Σαν τον Διαμαντίδη δεν θα ξαναβρεί άλλον

Από τις αρχές του Σεπτέμβρη, όταν σε συνέντευξή του ο Δημήτρης Διαμαντίδης ανακοίνωσε την απόφασή του να αποσυρθεί στο τέλος της σεζόν, μια μελαγχολία έπιασε τους φίλους του Παναθηναϊκού αλλά και όσους αγαπούν το μπάσκετ χωρίς χρωματισμούς και μακριά από «στρατόπεδα».

Υπήρχαν αυτοί που δεν ήθελαν να το πιστέψουν και προσπαθούσαν να πείσουν τους εαυτούς τους πως θα αναθεωρήσει με τον καιρό και θα αναβάλει το «αντίο». Υπήρχαν εκείνοι που-γνωρίζοντάς τον καλύτερα-είχαν αντιληφθεί πως σοβαρολογούσε και άρχισαν να μετρούν τα παιχνίδια, τις μέρες και τις ώρες που θα τον απολαμβάνουν στα παρκέ. Όλοι τους συμφωνούσαν πως σε κάθε περίπτωση, αργά ή γρήγορα, ένα τέλος εποχής πλησιάζει.

Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε. Είτε απόψε, είτε την Πέμπτη, η εποχή Διαμαντίδη περνά στην ιστορία. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού που θα κατακλύσουν απόψε το ΟΑΚΑ έχουν ήδη προμηθευτεί χαρτομάντιλα και μοιάζει να τους θλίβει περισσότερο το φινάλε του δικού τους αρχηγού, παρά ενδεχόμενη ήττα και στέψη του Ολυμπιακού μέσα στο δικό τους «σπίτι». Ώρες-ώρες θαρρείς και επιθυμούν αυτό το πρωτάθλημα, όπως και λίγες βδομάδες πριν την πρόκριση στο Final Four, όχι για τη δική τους ικανοποίηση ή το πικάρισμα στον «αιώνιο» αντίπαλο, μήτε για την ιστορία του ίδιου του συλλόγου που άλλωστε έχει χορτάσει από τίτλους και επιτυχίες, αλλά για να αποχαιρετήσει όπως του πρέπει ο ηγέτης της τελευταίας δωδεκαετίας. Ναι, τόσο σημαντικός για αυτούς είναι ο δικός τους Μήτσος. Πάνω και πέρα από τίτλους και λοιπές διακρίσεις.

Κι όχι τυχαία. Από το 2004 που φόρεσε την πράσινη φανέλα μέχρι και τα ύστερα της καριέρας του εκείνος δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να προσφέρει λόγους για να θεωρείται ο κορυφαίος μεταξύ των σπουδαίων που υπηρέτησαν το σύλλογο αλλά και το άθλημα στη χώρα. Μέχρι, δε, τις τελευταίες συλλεκτικές για τη μνήμη όσων ήταν παρόντες εμφανίσεις του έμοιαζε σαν να’ χε βαλθεί να δείξει σε όλους πόσο θα λείψει. Για να τον θυμούνται άπαντες όχι σαν κάποιον που χειροκροτείται τιμής ένεκεν, αλλά σαν πρωταγωνιστή, ηγέτη και αρχηγό, γιατί έτσι ήθελε ο ίδιος να γράψει τον επίλογο.

Μια κόλλα χαρτί (ή ένα έγγραφο Word εν προκειμένω) μοιάζει φτωχή για να χωρέσει όσα ήταν για το μπάσκετ ο Δημήτρης Διαμαντίδης και τους λόγους για τους οποίους το ουδείς αναντικατάστατος μοιάζει με φτηνή παρηγοριά στην προκειμένη περίπτωση. Ο Μήτσος, λοιπόν, θα λείψει…

-γιατί δεν ήταν ποτέ το σπουδαίο ταλέντο, ούτε διέπρεψε ποτέ με τις μικρές εθνικές ομάδες, αλλά με πολλή δουλειά και προσήλωση στο στόχο έγινε σταδιακά αυτό που ξέρουμε όλοι.

-γιατί ήταν ένας άσημος πλην τίμιος ως ρολίστας στον Ηρακλή και εξελίχθηκε σε σπουδαίο ηγέτη του Παναθηναϊκού και της Εθνικής.

-γιατί έδωσε άλλη διάσταση σε αυτό που θεωρούμε ολοκληρωμένο παίκτη διδάσκοντας, μέσα από την παρουσία του, να μην μετράμε τις ατομικές επιδόσεις στο μπάσκετ αποκλειστικά από το σκοράρισμα αλλά και από τα μικρά αλλά πολύ σημαντικά πράγματα που συχνά δεν καταγράφονται καν από τη στατιστική.

-γιατί οι μεγαλύτερες αρετές του ήταν η ταπεινότητα, ο αλτρουισμός και η απαράμιλλη ικανότητα να κάνει καλύτερους όλους τους συμπαίκτες του και την ομάδα.

-γιατί έμαθε να διαβάζει το παιχνίδι καλύτερα από τον καθένα αποτελώντας προέκταση στο παρκέ ακόμη και μεγάλων προπονητικών μυαλών, όπως ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

-γιατί ήταν το ίδιο πολύτιμος για την ομάδα του ΚΑΙ στις δύο πλευρές του παρκέ, σε άμυνα και επίθεση.

-γιατί δεν χρειαζόταν πομπώδεις δηλώσεις ή επικές ομιλίες για να κινητοποιήσει τους άλλους, αφού αρκούσε το δικό του παράδειγμα για να δείξει το δρόμο.

-γιατί σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σχεδόν πάντα με παίκτες τέτοιου βεληνεκούς δεν προκάλεσε ΠΟΤΕ κανένα εσωτερικό πρόβλημα στην ομάδα του διατηρώντας άριστες σχέσεις με προπονητές, συμπαίκτες και διοικήσεις, έστω κι αν χρειαζόταν να κάνει μόνο ο ίδιος υποχωρήσεις.

-γιατί δεν φοβήθηκε ποτέ να πάρει την ευθύνη ενός κρίσιμου σουτ, από το ιστορικό τρίποντο στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2005 μέχρι και την τελευταία του σεζόν ως παίκτης.

-γιατί ανέβηκε στις κορυφές της Ευρώπης και του κόσμου, κέρδισε το σεβασμό, το θαυμασμό και την αναγνώριση όλων, αλλά έμεινε προσγειωμένος από την αρχή ως το τέλος.

-γιατί κατέκτησε τα πάντα, αλλά ξεκινούσε κάθε σεζόν με την ίδια ακόρεστη δίψα για περισσότερες διακρίσεις συνεχίζοντας τη δουλειά ακόμη και στις καλοκαιρινές του διακοπές.

-γιατί η εργατικότητα, ο χαρακτήρας και ο τρόπος ζωής του αποτέλεσαν και αποτελούν φάρο για χιλιάδες παιδιά που θέλουν να βαδίσουν στα χνάρια του και είχαν λανθασμένα πρότυπα.

-γιατί επέλεξε να αποσυρθεί όσο ακόμη βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο αρνούμενος να επιτρέψει σε οποιονδήποτε να τον λυπηθεί ή βαρεθεί και αναγκάζοντας άπαντες να πειστούν πως δεν το έκανε καθυστερημένα, αλλά μάλλον πρόωρα.

-γιατί σε μία ιστορία του Παναθηναϊκού με τόσους σπουδαίους παίκτες, από τον Φαίδωνα Ματθαίου και τον Γιώργο Κολοκυθά, μέχρι τον Απόστολο Κόντο και τον Τάκη Κορωναίο, από τον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη μέχρι τον Φάνη Χριστοδούλου και τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, και από τον Ντόμινικ Γουίλκινς και τον Στόγιαν Βράνκοβιτς μέχρι τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα και τον Μάικ Μπατίστ, κατάφερε να περάσει στη μνήμη του κοινού ως ο κορυφαίος όλων.

-γιατί ήταν ο πρώτος που-δικαίως ή αδίκως δεν έχει σημασία-έθεσε για πρώτη φορά στις μπασκετοπαρέες το μέχρι πρότινος απαγορευμένο ως ιερόσυλο ερώτημα της σύγκρισης με τον αξεπέραστο Νίκο Γκάλη.

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης δεν θα λείψει. Λείπει ήδη…

Χρήστος Ρομπόλης