Ο Ολυμπιακός που το αγγίζει και ο Παναθηναϊκός που μπορεί

Η τεράστια ποιότητα και τα ακόμη μεγαλύτερα μπάτζετ του παρελθόντος μπορεί να λείπουν, αλλά αυτοί οι τελικοί είναι οι συγκλονιστικότεροι όλων των εποχών. Ανάμεσα σε έναν Ολυμπιακό που έχει αποκτήσει πλέον ένστικτο δολοφόνου, αλλά κι έναν Παναθηναϊκό που πείθει πως όποιος τον ξεγράψει θα το πληρώσει ακριβά.

Η εικόνα του αγώνα δεν διέφερε πολύ από αυτή του πρώτου τελικού, αν και στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα ο Παναθηναϊκός κυριαρχούσε με τρόπο διαφορετικό από εκείνον που του έδωσε το πρώτο break. Αυτή τη φορά δεν είχε αστραπιαία κυκλοφορία ή πολλά πικ εν ρολ, αλλά εξαιρετικό διάβασμα της αντίπαλης άμυνας, μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στο ένας με έναν, καλύτερη αξιοποίηση των μις ματς και (εξαιρουμένου του τελευταίου πενταλέπτου) πιο σκληρή άμυνα. Ο Καλάθης έκανε ένα ακόμη ολοκληρωμένο παιχνίδι, ο Φελντέιν διέπρεψε σε ρόλο εκτελεστή και ενίοτε δημιουργού, ενώ Χαραλαμπόπουλος και Παπαγιάννης θαρρείς και βάλθηκαν να εκθέσουν ανεπανόρθωτα τον Σάσα Τζόρτζεβιτς που τους θεωρούσε άγουρους προτιμώντας αντ’ αυτών τους ανεπαρκείς Πάβλοβιτς και Κούζμιτς.

Ο Ολυμπιακός στο ίδιο διάστημα έδειχνε ανεξήγητα αγχωμένος. Η άμυνά του έγινε ευάλωτη στο αναθεωρημένο επιθετικό πλάνο του Πεδουλάκη και αδικαιολόγητα χαλαρή. Στην επίθεση η δημιουργία ήταν άγνωστη λέξη και ο ηρωικός ως τώρα Πρίντεζης φαίνεται πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να λυγίσει από τα σωματικά και ψυχολογικά πλήγματα που έχει δεχτεί όλη τη χρονιά. Ο Λοτζέσκι πρόσφερε το παν στην επίθεση, αλλά στην άλλη πλευρά του παρκέ ήταν διαρκής στόχος των «πράσινων» και το 59-66 στο πεντάλεπτο πριν το φινάλε έδειχνε πως το πρωτοφανές τρίτο break ήταν προ των πυλών.

Στο τελευταίο πεντάλεπτο έγινε ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός δίχως κάποιο εξαιρετικό πλάνο, αλλά περισσότερο με την ψυχή που μετουσιώθηκε σε επιθετική άμυνα και την προσωπικότητα κάποιων παικτών του έφερε την κατάσταση τούμπα. Πριν ο Σπανούλης πιστοποιήσει πόσο πολύ θέλει αυτό το πρωτάθλημα κλείνοντας όσα στόματα τολμούν να τον θεωρούν περιττό στον Ολυμπιακό της επόμενης σεζόν, ένας παράγοντας «Χ» φρόντισε να αντιστρέψει την ψυχολογία. Ο Παπαπέτρου με το κλέψιμό του στο ένας εναντίον δύο παικτών του Παναθηναϊκού και το τρίποντό του στη συνέχεια γύρισε τούμπα την ψυχολογία του ματς. Στον αντίποδα, οι φιλοξενούμενοι έμοιαζαν να λυγίζουν από κόπωση και φάουλ.

Ο μεν Ολυμπιακός απέχει μία νίκη από ένα πρωτάθλημα που δείχνει πως, δίχως πάντα να πείθει, έχει τον τρόπο να κατακτήσει. Ο δε Παναθηναϊκός απέδειξε ξανά πως είναι ικανός για τα πάντα και συνεπώς ουδόλως φρόνιμο να υποτιμηθεί. Ίσως ακόμη αυτή η σειρά να έχει πολλά να μας προσφέρει. Από τη μια πλευρά ο τρόπος που οι «ερυθρόλευκοι» θα διαχειριστούν την ευφορία του 2-1 και την πίεση για μια ακόμη νίκη που δείχνει να τους έχει καταβάλει, όπως και πιθανή απουσία του υπερπολύτιμου Πρίντεζη, αλλά από την άλλη το πώς θα ανταποκριθούν οι «πράσινοι» κυρίως ψυχολογικά μετά από δύο ήττες με δραματικό τρόπο αλλά και σωματικά στη συσσωρευμένη κόπωση, θα κρίνουν πολλά.

ΥΓ: Θα γραφτούν και θα ειπωθούν πολλά για τη διαιτησία. Παράπονα δικαιολογούνται να έχουν άπαντες, εκατέρωθεν. Τα λάθη ήταν αρκετά, όπως και από τις ίδιες τις ομάδες. Όμως η ανάλωση φαιάς ουσίας για αυτό το κομμάτι σε μια σειρά που μας χορταίνει μπάσκετ αδικεί το θέαμα, τις ομάδες και τους παίκτες τους. Όλα τα άλλα είναι για τις διοικήσεις και όσους βλέπουν αθλητισμό για να κερδίζουν κι όχι για την απόλαυση.