Ουδείς επαρκέστερος του... προσωρινού

Ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε χθες τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από το πρώτο παιχνίδι της σειράς των τελικών και το πλεονέκτημα έδρας από τον Ολυμπιακό. Δεν κέρδισε κανένα πρωτάθλημα, τουλάχιστον όχι ακόμη, καθώς η σειρά κρίνεται στις τρεις νίκες και ουδείς μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά για τη διάρκεια των «πράσινων» σε υψηλά επίπεδα απόδοσης, αλλά και για την αντίδραση των «ερυθρόλευκων» που αδίκησαν τον εαυτό τους με τη χθεσινή τους εικόνα στο ΣΕΦ.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ίσως το μόνο ασφαλές συμπέρασμα από τον πρώτο τελικό να είναι πως ο Αργύρης Πεδουλάκης αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία στον Παναθηναϊκό. Όχι σαν προπονητής ειδικών αποστολών, που κλήθηκε να οργώσει την περίπου καμένη γη που παρέλαβε από τον προκάτοχό του στο φινάλε της σεζόν, δίχως περιθώρια παρεμβάσεων στο ρόστερ και με μοναδικό κίνητρο την αγάπη του για το σύλλογο. Αλλά σαν μόνιμος προπονητής, που θα έχει την απόλυτη εμπιστοσύνη της διοίκησης και τα εφόδια για να δημιουργήσει έναν ισχυρό Παναθηναϊκό.

Η βασική ένσταση πολλών φίλων του Παναθηναϊκού για τον «Άρτζι» ήταν η αμφιβολία τους για την ικανότητά του να δημιουργήσει μία ομάδα υψηλών προδιαγραφών, που δεν θα αρκείται στην κυριαρχία εντός των τειχών και θα συνδυάζει τις νίκες με καλό μπάσκετ. Η κακή ευρωπαϊκή πορεία της δεύτερης σεζόν του στον Παναθηναϊκό σε συνδυασμό με τα παιχνίδια με χαμηλό σκορ ήταν βασικοί λόγοι γι’ αυτή την αμφισβήτηση.

Η χθεσινή εικόνα του Παναθηναϊκού αποτέλεσε μια τρανή απόδειξη πως ο Πεδουλάκης μπορεί. Έχοντας να διαχειριστεί ένα ρόστερ με πολύ περισσότερη ποιότητα (παρά τις ελλείψεις του) από εκείνο που διέθετε στην πρώτη του θητεία, κατάφερε μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα να παρουσιάσει μία ομάδα με αρχές, συνεργασίες και ξεκάθαρη φιλοσοφία. Μια ομάδα που ήταν άριστα προετοιμασμένη ψυχολογικά και αγωνιστικά για να αντεπεξέλθει σε μία από τις δυσκολότερες έδρες της Ευρώπης και απέναντι σε έναν θεωρητικά πιο συμπαγή αντίπαλο.

Μάλλον όμως περισσότερο από όλα τα άλλα, ο Πεδουλάκης απέδειξε πως δεν είναι προπονητής προσκολλημένος στις ιδέες του, αποφασισμένος να ζήσει και να πεθάνει με έναν συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού, αλλά αντίθετα πρόκειται τελικά για έναν ευπροσάρμοστο άνθρωπο. Δεν προσπάθησε να επιβάλει τη φιλοσοφία του σε παίκτες που δεν μπορούν ή έστω δεν προλαβαίνουν να την ακολουθήσουν μέσα σε ένα μήνα, αλλά προσαρμόστηκε στις αρετές των παικτών του, τις οποίες ανέδειξε μέσα από το παιχνίδι της ομάδας.

Ο Παναθηναϊκός δεν νίκησε χθες με τον τρόπο που προ τριετίας με τον ίδιο προπονητή έκανε το 3-0 στους τελικούς. Δεν είχε τον Λάσμε να σκεπάζει τα καλάθια, τον Γκιστ να κυνηγά τον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη και τον Ούκιτς να κατεβάζουν το ρυθμό, τον Ματσιούλις να προσπαθεί να ποστάρει διαρκώς και το σκορ του-ή του αντιπάλου-να ξεπερνά μετά βίας τους 50 ή 60 πόντους. Ο χθεσινός Παναθηναϊκός άνοιξε το ρυθμό, έπαιξε κατ’ επιλογή σε μεγάλο αριθμό κατοχών και υψηλό σκορ, δεν ταλαιπωρούσε την μπάλα στο έδαφος αλλά αυτή ταξίδευε από χέρι σε χέρι αστραπιαία, έβγαλε σε ένα ματς περισσότερα πικ εν ρολ από ό,τι μέχρι τώρα σε… ολόκληρη τη σεζόν και αρίστευσε στην ομαδική άμυνα κι όχι στην προσωπική.

Κοινώς, ο Αργύρης Πεδουλάκης έπεισε πως με καλύτερα υλικά μπορεί να φτιάξει έναν πιο χορταστικό και γευστικό Παναθηναϊκό. Με παίκτες που δεν θα διακρίνονται για το ατομικό τους ταλέντο, αλλά θα αναδεικνύονται μέσα από το σύνολο, στο οποίο κανένας δεν περισσεύει και όπου ακόμη και παίκτες της ποιότητας των Ραντούλιτσα και Γουίλιαμς μπορούν να γίνουν ρολίστες αν δεν εξυπηρετούν απόλυτα το πλάνο. Και δίχως αγκυλώσεις, όπως τη χρησιμοποίηση του Παππά ή του Χαραλαμπόπουλου που δεν είχε εμπιστευτεί στην πρώτη του θητεία.

Ουδείς ξέρει ποια θα είναι η κατάληξη της σειράς των τελικών. Ακόμη όμως κι αν ο Παναθηναϊκός χάσει το πρωτάθλημα, η εντύπωση που δίνει με τη δουλειά του ο «Άρτζι» είναι η αντιμετώπισή του ως… εποχικού και η αντικατάστασή του (εκτός κι αν επιστρέψει ο... Ομπράντοβιτς) στο τέλος της σεζόν θα είναι μάλλον μεγαλύτερο ρίσκο από ό,τι η παραμονή του στην ομάδα και η παροχή ψήφου εμπιστοσύνης από τη διοίκηση.