«Άρτζι», μπούρτζι και… Καλάθης

Μπορεί να έχουμε βαρεθεί να τους βλέπουμε, αλλά ποτέ δεν σταματούν να μας εκπλήσσουν οι τελικοί των «αιωνίων». Ο ξεγραμμένος ακόμη κι από φιλάθλους του Παναθηναϊκός (όχι εντελώς άδικα βάσει της ως τώρα εικόνας του) αιφνιδίασε τους πάντες και πρωτίστως τον Ολυμπιακό, που παρουσιάστηκε απροετοίμαστος ψυχολογικά και αγωνιστικά, δίχως συγκέντρωση μήτε απαντήσεις στα τρικ του Πεδουλάκη πετώντας έτσι στον κάλαθο των αχρήστων το πλεονέκτημα που του έδιναν όλοι τόσο αγωνιστικά όσο και λόγω του παράγοντα έδρα.

Ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε μεταμορφωμένος σε σχέση με την προβληματική εικόνα που είχε μέχρι και στη σειρά απέναντι στον Άρη. Ενώ μέχρι πρότινος έμοιαζε μια ομάδα που προσπαθεί να παίξει μπάσκετ… Πεδουλάκη χωρίς τους παίκτες για να τα καταφέρει, στον πρώτο τελικό εμφανίστηκε σαν σύνολο που γνωρίζει απόλυτα τι θέλει ο νέος προπονητής παίζοντας όμως ένα εντελώς διαφορετικό μπάσκετ από αυτό της προηγούμενης θητείας του στο «τριφύλλι». Όχι πια αργές επιθέσεις και πολλή ντρίμπλα, όχι επιμονή στο «χτύπημα» των μις ματς ή στο «τάισμα» των ψηλών, αλλά αστραπιαία κυκλοφορία της μπάλας, υψηλός ρυθμός, πολλά μακρινά σουτ και ακόμη περισσότερα πικ εν ρολ.

Ο «Άρτζι» έκανε ματ στους γηπεδούχους, που έμοιαζαν να έχουν προετοιμαστεί για την παλιά «βερσιόν» του Πεδουλάκη αλλά δεν έπεσαν τα… SOS. Ο νέος προπονητής του Παναθηναϊκού έβγαλε ουσιαστικά εκτός rotation τον Ραντούλιτσα πιστεύοντας πως θα του προκαλέσει περισσότερα προβλήματα στην άμυνα από όσα θα του λύσει στην επίθεση, ενώ ομοίως έπραξε και με τον Γουίλιαμς θυσιάζοντας ένα ακόμη επιθετικό όπλο στο βωμό της πιο εύρυθμης ομαδικής λειτουργίας. Η άμυνα έγινε πιο ευκίνητη, με καλύτερες περιστροφές και βραχυκύκλωσε πλήρως το πικ εν ρολ παιχνίδι του Ολυμπιακού. Αυτή τη φορά όχι με τον Γκιστ στο ρόλο του… φρουρού του Σπανούλη, αλλά μέσα από την ομαδική άμυνα.

Ο Χάντερ θύμισε κάτι από… Λάσμε, Διαμαντίδης και Καλάθης καθοδηγούσαν μαεστρικά, με την μπάλα να χτυπά ελάχιστα στο παρκέ και κυρίως να ταξιδεύει γρήγορα από χέρι σε χέρι, ενώ ο ομογενής γκαρντ τιμωρούσε τον προκλητικό τρόπο με το οποίο του έδινε το σουτ η αντίπαλη άμυνα. Φώτσης και Φελντέιν βαρέθηκαν να ακροβολίζονται και να σουτάρουν υπό εξαιρετικές προϋποθέσεις, με τον πρώτο αφού «ζεστάθηκε» να τα βάζει ΚΑΙ υπό πίεση. Ακόμη κι όταν το πρόβλημα των φάουλ υποχρέωσε στην απόσυρση Διαμαντίδη και Καλάθη, ο Πεδουλάκης ευτύχησε να πάρει πόντους στο ένας με έναν από τον Παππά.

Την ίδια ώρα, ο Ολυμπιακός έμοιαζε εγκλωβισμένος στην άμυνα του Παναθηναϊκού, ανεξήγητα αγχωμένος και θολωμένος θυμίζοντας τι μπορεί να κάνει μόνο στο τρίτο δεκάλεπτο. Εκεί που η άμυνα λειτούργησε αποτελεσματικά και «έθρεψε» την επίθεση προσφέροντας σκορ στον ανοιχτό γήπεδο. Κατά τα άλλα, ο Σπανούλης εξολοθρεύτηκε, οι συνεργασίες δεν λειτούργησαν ποτέ, ο Μάντζαρης ήταν σε κάκιστη βραδιά και ο προπονητής του επέμενε ανεξήγητα σε αυτόν (σε κακή μέρα ο Σφαιρόπουλος), οι αδυναμίες των «πράσινων» δεν χτυπήθηκαν ποτέ και έμειναν ο συγκινητικός Πρίντεζης, ο Λοτζέσκι, ο Παπαπέτρου και ο Χάκετ να κρατούν μέσα στο παιχνίδι την ομάδα τους. Το γεγονός ότι οι δύο πρώτοι παρουσίασαν το μεγαλύτερο βαθμό συγκέντρωσης παρά τα προσωπικά τους προβλήματα (ο μεν έχασε χθες τον πατέρα του, ο δε είδε τον γιο του να χτυπά άσχημα λίγο πριν το τζάμπολ) μαρτυρά την ανετοιμότητα του Ολυμπιακού.

Το 1-0, λοιπόν, έγινε… από την ανάποδη, αλλά η σειρά έχει «ψωμί». Ο μεν Παναθηναϊκός, που πλέον έχει το πλεονέκτημα έδρας, καλείται να αποδείξει πως μπορεί να παίξει τόσο καλά σε διάρκεια, ο δε Ολυμπιακός να λύσει τα δικά του προβλήματα, να κάνει τις προσαρμογές του στα τρικ του Πεδουλάκη και να αποδείξει πως μπορεί να νικήσει στο άλλοτε στοιχειωμένο για αυτόν ΟΑΚΑ.

Μια άκρως ενδιαφέρουσα σειρά μόλις άρχισε και μακάρι το απρόσμενα καλό θέαμα να συνεχιστεί…