Αυτό είναι ορθόν, πρωτάθλημα και MVP στον Λεμπρόν

Ίσως οι Καβαλίερς να μην είναι η καλύτερη ομάδα στο ΝΒΑ. Πιθανώς Γουόριορς, ακόμη και Σπερς ή Θάντερ, να υπερτερούσαν ως σύνολα. Όμως ποιος είπε ότι πάντα κερδίζει η καλύτερη ομάδα; Το Κλίβελαντ κατέκτησε το πρωτάθλημα όχι λόγω της team work τους, αλλά λόγω της τεράστιας κλάσης και προσωπικότητας πρωτίστως του Λεμπρόν Τζέιμς. Και οι Γουόριορς μάλλον το έχασαν λόγω της έλλειψης χαρακτήρα στο έβδομο ματς, αλλά και της αλαζονείας που τους παρέσυρε σε αρκετές περιπτώσεις μέσα στη σεζόν.

Αρέσει-δεν αρέσει, ο Λεμπρόν Τζέιμς είναι μάλλον ό,τι πληρέστερο έχουμε δει στα γήπεδα του μπάσκετ μετά τον Μάικλ Τζόρνταν. Η σύγκριση με τον «Μεγάλο» είναι από άδικη ως ιερόσυλη, επιθετικά μπορεί να υστερεί έναντι του Κόμπι Μπράιαντ και αρκετών ακόμη παικτών, αλλά ουδείς αμφιβάλλει πως ο «βασιλιάς» (όχι φυσικά στα λόγια αλλά όλο και περισσότερο σε τίτλους) είναι ο αθλητής που επηρεάζει περισσότερο και με σχεδόν όλους τους τρόπους το παιχνίδι από οποιονδήποτε άλλο, ίσως και διαχρονικά.

Σύμφωνοι, ήταν άστοχος, δεν συνιστά συνεπή απειλή από μακριά, πολλές φορές μοιάζει να παίζει περισσότερο με την ασύγκριτη φυσική του δύναμη παρά με το ταλέντο του, αλλά πάντα βρίσκει τρόπο να είναι καθοριστικός. Και μπορεί ο Κάιρι Ίρβινγκ να πέτυχε το τρίποντο που ουσιαστικά έκρινε τον έβδομο τελικό, αλλά ήταν το πληθωρικό παιχνίδι του Λεμπρόν που έφτασε τους Καβαλίερς μέχρι το τέλος. Αυτό που αναγκάζει μια ολόκληρη άμυνα να είναι απασχολημένη για να τον περιορίσει, που του δίνει την ευκαιρία να δημιουργεί συχνά καλύτερα για τους άλλους παρά για τον εαυτό του, που του επιτρέπει να καλύπτει χώρους, να μαζεύει ριμπάουντ και να κάνει τάπες, σαν κι αυτή στον Αντρέ Ιγκουοντάλα που είναι μάλλον η κορυφαία (συνδυάζοντας θέαμα, ουσία και κρισιμότητα), ίσως ακόμη και στην ιστορία.

Πάνω και πέρα, όμως, από τις αναμφισβήτητες (ακόμη και για τους haters) αθλητικές και αγωνιστικές του αρετές, ο Λεμπρόν Τζέιμς αποδείχτηκε πραγματικός ηγέτης. Μια αρετή που ανέπτυξε με τα χρόνια, μετά από πολλές σφαλιάρες και σφοδρή κριτική. Ήταν ο αληθινός MVP, αυτός που δίχως εκείνον η ομάδα του δεν θα πήγαινε… πουθενά, αυτός που ίσως ήταν ο μοναδικός που πίστευε στο θαύμα μετά το 1-3, αυτός που έκανε άπαντες στην ομάδα του, από τον συχνά ανεπαρκή Λοβ μέχρι και τον τελευταίο ρολίστα να νιώθει σημαντικός. Αλλά-για να το πάμε ακόμη παρακάτω-αυτός που άφησε την κοσμοπολίτικη ζωή του Μαϊάμι, τη σιγουριά ενός έτοιμου για πρωταθλητισμό supporting cast και ένα σίγουρα μεγαλύτερο συμβόλαιο, για να επιστρέψει στην πατρίδα του, στο άσημο και μάλλον… άσχημο Οχάιο, όπου τον αποκάλεσαν προδότη και που θα ήταν έτοιμοι να του ξαναρίξουν το ανάθεμα σε περίπτωση νέας αποτυχίας. Ο Λεμπρόν ρίσκαρε την υστεροφημία του και κέρδισε. Γιατί έτσι κάνουν οι πραγματικά μεγάλοι.

Όσο για τους ηττημένους; Η όποια αποδόμησή τους συνιστά ατόπημα. Οι Γουόριορς δεν είναι ούτε «γατάκια», ούτε ομάδα του τριπόντου, ούτε φυσικά λούζερς. Είναι ένα εξαιρετικό σύνολο, με σπουδαίους παίκτες, διακριτούς ρόλους και ζηλευτή χημεία. Κάπου όμως μέσα στη χρονιά έχασαν το δρόμο τους. Η κατάρριψη του στοιχειωμένου ρεκόρ των Μπουλς έγινε έμμονη ιδέα, που όταν έγινε και πράξη εισπράχθηκε από τους ίδιους ως επίτευγμα πολύ μεγαλύτερης αξίας από ό,τι πραγματικά ήταν. Οι «πολεμιστές» έμοιαζαν να παίζουν περισσότερο για το ρεκόρ, για τα ζογκλερικά του Κάρι και τα τρίποντα του Τόμπσον, σε μια μάταια προσπάθεια να πείσουν πως φέρνουν το νέο show time, ακόμη και πως θα νικούσαν τη μεγάλη ομάδα του Σικάγο του 1996.

Μια ομάδα που φάνηκε επιρρεπής στην αλαζονεία έκανε το ίδιο λάθος όταν προηγήθηκε με 3-1 στους τελικούς και άρχισε να πανηγυρίζει πριν την ώρα της. Υπολόγιζε όμως χωρίς τον Λεμπρόν και την παρέα του. Κι ενώ ο τελευταίος έμοιαζε να γιγαντώνεται όσο έπαιζε με την πλάτη στον τοίχο και χωρίς περιθώριο λάθους, ο Κάρι, ο Τόμπσον και οι υπόλοιποι (πλην ίσως του Γκριν) έμοιαζαν να λιγοψυχούν μπροστά αρχικά στην πιθανότητα, εν συνεχεία στον κίνδυνο και τελικά στην πραγματικότητα της απώλειας ενός τίτλου που θεώρησαν σίγουρο πριν καν τον κατακτήσουν.

Δεν πάει όμως έτσι… Κι ο ίδιος ο Λεμπρόν Τζέιμς είχε κάνει παλαιότερα το λάθος να αυτοαποκληθεί «βασιλιάς» και «εκλεκτός», πολύ πριν έρθουν τα πρώτα του πρωταθλήματα. Και χρειάστηκε πολλή δουλειά (και πολύ λιγότερα λόγια) για να φτάσει στο σημείο να δικαιώσει-ετεροχρονισμένα-τους χαρακτηρισμούς αυτούς.

Follow @ChristosRobolis