Εθνική, γίνε χρυσόψαρο!

Τα χρυσόψαρα έχουν μνήμη για μόλις δέκα δευτερόλεπτα και τόσο γρήγορα πρέπει να ξεχάσει η Εθνική το παιχνίδι με τις ΗΠΑ. «Be a goldfish» ή ελληνιστί «Γίνε χρυσόψαρο», όπως έλεγε και ο Αμερικανός (τι σύμπτωση) από σύμπτωση προπονητής ποδοσφαίρου Ted Lasso στους παίκτες του στη δημοφιλή σειρά, όταν τους καλούσε να αφήσουν πίσω τους μια αναποδιά και να κοιτάξουν μπροστά. Άλλωστε μπροστά είναι τα σημαντικά και ο αγώνας με τη Νέα Ζηλανδία. Η ελληνική ομάδα έκανε την προσπάθειά της, με ένα πολύ καλό ξεκίνημα και μια όχι ανάλογα καλή συνέχεια απέναντι στο «θηρίο», αλλά κανείς δεν θα το θυμάται σε δύο βράδια αν βρίσκεται στους «16».

Γράφει από τη Μανίλα ο Χρήστος Ρομπόλης

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα ήταν φανερό πως η Εθνική ομάδα δεν ήθελε να γίνει σάκος του μποξ για τους Αμερικανούς στρεφόμενη πρόωρα στον «τελικό» της Τετάρτης. Η γλώσσα του σώματος μετατράπηκε σε σκορ, με όμορφο μπάσκετ, γρήγορη κυκλοφορία και παίκτες που κάθε άλλο θαμπώθηκαν από τη λάμψη των αντιπάλων τους. Ο Παπαγιάννης έκανε ίσως το καλύτερο δεκάλεπτο με το εθνόσημο και ο Γουόκαπ έδειξε ξανά (όπως και στο φιλικό του Άμπου Ντάμπι) στους συμπατριώτες του πως οι καλοί παίκτες δεν υπάρχουν μόνο στο ΝΒΑ, αλλά ακόμη και στην… Ελλαδίτσα. Αμφότεροι, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να έχουν ακόμη και τώρα θέση στο ΝΒΑ και το απέδειξαν απέναντι σε ολάκερη Team USA.

Το πρώτο rotation, αναγκαστικό στο 1:40 πριν το τέλος της περιόδου, αφού η ένταση που παιζόταν το ματς στις δύο πλευρές του παρκέ ήταν εξαντλητική, επέτρεψε στους αντιπάλους να ξεφύγουν. Η επίθεση έγινε στατική, ενώ τα αρκετά καλά σουτ που δημιουργήθηκαν βρήκαν σίδερο (2/10 τρίποντα εκ των οποίων τουλάχιστον τα έξι από τα άστοχα ήταν ελεύθερα). Προσθέστε σε αυτό τις 3/6 ελληνικές βολές και τις 18/18 των Αμερικανών, που έπαιρναν σφυρίγματα με το φύσημα του αέρα, ενώ στην άλλη πλευρά έπρεπε να χυθεί αίμα για να καταλογιστούν, και η διαφορά άρχισε να ξεφεύγει σε άδικα-βάσει εικόνας και προσπάθειας-επίπεδα για την Εθνική.

Η συνέχεια ήταν μάλλον διαδικαστική. Με μια ελληνική ομάδα να μην καταθέτει τα όπλα, αλλά και εμφανή την πρόθεση του Δημήτρη Ιτούδη να μην ταλαιπωρήσει αρκετά τους ίδιους παίκτες που θα κληθούν να σηκώσουν το μεγαλύτερο βάρος την Τετάρτη. Σε αντίθεση με την Team USA που συνέχισε να παίζει στο κόκκινο με κίνητρο να δικαιώσουν οι παίκτες τη φήμη τους μπροστά σε ένα κοινό που ήταν με ένα μόνιμο επιφώνημα θαυμασμού στα χείλη ακόμη και όταν δεν υπήρχε σοβαρός λόγος.

«Ο γέγονε, γέγονε», που έλεγαν και οι αρχαίοι. Ο αγώνας αυτός πρέπει να διαγραφεί άμεσα από τη… RAM της Εθνικής, αφού το μεγάλο ματς είναι μπροστά της. Την Τετάρτη απέναντι στη Νέα Ζηλανδία δεν υπάρχει «δεν πειράζει, πάμε παρακάτω», γιατί ΚΑΙ θα πειράξει ΚΑΙ δεν θα πάμε παρακάτω στο απευκταίο σενάριο της ήττας. Η Νέα Ζηλανδία είναι σκληροτράχηλη, θα έρθει για «πόλεμο» δίνοντας τον τόνο εξ αρχής με Χάκα και η ελληνική ομάδα έχει να διαχειριστεί συν τοις άλλοις την πίεση για τελευταία φορά σε αυτό το τουρνουά. Αν ξεπεράσει τους Tall Blacks, θα έχει ξεφορτωθεί τα βαρίδια από τα πόδια και θα δώσει δύο μάχες στη δεύτερη φάση με Λιθουανία και Μαυροβούνιο με στόχο πλέον την υπέρβαση.