My precious!

Μαϊάμι Χιτ ή Ντάλας Μάβερικς; Μήπως το πραγματικό ερώτημα των τελικών του ΝΒΑ είναι Λεμπρόν Τζέιμς ή Ντιρκ Νοβίτσκι; Σε κάθε περίπτωση, μόνο ένας από τους δύο πραγματικά σπουδαίους αυτούς παίκτες θα μπορέσει να επιστεγάσει την ήδη τεράστια καριέρα του με τον πρώτο του τίτλο. Ο άλλος, ο μεγάλος χαμένος, θα μείνει με την αγωνία μήπως προστεθεί στη μακρά λίστα των θρύλων του αθλήματος που έμειναν στην ιστορία για τα προσωπικά κατορθώματά τους και μόνο, παραμένοντας με γυμνά δάχτυλα. Γι’ αυτό και το δαχτυλίδι του πρωταθλητή αυτή τη φορά φαντάζει πιο ποθητό και από εκείνο της γνωστής λογοτεχνικής και κινηματογραφικής τριλογίας.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

The Road to glory

Η πορεία προς τους τελικούς ήταν διαφορετική για τις δύο ομάδες, για αμφότερες όμως με αρκετές δυσκολίες, απρόβλεπτες καταστάσεις, ακόμη κι αμφισβήτηση.

Το Μαϊάμι μπήκε στην κούρσα του πρωταθλήματος με το βάρος του φαβορί. Η πλαισίωση του απελπιστικά μοναχού μετά το πρωτάθλημα του 2006 Ντουέιν Ουέιντ με τον Λεμπρόν Τζέιμς και τον Κρις Μπος γέννησε τεράστιες, ίσως και εξωπραγματικές, προσδοκίες με το «καλημέρα». Πολλοί έσπευσαν να στέψουν από το καλοκαίρι το νέο πρωταθλητή, όμως στο μάθημα της... χημείας οι νέοι (μετά τους Άλεν, Πιρς και Γκαρνέτ των Σέλτικς) Big-Three δεν έπιασαν ούτε τη βάση στο πρώτο τρίμηνο. Η μία μπάλα αποδείχτηκε... λίγη για τον Ντουέιν Ουέιντ και τον Λεμπρόν Τζέιμς, ο Κρις Μπος έμοιαζε έξω από τα νερά του, ο Έρικ Σπόελστρα ανήμπορος να επιβληθεί στους σούπερ σταρ της ομάδας και το supporting cast πολύ φτωχό για να «στηρίξει» την παράσταση, που είχε να παρουσιάσει πλούσιο θέαμα και πολλά highlights, αλλά όχι εμφανίσεις πειστικές πως ο τίτλος είναι εφικτός. Η ήττα στο Ντάλας από τους «Μαβς» με 106-95 στις 22 Νοεμβρίου προκάλεσε πολλούς τριγμούς. Το ρεκόρ 9-8 της πολυδιαφημισμένης ομάδας κρίθηκε απογοητευτική συγκομιδή, ο Λεμπρόν καθ΄οδόν για τον πάγκο σε ένα τάιμ άουτ τράκαρε επιδεικτικά πάνω στον προπονητή του, ο Ουέιντ φημολογείτο πως δεν μιλιόταν με τον «βασιλιά» και ο Μπος «έκραζε» ανοικτά τους συμπαίκτες του. Τα αμερικανικά ΜΜΕ βρήκαν ευκαιρία να στήσουν πάρτι πάνω από τα συντρίμμια και οι πρωταθλητές του... καλοκαιριού είχαν βαπτιστεί losers, εγωιστές και κακομαθημένοι.

Η προσωπικότητα του προέδρου Πατ Ράιλι συνέβαλε στο να αποκατασταθεί η τάξη. Οι ενδοοικογενειακές συζητήσεις στα αποδυτήρια, η ομαδική ψυχοθεραπεία και το μοιραίο με την πάροδο του χρόνου δέσιμο έφεραν νίκες και μεταστροφή του κλίματος. Η Χιτ άρχιζε να «ζεσταίνεται» δικαιολογώντας το όνομά της κι έκανε ένα αήττητο σερί δώδεκα αγώνων, ανάμεσά τους και η πολυθρύλητη επιστροφή του Λεμπρόν στο Κλίβελαντ όπου έκανε επίδειξη της κλάσης του στους άλλοτε θαυμαστές του και πλέον ορκισμένους εχθρούς του. Η δεύτερη ήττα από τους Μάβερικς, αυτή τη φορά στο Μαϊάμι με 98-96 (14η σερί ήττα από το Ντάλας σε κανονική περίοδο), αντιμετωπίστηκε με πολύ μεγαλύτερη ψυχραιμία και το επιχείρημα πως η Χιτ τα καταφέρνει μόνο κόντρα στους «μικρούς» καταρρίφθηκε όταν χάλασε τα Χριστούγεννα των Λέικερς στο «Staples Center» (80-96). Μετά την ήττα από τους Τεξανούς, η... Αγία Τριάδα ολοκλήρωσε την κανονική περίοδο με 48 νίκες και 17 ήττες και σταθερά βελτιωμένη εικόνα, με εξαίρεση ένα σερί πέντε ηττών, τεσσάρων στο Μαϊάμι και μιας συντριβής με 125-95 στο Σαν Αντόνιο. Η κανονική περίοδος ολοκληρώθηκε με το ικανοποιητικό 58-24 και τη δεύτερη θέση στην Ανατολή, αλλά οι πραγματικές εξετάσεις ακολουθούσαν. Οι Σίξερς αποδείχτηκαν χαμηλό εμπόδιο στον πρώτο γύρο (4-1), αλλά οι Σέλτικς απειλούσαν στα ημιτελικά της Ανατολής να στείλουν τον Λεμπρόν Τζέιμς για δεύτερη συνεχή χρονιά σε πρόωρες διακοπές. Ο «βασιλιάς», ωστόσο, δεν ήταν πλέον μόνος, κι ας άφησε τους «ιππότες» του Κλίβελαντ. Η πρόκριση ήρθε απρόσμενα εύκολα, με 4-1 και η επόμενη πρόκληση λεγόταν Μπουλς, ήτοι η ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ του πρωταθλήματος και τον παίκτη που στέρησε από τον Λεμπρόν το βραβείο του MVP, τον Ντέρικ Ρόουζ. Με αφηνιασμένο και αποφασισμένος για απαντήσεις τον Λεμπρόν, αρκετές εκλάμψεις του Ουέιντ, παίκτη-κλειδί τον Μπος και συμβολή από τους ρολίστες με πρώτο και καλύτερο τον επανακάμψαντα από τραυματισμό Ουντόνις Χάσλεμ, η Χιτ έπιασε τους «ταύρους» από τα κέρατα και έφτασε στον πρώτο τίτλο, της Ανατολής, κερδίζοντας το εισιτήριο για να διεκδικήσει τη μεγάλη κούπα.

Οι Μάβερικς άρχισαν τη σεζόν με τη μόνιμη αμφισβήτηση και τη ρετσινιά της ομάδας που «λιποθυμά» στα δύσκολα. Κι όχι αδικαιολόγητα, αφού οι Τεξανοί ουδέποτε είχαν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και τη μοναδική φορά που είχαν φτάσει σε τελικό, το 2006, αν και κέρδισαν τα δύο πρώτα ματς απέναντι στο Μαϊάμι παρέδωσαν πνεύμα και... στέμμα με 4-2 στους αντιπάλους τους. Κόντρα στην αμφισβήτηση η ομάδα του Ντάλας άρχισε εξαιρετικά τη σεζόν, δείχνοντας εμφανώς τη διάθεσή της να κάνει «στροφή» προς ένα μπάσκετ με έμφαση περισσότερο στην άμυνα. Ο Ντιρκ Νοβίτσκι ήταν σταθερή αξία, ο Τζέισον Τέρι σταθερός παραστάτης του, ο 38χρονος Τζέισον Κιντ έδειχνε να περνά δεύτερη νεότητα, ενώ ο Σον Μάριον, ο Τάισον Τσάντλερ και ο Καρόν Μπάτλερ έκαναν πολύ καλά τη βρώμικη δουλειά. Η ομάδα του Ρικ Καρλάιλ έδειχνε πιο ώριμη και αποφασισμένη από ποτέ, μέχρι ο σοβαρός τραυματισμός του Μπάτλερ στις αρχές Ιανουαρίου να την εκτροχιάσει. Το καράβι άρχισε να μπάζει νερά και το 8-8 στον πρώτο μήνα του 2011 έδωσε τροφή στους αμφισβητίες. Η απόκτηση του ταλαιπωρημένου από τραυματισμούς στη μέση Πέτζα Στογιάκοβιτς δεν έπεισε και πολλούς πως ήταν ό,τι χρειαζόταν η ομάδα, αλλά η κρίση αποδείχτηκε βραχυπρόθεσμη και η κανονική περίοδος ολοκληρώθηκε με το απλώς συμπαθητικό 57-25 και την τρίτη θέση στη Δύση, πίσω από τους «μισητούς» Σπερς και τους πρωταθλητές Λέικερς.

Τα δύσκολα μόλις άρχιζαν για τους Μάβερικς και η έλλειψη της ταμπέλας του φαβορί αποδείχτηκε ευεργετική. Η ισοφάριση των Μπλέιζερς σε 2-2 στον πρώτο γύρο, σε ένα ματς που το Ντάλας είχε προηγηθεί με διαφορά 23 πόντων στα τέλη της τρίτης περιόδου, έδωσε τροφή στους αμφισβητίες και πολλοί βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν την παρέα του Ντιρκ Νοβίτσκι «λίγη» για τον τίτλο. Όμως πήραν «πληρωμένη» απάντηση, όχι με την-τελικά άνετη-πρόκριση επί του Πόρτλαντ με 4-2, αλλά με το εμφατικό 4-0 και την εκθρόνιση των Λέικερς. Ιδιαίτερα το επιβλητικό 122-84 στον τέταρτο αγώνα ήταν το μήνυμα πως οι Μάβερικς φέτος δεν αστειεύονται. Η ομάδα των περασμένων ετών πιθανώς να είχε πανικοβληθεί χάνοντας στο Ντάλας το δεύτερο ματς των τελικών της Δύσης από την πυραυλοκίνητη Θάντερ, όχι όμως η φετινή, που προκρίθηκε στους τελικούς με 4-1, κερδίζοντας μάλιστα με μεγάλες ανατροπές τα δύο τελευταία παιχνίδια.

Just the two of us

Η στιγμή της αλήθεια έφτασε. Οι τελικοί αρχίζουν τα ξημερώματα της Τετάρτης από το Μαϊάμι, που έχει το πλεονέκτημα έδρας στη σειρά που θα κρίνει τον τίτλο σε τέσσερις νίκες με τη γνωστή ιδιομορφία των τελικών (δύο ματς στο Μαϊάμι, τρία στο Ντάλας και δύο ξανά στο Μαϊάμι). Αντιμέτωπες δύο ομάδες τόσο όμοιες, αλλά και τόσο διαφορετικές.

Από τη μία το Μαϊάμι. Η επιτομή του ατομικού ταλέντου, που ξεπερνά το σύνολο και αποδεικνύει ότι ακόμη και στο σύγχρονο η μονάδα είναι αυτή που κάνει τη διαφορά στην ομάδα. Και από την άλλη το Ντάλας, ο ορισμός της ομάδας, που πιστοποιεί το ρητό ότι η ισχύς βρίσκεται πάντα εν τη ενώσει.

Από τη μία ο Λεμπρόν Τζέιμς, αποκαλούμενος «βασιλιάς», που έχει σαρώσει κάθε ατομική διάκριση, αλλά ακόμη ψάχνει αυτό που θα τον καταστήσει αληθινά και αναμφίβολα σπουδαίο, το στέμμα. Και από την άλλη ο Ντιρκ Νοβίτσκι, που αγωνιζόμενος ως τώρα σε ομάδες μη αντάξιες της κλάσης του, την εθνική Γερμανίας και τους μέχρι πρότινος losers του Ντάλας, αναζητεί στα 33 του και πριν να είναι πλέον πολύ αργά έναν τίτλο, αφού τα προσωπικά παράσημα πλέον δεν του λένε τίποτα.

Από τη μία ο Ντουέιν Ουέιντ, που έβαλε στην άκρη προσωπικούς εγωισμούς, δέχτηκε να μοιραστεί τον τίτλο του ηγέτη ή και να γίνει δεύτερο όνομα στη μαρκίζα, προκειμένου να μην αποδειχτεί ο τίτλος του 2006 μία καλή παρένθεση. Και από την άλλη ο Τζέισον Κιντ, που γνωρίζει πως στα μπασκετικά του γεράματα δεν έχει την πολυτέλεια να αφήσει χαμένη την τρίτη του ευκαιρία (μετά από αυτές ως παίκτης των Νετς το 2002 και το 2003) να μείνει στην ιστορία ως πρωταθλητής κι όχι απλώς ένας εκ των κορυφαίων πλέι μέικερ που άγγιξε ποτέ πορτοκαλί μπάλα.

Από τη μία το κοσμοπολίτικο Μαϊάμι, με τις υπέροχες παραλίες, το... μόνιμο καλοκαίρι και τη γκλαμουριά σε όλο της το μεγαλείο. Και από την άλλη το Ντάλας, στην καρδιά του Τέξας, του απλού κόσμου, κατά πολλούς των «χωριατών» των ΗΠΑ, αλλά που φέρουν αυτόν τον χαρακτηρισμό με τιμή και καμάρι.

Μαϊάμι ή Ντάλας, Ντάλας ή Μαϊάμι. Κανείς δεν ξέρει ποιος θα κερδίσει. Το μόνο βέβαιο είναι πως έφτασαν πανάξια ως εδώ, αλλά δαχτυλίδι θα φορέσουν οι παίκτες μόνο της μίας ομάδας. Άξιοι οι μεν, κρίμα για τους δε. Σίγουρα τα δικά μας ξενύχτια θα αξίζουν τον κόπο. Καλή μας απόλαυση λοιπόν...