Η σειρά που έκανε τον Γιάννη (ακόμη πιο) μεγάλο

Τα δύο βραβεία MVP, οι αμέτρητες ατομικές διακρίσεις και τα ρεκόρ που έχει κερδίσει με το σπαθί του ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ουδόλως είναι αμελητέα, αλλά τα φετινά playoffs είναι αυτά που τον καθιερώνουν στη συνείδηση του κόσμου ως έναν αληθινό ηγέτη. Κι αν το εμπόδιο του Μαϊάμι στον πρώτο γύρο φάνηκε χαμηλό και η ρεβάνς για τον περσινό αποκλεισμό εύκολη (αν και δεν ήταν αυτονόητη), αυτό των Νετς έμοιαζε απροσπέλαστο και ίσως στην πορεία αποδειχτεί το υψηλότερο που χώριζε τους Μπακς από το πρωτάθλημα.

Στα επτά ματς απέναντι στο αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον τίτλο ο Giannis μεγάλωσε πολύ περισσότερο από ό,τι στα επτά προηγούμενα χρόνια του στο ΝΒΑ. Όχι γιατί έγινε ξάφνου καλός σουτέρ ή άρχισε να βάζει τις βολές, αλλά γιατί εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε τόσο κρίσιμα παιχνίδια πνευματικά πανέτοιμος για την πρόκληση. Κι αν το ειρωνικό μέτρημα των φίλων των Νετς κάθε φορά που στηνόταν στις βολές φάνηκε να τον επηρεάζει, ο ίδιος δεν έχασε ποτέ την αυτοκυριαρχία και την αυτοπεποίθησή του. Ακόμη κι όταν έκανε δύο air ball σε βολές.

Η ετοιμότητά του να περάσει στο επόμενο level φάνηκε πολύπλευρα. Πέρα από τις ευθύνες που ανέλαβε σε κρίσιμες επιθέσεις (με πιο χαρακτηριστικό το καλάθι για το 111-111), είχε την ωριμότητα να διαβάσει καλύτερα την αντίπαλη άμυνα, αλλά και τη συναίσθηση πως δεν μειώνει σε τίποτα την αξία του να παραχωρεί την μπάλα σε παίκτες που μπορούν να είναι καλύτεροι closers, όπως ο Μίντλετον και ο Χόλιντεϊ (ο ίδιος διαχειρίστηκε μεν το 33,2% των κατοχών, αλλά ο Μίντλετον και ο Χόλιντεϊ είχαν 27,1% και 21,2% αντίστοιχα στο USAGE).

Ο Γιάννης μοιάζει έτοιμος για το πεπρωμένο του, όπως πρέπει να είναι για κάθε μεγάλο παίκτη ένα πρωτάθλημα. Το έδειξε όταν μετά το φινάλε του αγώνα απέφυγε να πανηγυρίσει έξαλλα ή να απαντήσει στο αφιλόξενο κοινό του Μπρούκλιν, αλλά απεναντίας, αφού αγκάλιασε τον αδερφό του, έδειξε τον σεβασμό του στον Κέβιν Ντουράντ (που ως έφηβος είχε χαρακτηρίσει πρότυπό του) χαρακτηρίζοντάς τον κορυφαίο και φρόντισε στις δηλώσεις του να τονίσει πως «η δουλειά μας δεν τελείωσε εδώ!».



Ασφαλώς, δεν τα κατάφερε μόνος… Ο άλλοτε λιγόψυχος Κρις Μίντλετον έδειξε επιτέλους χαρακτήρα. Ενδεικτικά, στην τέταρτη περίοδο και την παράταση είχε 13 πόντους με 5/10 σουτ, πέτυχε ή έδωσε ασίστ στους 18 από τους 33 πόντους των Μπακς και στις τέσσερις φορές που κλήθηκε να μαρκάρει τον Ντουράντ δέχτηκε μόλις ένα καλάθι. Ομοίως και ο Τζρου Χόλιντεϊ, που άφησε την αστοχία του στην άκρη και βγήκε μπροστά την ώρα που μετρούσε πιστοποιώντας πόσο μεγάλη αναβάθμιση αποτελεί σε σχέση με τον περσινό Έρικ Μπλέντσο.

Ουδείς αντιλέγει, φυσικά, πως οι τραυματισμοί των Νετς έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Με τον Κάιρι Ίρβινγκ να παίζει τριάμισι ματς, τον Τζέιμς Χάρντεν να τραυματίζεται στην πρώτη φάση της σειράς και να επιστρέφει ανέτοιμος στο Game 5, αλλά και τον προερχόμενο από ετήσια απραξία Κέβιν Ντουράντ να χρησιμοποιείται μέχρι… κατάρρευσης, ο δρόμος για τους Μπακς έγινε πιο βατός. Όμως η ιστορία γράφεται από τους παρόντες και αυτή η συζήτηση δεν πρέπει να μειώνει το επίτευγμα του Μιλγουόκι. Όπως αντίστοιχα δεν μείωσε την αξία του τίτλου των Ράπτορς όταν ήρθε το 2019 απέναντι στους Γουόριορς που έχασαν στη σειρά Κλέι Τόμπσον και Κέβιν Ντουράντ, αλλά και το 2020, όταν οι Λέικερς έκαναν… περίπατο στη «φούσκα» από τη στιγμή που χτύπησαν ο Μπαμ Αντεμπάγιο και ο Γκόραν Ντράγκιτς για τους Χιτ.

Πέρα από τους τραυματισμούς, ωστόσο, ρόλο έπαιξε και η επιμονή του Στιβ Νας στον Τζέιμς Χάρντεν. Η παρουσία του στα τρία τελευταία ματς όχι απλώς δεν ήταν ωφέλιμη, αλλά μάλλον έκανε περισσότερο κακό στους Νετς. Η αυταπάρνησή του να αγωνιστεί με ένα πόδι είναι σίγουρα σεβαστή, αλλά η εμμονή του να αποδείξει πως είναι εφάμιλλος του KD αποδείχτηκε καταστροφική. Γιατί πολύ απλά… δεν είναι. Και το έδειξε ΚΑΙ εκτός αγώνα, όταν αποχώρησε για τα αποδυτήρια χωρίς να συγχαρεί τους νικητές. Το κάρμα ήρθε… πάνω του, γιατί ο άνθρωπος που αμφισβήτησε ανοιχτά για την ανάδειξή του σε MVP, που «κατηγόρησε» πως η προσωπική του ιστορία έπαιξε ρόλο στη βράβευσή του και που τον χαρακτήρισε πρακτικά… ατάλαντο («αν ήμουν κι εγώ 2,10μ. θα κάρφωνα συνέχεια. Αυτό δεν θέλει ταλέντο. Εγώ έπρεπε να μάθω να παίζω μπάσκετ», είχε δηλώσει), έμελε να ήταν κι αυτός που τον πέταξε εκτός διεκδίκησης του πρωταθλήματος που ακόμη αναζητεί στα 32 του.



Καθώς ξημέρωνε η γιορτή του πατέρα, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μπορεί να νιώθει βέβαιος πως ο Τσαρλς, που πριν τέσσερα χρόνια έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, θα χαμογελά ξανά από εκεί ψηλά για την εξέλιξη του γιου του. Και μετά από τα βραβεία MVP, καλύτερου αμυντικού και άλλα τόσα ατομικά παράσημα, θα προσδοκά, όπως όλοι μας, να τον καμαρώσει και παγκόσμιο πρωταθλητή. Βήμα-βήμα όμως! Γιατί ένα βήμα μπορεί να κάνει τη διαφορά. «Game of inches», που λέει και ο Αλ Πατσίνο στην επική ομιλία του στο «Any Given Sunday». Ρωτήστε και τον… Ντουράντ, που για ένα νούμερο παπουτσιού πηγαίνει για διακοπές αντί για τελικούς.

*Την Κυριακή τα λέμε στον bwinΣΠΟΡ FM 94,6, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis

ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube