Το μάθημα του Γιάννη σε όλους τους Έλληνες

Μπορεί η συμμετοχή στην Εθνική να αποτελεί τιμή και καθήκον, μπορεί να απαγορεύεται να αντιμετωπίζεται ως αγγαρεία από ανθρώπους που έχουν το προνόμιο να κάνουν το χόμπι τους πλουσιοπάροχα αμειβόμενο επάγγελμα με μικρή «ζωή», αλλά έχει αποδειχτεί πολλές φορές πως δεν είναι όλα αυτονόητα και δεδομένα. Ειδικά σε έναν κόσμο που πλέον κυριαρχείται από στυγνό επαγγελματισμό και στον οποίο τα συμβόλαια που χρυσοπληρώνουν οι σύλλογοι έχουν πρωτεύοντα ρόλο για τους αθλητές, πάνω από σημαίες και πατρίδες.

Τα παραδείγματα… πολλά και δεν χρειάζονται αναφορά, ούτε κατακραυγή. Άλλωστε οι πιέσεις, σωματικές και ψυχολογικές, που δέχονται οι αθλητές είναι μεγάλες, συχνά αφόρητες και στο ζύγι πάντα βγαίνει ριγμένη η Εθνική. Όχι όμως στην περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Το πείσμα του να αγωνιστεί με το εθνόσημο, ακόμη κι αν δεν έφερνε τελικά αποτέλεσμα, είναι άξιο θαυμασμού και αναγνώρισης. Οι συνθήκες, όμως, κάτω από τις οποίες πήρε αυτή την απόφαση αναγκάζουν όλους εμάς να νιώθουμε ακόμη πιο περήφανοι γι’ αυτό το παλικάρι. Περισσότερο και από τα ήδη σπουδαία-για το νεαρό της ηλικίας του και το δρόμο που έχει διανύσει-κατορθώματά του στο ΝΒΑ.

Στα χαρτιά, οι ομάδες του ΝΒΑ δεν έχουν δικαίωμα να απαγορεύσουν σε έναν παίκτη τη συμμετοχή στην εθνική του ομάδα. Όμως-κακά τα ψέματα-έχουν τον τρόπο τους να αναγκάζουν τους αθλητές να απαρνηθούν την πατρίδα τους. Με πρόσχημα την ατομική τους βελτίωση μέσω καλοκαιρινών προπονήσεων, αλλά κοινό μυστικό πως από πίσω κρύβεται η διάθεση να μην επιβαρυνθεί ή διακινδυνεύσει με τραυματισμό το περιουσιακό τους στοιχείο, οι επιχειρήσεις που λέγονται NBA franchises δίνουν στους παίκτες τους να καταλάβουν πως οφείλουν να πειθαρχήσουν στις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις και όχι στο κάλεσμα της πατρίδας.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έκλεισε τα αυτιά του σε όλα αυτά. Ήξερε από την πρώτη στιγμή τι ήθελε να κάνει. Τι κι αν σε λίγες εβδομάδες θα κληθεί να υπογράψει συμβόλαιο που μπορεί να του αποφέρει ακόμη και 144 εκατ. δολάρια για πέντε χρόνια; Τι κι αν οι Μπακς ήταν σαφές εξ αρχής πως δεν επιθυμούσαν πριν «δέσουν» τον άνθρωπο στον οποίο στηρίζουν το μέλλον τους να τον ταλαιπωρήσουν με ταξίδια και «περιττές» (γι’ αυτούς) υποχρεώσεις; Ο μικρός απέδειξε πόσο μεγάλος είναι. Και έκλεισε μια και καλή πολλά στόματα που καρτερούσαν-μάταια όπως αποδείχτηκε-να αμφισβητήσουν την… ελληνικότητά του σε ενδεχόμενη απουσία του από την Εθνική αυτό το καλοκαίρι.

Θα μπορούσε κάλλιστα να υποκύψει στις πιέσεις. Να μη χαλάσει το χατίρι των Μπακς και να χαλάσουν τις καρδιές τους. Να προτιμήσει να προφυλάξει το κορμί του, πριν υπογράψει το συμβόλαιο που θα κάνει τα δύσκολα παιδικά του χρόνια μια για πάντα μακρινή ανάμνηση εξασφαλίζοντας το μέλλον όλης της οικογένειάς του, μέχρι και των… εγγονιών του. Να απέχει από την προσπάθεια μιας αποδυναμωμένης (από αποχωρήσεις και προβλήματα) Εθνικής να διεκδικήσει σε ξένο έδαφος και απέναντι-λογικά-στους οικοδεσπότες Ιταλούς το «θαύμα» της πρόκρισης στο Ρίο. Ακόμη και να γυρίσει εύκολα την πλάτη σε μια χώρα που δεν τον αγκάλιασε όταν ήταν μικροπωλητής για να βγάλει τα προς το ζην, παρά τον αναγνώρισε ως μέλος της μόνο όταν απέδειξε πως πρόκειται για ένα εξαιρετικό ταλέντο.

Όμως ΔΕΝ έκανε τίποτα από τα παραπάνω. Επέλεξε να αγνοήσει εκείνους που τον αντιμετώπιζαν από αδιάφορα ως απαξιωτικά και ρατσιστικά (μερικοί-που δεν ξέρουν καν ορθογραφία ή ιστορία-συνεχίζουν να το κάνουν αλλά ποιος ασχολείται με δαύτους). Επέλεξε να θέσει τον εαυτό του σε κίνδυνο πριν αποκτήσει όσα χρήματα δεν είχε ονειρευτεί ποτέ του. Επέλεξε ακόμη να μην κρυφτεί από τις αυξημένες ευθύνες που πέφτουν στις πλάτες του στην ανανεωμένη Εθνική. Επέλεξε να είναι παρών, παρότι ακόμη κι αν έλειπε δεν θα ήταν αδικαιολογήτως απών!

Νικόλα, Βασίλη, Γιώργο, με παιδιά σαν και τον Γιάννη (και άλλα πολλά, με πρώτο τον Μπουρούση, για να μην τα αδικούμε), μη φοβάστε για την Εθνική, ακόμη και τώρα που δεν θα είστε εκεί…

Follow @ChristosRobolis