Παλιές απαιτήσεις από μια νέα Εθνική

Το ένδοξο παρελθόν είναι μεγάλη φυλακή. Σε υποβάλει σε διαρκείς άδικες συγκρίσεις και δεσμεύει το παρόν και το μέλλον σου. Περισσότερο από έλλειψη μακρινού σουτ, αδυναμία αντιμετώπισης του πικ εν ρολ, δυσλειτουργία στο σετ παιχνίδι και άλλους τόσους τεχνικούς όρους που από χθες αραδιάζουν γνώστες και μη του αθλήματος, είναι αυτό που βαραίνει χρόνο με το χρόνο και περισσότερα τα πόδια της Εθνικής.

Ασφαλώς δεν φταίει η… ιστορία. Μάλλον φταίμε όλοι εμείς που ζούμε ακόμη σε αυτή, που κρίνουμε ορμώμενοι από αυτή και προσδοκούμε ή μάλλον απαιτούμε με βάση αυτή. Μα, για μισό λεπτό! Μήπως οι απαιτήσεις μας δεν συνάδουν με την πραγματικότητα; Μήπως περιμένουμε τελικά περισσότερα από όσα μπορούμε να εισπράξουμε με αποτέλεσμα να είμαστε μονίμως απογοητευμένοι; Μήπως τελικά δεν είμαστε τόσο καλοί όσο ήμασταν ή νομίζουμε πως είμαστε; Μήπως οι «άλλοι» πλέον μας έχουν προσπεράσει; Μήπως είναι άδικο να βάλουμε σε αυτή την Εθνική και τους παίκτες της που έκαναν μια αξιοπρεπή προσπάθεια τη στάμπα της αποτυχίας επειδή δεν ανταποκρίθηκε στις υπερβολικές απαιτήσεις μας;

Το πρώτο βήμα για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα είναι να το κοιτάξεις κατάματα, με ωμό ρεαλισμό και δίχως άρνηση. Από πού κι ως πού είχαμε απαίτηση από αυτή την Εθνική να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Μήπως τελικά είχαμε βάλει τον πήχη σε δυσθεώρητο ύψος για μία ομάδα με τουλάχιστον πέντε σημαντικές απουσίες, έξι πρωτάρηδες παίκτες, αρκετούς με δευτερεύοντα ή ανύπαρκτο ρόλο στις ομάδες τους, έναν ούτε καν 22χρονο που φορτώθηκε όχι φυσικά αλλά βίαια το βάρος του ηγέτη, δύο βετεράνους που ήρθαν ξεζουμισμένοι από τις ομάδες τους και ένα σύνολο που κλήθηκε να αποκτήσει αυτοματισμούς και να παίξει εξ ανάγκης ένα νέο στυλ μπάσκετ μέσα σε σκάρτες τρεις εβδομάδες προετοιμασίας;

Η πραγματική ευκαιρία για κάτι μεγάλο από την Εθνική χάθηκε πέρσι, όταν με ένα υπερπλήρες ρόστερ, με ένα κράμα προσωπικοτήτων και ανερχόμενων παικτών και χωρίς τραυματισμούς, η ελληνική ομάδα είχε το δικαίωμα να ονειρεύεται. Όχι φέτος, με όλες τις παραπάνω συνθήκες να ορθώνονται σαν εμπόδια στο δρόμο προς το Ρίο.

Αλήθεια, με ποιο θράσος κάναμε όλοι εμείς σχέδια για τελικό με την Ιταλία (στην οποία… παραχωρήσαμε τον τίτλο του φαβορί μόνο και μόνο επειδή είναι οικοδέσποινα) παίρνοντας αψήφιστα την Κροατία; Μήπως αυτή δεν διαθέτει ενεργούς και προσεχώς ΝΒΑερ, όπως ο Μπογκντάνοβιτς, ο Χεζόνια και ο Σάριτς, που είναι μάλιστα και πιο έμπειροι στο εκτός ΝΒΑ μπάσκετ; Ή μήπως προέρχονται από κάποια άγνωστη μπασκετική χώρα, χωρίς παραγωγή ταλέντων και ιστορία; Ομοίως, πώς είχαμε τη σιγουριά πως η δική μας Εθνική θα «καθαρίσει» τη Σερβία στους «16» του Μουντομπάσκετ το 2014 ή την Ισπανία στα προημιτελικά του Ευρωμπάσκετ το 2015; Με την ίδια λογική, πώς μπορούμε να απαιτούμε από τους «αιώνιους», εκπροσώπους μιας μικρής χώρας με μια μεγάλη κρίση και με το μισό και βάλε μπάτζετ από πολλούς ανταγωνιστές τους να διεκδικούν κάθε χρόνο την Ευρωλίγκα; Ή πώς-για παράδειγμα-οι οπαδοί ΑΕΚ και Άρη να περιμένουν οι ομάδες τους να σπάσουν το δίπολο Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού μέσα σε ένα-δύο χρόνια;

Σας έχω νέα: όσο εμείς μένουνε προσκολλημένοι στο παρελθόν μας και στις παράλογες απαιτήσεις μας, το μπάσκετ εξελίσσεται, ο ανταγωνισμός αυξάνεται, οι αντίπαλοι ισχυροποιούνται και μας προσπερνούν. Στο χέρι μας είναι να δουλέψουμε σκληρά, να προλάβουμε την εξέλιξη που δεν καρτερά κανέναν και μόνο τότε να απαιτήσουμε. Με αυτή τη σειρά όμως, όχι ανάποδα!

Δυστυχώς η πρόσφατη εποχή της αφθονίας και των επιτυχιών μάς κακόμαθε. Μόνο αν γίνουμε όλοι μας περισσότερο ρεαλιστές και λιγότερο αλαζόνες θα ξαναζήσουμε μεγαλεία. Ειδάλλως θα καταντήσουμε σαν τους σύγχρονους Έλληνες, που επικαλούνται ακόμη τη λαμπρή ιστορία τους, γιατί απλώς δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα οι ίδιοι.

Η Εθνική του Προολυμπιακού έχει πολλά να διορθώσει, αλλά και αρκετά να κρατήσει:

-την ανάληψη ευθύνης από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Γιατί ο ηγέτης δεν φαίνεται μόνο από τους πόντους και τη λοιπή στατιστική, αλλά και από κάτι τέτοιες δηλώσεις. Και την υπόσχεσή του να πάρει το αίμα του πίσω στις επόμενες διοργανώσεις με την Εθνική.

-το κλάμα του Δημήτρη Αγραβάνη, που μαρτυρά-έστω και με δραματικό τρόπο-πόσο πονά το νέο αίμα της Εθνικής τη φανέλα. Γιατί η αφοσίωση συχνά είναι πιο σημαντική κι από το ίδιο το ταλέντο.

-την πατρική αγκαλιά του αρχηγού Γιάννη Μπουρούση σε έναν προς έναν τους συμπαίκτες του. Γιατί με τέτοια παραδείγματα συνέπειας και πίστης στην Εθνική, μόνο καλύτερες μέρες μπορούν να έρθουν.

-την επιστροφή από το -24 σε έναν αγώνα που άλλοι θα παρατούσαν. Γιατί κάποια πράγματα κληροδοτούνται από τη δύναμη της φανέλας, έστω κι αν το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό στο τέλος.

-το κολύμπι στα βαθιά αρκετών παικτών που στην επόμενη βουτιά τους θα είναι πολύ πιο έτοιμοι να παλέψουν με τα κύματα.

Η απογοήτευση είναι κάτι που το νιώθουμε και δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Η αισιοδοξία όμως είναι κάτι που επιλέγουμε.

Follow @ChristosRobolis