Ωδή στον… Μαραντόνα του μπάσκετ

Αν στο πάνθεον του μπάσκετ των ΗΠΑ υπάρχουν θέσεις για παίκτες όπως ο Τζόρνταν, ο Μάτζικ, ο Μπερντ ή ο Τζαμπάρ και αν στην αντίστοιχη ευρωπαϊκή του βερσιόν θα βρίσκαμε τον Γκάλη, τον Πέτροβιτς ή τον Σαμπόνις, ο Μάνου Τζινόμπιλι έχει ρεζερβέ το θρόνο του στους θρύλους του υπολοίπου μπασκετικού κόσμου.

Στα 41 του, υπερπλήρης μπασκετικών ημερών αλλά σε καμία περίπτωση καταβεβλημένος σε βαθμό που να του υπαγόρευε τη συνταξιοδότηση, ο Αργεντινός βιρτουόζος έγραψε τον επίλογο. Όχι επειδή τον υποχρέωσαν οι συνθήκες, το σώμα ή η ομάδα του, όπως έχουν αναγκαστεί να πράξουν τόσοι και τόσοι σπουδαίοι αφήνοντας ένα αίσθημα οίκτου ακόμη και στους φανατικούς θαυμαστές τους, αλλά ακόμη μπασκετικά ακμαιότατος και ικανός να προσφέρει στο υψηλότερο επίπεδο.

Ακόμη θυμάμαι ένα απόγευμα τον Οκτώβριο του 2000 στο «παγωμένο» ΟΑΚΑ, την ΑΕΚ να υποδέχεται την Κίντερ Μπολόνια για την πρεμιέρα της Ευρωλίγκας, λίγους μήνες αφότου την είχε κερδίσει στον τελικό του Σαπόρτα. Ο 23χρονος τότε Μάνου δεν έπειθε κανέναν για τα όσα ακούγονταν για το ταλέντο και τις προοπτικές του μένοντας στον έναν πόντο με 0/4 τρίποντα και αποχωρώντας με πέντε φάουλ μετά από σχεδόν 19 λεπτά. Περισσότερο «θόρυβο» από την παρουσία του έκαναν οι ιαχές ενός οπαδού που τον αποκαλούσε περιπαικτικά «Τζινομπίλι». Στερνή του γνώση… Λίγους μήνες μετά ο ίδιος παίκτης κατακτούσε την Ευρωλίγκα και το βραβείο του MVP δείχνοντας πως η Ευρώπη ήταν πολύ μικρή για να χωρέσει το ταλέντο του.

Ο Αρ Σι Μπιούφορντ εντόπισε το «ωμό» μπασκετικό ταλέντο του σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων στην Αυστραλία το 1999 και μαζί με τον Γκρεγκ Πόποβιτς έπιασαν στον ύπνο τις υπόλοιπες ομάδες του ΝΒΑ που μάλλον σνόμπαραν έναν παίκτη από την «μπασκετομάνα» Αργεντινή. Τον επέλεξαν στην προτελευταία θέση (57) του ντραφτ και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ακόμη και σήμερα θεωρείται δικαίως ο παίκτης που έκανε τη σπουδαιότερη καριέρα αντιστρόφως ανάλογα με τη θέση που επελέγη στο ντραφτ.

Στο κορυφαίο μπασκετικό πρόγραμμα του ΝΒΑ την τελευταία 20ετία το αυθεντικό ταλέντο του Τζινόμπιλι άνθισε, τιθασεύτηκε αλλά δεν περιορίστηκε στην έκφρασή του. Ήταν ο άνθρωπος που σε μια τέλεια προγραμματισμένη ομάδα πρόσφερε το απρόβλεπτο, άλλαζε το ρυθμό, έδινε τη σπίθα και δίχως να χρειαστεί να φτάσει σε εντυπωσιακά καρφώματα μπορούσε να μεταδώσει τον ηλεκτρισμό του σε όλο το γήπεδο και φυσικά τους συμπαίκτες του. Δεν υπήρχε κομμάτι στο οποίο υστερούσε, είτε αυτό λεγόταν σκοράρισμα, δημιουργία ή άμυνα. Παρότι, δε, ουδέποτε ήταν ο star των Σπερς, υπήρξε συχνά ο άνθρωπος που ακουμπούσε η μπάλα όταν βάραινε από τις ευθύνες και την κρισιμότητα της στιγμής. Και-παραδόξως-αν και Λατινοαμερικάνος, ήταν αυτός που τελειοποίησε το euro step βάζοντας μια για πάντα τη σφραγίδα του στην κίνηση. Μπορεί η δόξα και τα βραβεία MVP να κατέληξαν στα χέρια του Ντάνκαν, του Πάρκερ ή του Λέοναρντ, αλλά είχε και αυτός τον δικό του καθοριστικό ρόλο στη χρυσή εποχή των Σπερς που δείχνει να βαίνει προς το τέλος της από τη στιγμή που έφυγε ο προτελευταίος των Μοϊκανών. Γιατί ο τελευταίος θα είναι πιθανότατα το επόμενο καλοκαίρι ο mastermind πίσω από όλα αυτά, κόουτς Ποπ.

Αν τα κατορθώματά του με τους Σπερς ήταν αρκετά για να τον θαυμάσουμε, η αφοσίωσή του στην εθνική Αργεντινής μάς υποχρέωσε να τον αγαπήσουμε. Σε πείσμα των καιρών, όπου οι σταρ του ΝΒΑ είτε υποκύπτουν στις πιέσεις όσων τους χρυσοπληρώνουν είτε αναζητούν αφορμές για να παρατείνουν τις διακοπές τους, ο Τζινόμπιλι υπηρέτησε σχεδόν ανελλιπώς για περίπου 20 χρόνια τα εθνικά χρώματα. «Το να κατακτάς το πρωτάθλημα στο ΝΒΑ είναι ένα σπουδαίο επαγγελματικό επίτευγμα, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το να κάνεις χαρούμενους και περήφανους 40 εκατομμύρια συμπατριώτες σου», είχε δηλώσει κάποτε και το τήρησε μέχρι τέλους. Αυτό το αίσθημα εθνικού καθήκοντος ήταν μεταδοτικό δημιουργώντας γύρω του μια παρέα πιστών «στρατιωτών» που πρωταγωνίστησε σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και Ολυμπιακούς Αγώνες κερδίζοντας το σεβασμό όλων. Ακόμη και ημών των Ελλήνων, παρότι μας στέρησαν δις τη δυνατότητα να διεκδικήσουμε το ολυμπιακό μετάλλιο που λείπει από τη συλλογή μας.

Αν ο Μαραντόνα είναι ο ποδοσφαιρικός Θεός της Αργεντινής, ο Μάνου Τζινόμπιλι αξίζει τον αντίστοιχο τίτλο για το μπάσκετ. Η εθνική ομάδα, οι Αργεντινοί, οι Σπερς, του οφείλουν πολλά. Κι όλοι όσοι αγαπάμε το σπορ ακόμη περισσότερα. Ένα gracias Manu μοιάζει πολύ λίγo για όσα μας χάρισε…

Follow @ChristosRobolis