-65, τριάμισι λεπτά πριν το τέλος, και το κοινό της Φενέρ αλαλάζει βλέποντας την ομάδα του να επιστρέφει από τις διψήφιες διαφορές του Παναθηναϊκού και να είναι έτοιμη να βγάλει νοκ άουτ τους πρωταθλητές. Τότε ο Εργκίν Αταμάν παίρνει μια απόφαση που αλλάζει τον ρου του αγώνα: Αποσύρει τον Χουάντσο, βάζει στη θέση του τον Ναν και οι «πράσινοι»-για πρώτη φορά φέτος (αλλά μάλλον όχι τελευταία)-επιστρατεύουν σχήμα με τέσσερις γκαρντ. Σλούκας, Ναν, Γκραντ και Μπράουν, μαζί με τον Λεσόρ.

Οι τέσσερις γκαρντ μένουν στο ματς για μόλις 1:35 (με μοναδική διακοπή μια άμυνα στην οποία μπήκε ο Οσμάν αντί του Σλούκα) αλλά ο χρόνος αυτός αποδεικνύεται υπερ-αρκετός για να γυρίσουν το ματς. Στο διάστημα της δικής τους συνύπαρξης στο παρκέ, ο Παναθηναϊκός κάνει ένα επί μέρους 7-2 (έχοντας απόλυτη ευστοχία και χωρίς λάθος στις επιθέσεις του), βρίσκει το αντίδοτο στις ζώνες του Γιασικεβίτσιους που βραχυκύκλωσαν την επιθετική λειτουργία των πρωταθλητών Ευρώπης κρατώντας τους για 6:35 χωρίς πόντο στην τέταρτη περίοδο και το μομέντουμ αλλάζει και πάλι χέρια. Ο Τούρκος έχει την οξυδέρκεια, μάλιστα, να εγκαταλείψει γρήγορα το σχήμα με τους τέσσερις κοντούς αντιλαμβανόμενος πως ο «Σάρας» πλέον το έχει διαβάσει και θα «χτυπήσει» τα μις ματς. Αλλά πλέον το πράγμα έχει πάρει το δρόμο του και ο Παναθηναϊκός κερδίζει, με Σλούκα και Λεσόρ να βάζουν τις τελευταίες πινελιές.



Σε ένα ματς που η ομάδα του κυριάρχησε απόλυτα για τρία δεκάλεπτα, ο Αταμάν χρειάστηκε να σκεφτεί έξω από το κουτί για να αποκαταστήσει την τάξη. Αν επέμενε στην πεπατημένη, στο σχήμα για το οποίο η ζώνη της Φενέρ είχε γίνει θηλειά, το παιχνίδι θα είχε χαθεί. Ωστόσο η καίρια παρέμβαση του Τούρκου στο ματς άλλαξε τη ροή που είχαν πάρει τα πράγματα και χάρισε στον Παναθηναϊκό μια πολύ σπουδαία, την πρώτη τέτοια φετινή, νίκη. Κι αυτό δείχνει πως δεν πρόκειται απλώς για έναν καλό... διαχειριστή ή ψυχολόγο, αλλά έναν πανέξυπνο κόουτς, που μπορεί να ζητά μεν απλά πράγματα από τους παίκτες του στην επίθεση και να δίνει ελευθερίες, αλλά αν χρειαστεί μπορεί να αλλάξει την μοίρα ενός αγώνα με μια του κίνηση.

Masterclass για τρία δεκάλεπτα

Για να φτάσει, βέβαια, το παιχνίδι μέχρι εκεί, ο Παναθηναϊκός έπρεπε για τρία δεκάλεπτα να κάνει το καλύτερό του φετινό παιχνίδι, μακράν του δευτέρου. Με ένταση από το πρώτο λεπτό σε μια κολασμένη έδρα, που του είχε λείψει στις προηγούμενες εξορμήσεις του ακόμη και στο ελληνικό πρωτάθλημα σε πολύ πιο… φιλόξενα περιβάλλοντα, με άριστη τακτική στην άμυνα η οποία «αφόπλισε» την θεωρητική υπεροχή που είχε η Φενέρ στα φόργουορντ με τις απουσίες Μήτογλου και Παπαπέτρου, με πολύ καλή πίεση στην μπάλα που οδήγησε σε 12 λάθη στα πρώτα 30 λεπτά τους Τούρκους, με έλεγχο των ριμπάουντ (πήρε το 77,4% μετά από άστοχες προσπάθειες των αντιπάλων) αλλά και εξαιρετική δημιουργία στην επίθεση, με καλή κυκλοφορία, σωστό διάβασμα και ως επί το πλείστον καλές επιλογές. Κι αν ο Παναθηναϊκός ήταν στοιχειωδώς πιο εύστοχος από μακριά, καθώς στα τρία πρώτα δεκάλεπτα είχε 5/17 τρίποντα, θα μπορούσε να είχε καθαρίσει το παιχνίδι χωρίς να γίνει ποτέ θρίλερ στο φινάλε.



Προϋπόθεση όλων αυτών, ασφαλώς, είναι το σπουδαίο οπλοστάσιο που προσφέρει αυτό το ρόστερ. Έστω και χωρίς τρεις παίκτες κορμού και παρότι χρησιμοποιήθηκαν μόλις οκτώ από τους δώδεκα, ο Παναθηναϊκός βρήκε τις λύσεις γιατί πολύ απλά διαθέτει τέτοια ποιότητα. Είναι τεράστια υπόθεση για μια ομάδα να μπορεί να στηριχτεί στο πρώτο ημίχρονο σε ολόκληρο Ναν και Μπράουν και στο φινάλε σε Σλούκα και Γκραντ, όπως και να μπορεί να αφήνει για αρκετά λεπτά στον πάγκο τον Λεσόρ, επειδή ο Γιουρτσεβέν αρχίζει να αποδεικνύει γιατί αποτελεί τεράστια αναβάθμιση από τον Μπαλτσερόφσκι. Πέρα, όμως και πάνω από την τεράστια ποιότητα, στην Πόλη φάνηκε πόσο τρομακτικός μπορεί να γίνει ο Παναθηναϊκός όταν παίζει με την ένταση που τον οδήγησε πέρσι στην κορυφή και όχι με την νωθρότητα, χαλαρότητα ή και… αλαζονεία του εστεμμένου.

ΥΓ1: Ο Τζέριαν Γκραντ μπορεί να είναι… τέταρτος σε ποιότητα στην υπερ-ταλαντούχα γραμμή γκαρντ του Παναθηναϊκού, αλλά παραμένει πρώτος σε πολυτιμότητα και αναγκαιότητα. Η παρουσία του είναι δικλείδα αμυντικής ασφάλειας και ισορροπίας.

ΥΓ2: Ο Τσεντί Οσμάν δεν είναι ακόμη έτοιμος, αλλά χθες τουλάχιστον στο πρώτο ημίχρονο ήταν εξαιρετικά χρήσιμος. Και πιστώνεται, περισσότερο από τον σε κακό βράδυ χθες Χουάντσο, την αντιμετώπιση των φόργουορντ της Φενέρ.

ΥΓ3: Ο Κώστας Σλούκας είναι ο κορυφαίος closer στην Ευρωλίγκα. Ο άνθρωπος στον οποίο ακουμπάς την μπάλα στο τέλος και ξέρεις πως θα πάρει τις σωστές αποφάσεις.