Ο… τρελός που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός για να επιστρέψει στην κορυφή

Η ιστορική υπέρβαση του Παναθηναϊκού με την κατάκτηση της Ευρωλίγκας έχει πολλούς «πατεράδες». Όμως περισσότερο από την ηγετική φυσιογνωμία του Σλούκα, την κλάση του Ναν, την κυριαρχία του Λεσόρ ή τα λεφτά του Γιαννακόπουλου, ο εξάστερος έγινε επτάστερος χάρη σε έναν… τρελό που έγινε προφήτης. Τον Εργκίν Αταμάν…

Γιατί-κακά τα ψέματα-όταν ο Τούρκος τον Σεπτέμβριο, στην προετοιμασία, έδειχνε στους παίκτες του τον ουρανό του ΟΑΚΑ και τους έλεγε πως ήρθε για να προσθέσει ένα ακόμη banner, ακόμη κι εκείνοι τον κοιτούσαν παράξενα. Όταν το Νοέμβριο, με το ρεκόρ στο 3-4 εκείνος καλούσε τους φιλάθλους να κλείσουν εισιτήρια για το Βερολίνο, χαρακτηρίστηκε φαφλατάς, αιθεροβάμων και κατηγορήθηκε πως έβαζε αχρείαστη πίεση σε μια ομάδα που πάσχιζε να βρει το δρόμο της. Όμως για κάθε κόντρα στη «λογική» επίτευγμα, από μια ανακάλυψη μέχρι μια αθλητική επιτυχία, χρειάζεται ένας «τρελός» για να πιστέψει πρώτος, να μεταδώσει την πίστη στους άλλους και να τους οδηγήσει στην υλοποίηση του οράματος.



Κι αυτό ακριβώς έκανε ο Αταμάν στον Παναθηναϊκό. Γιατί η κατάκτηση της Ευρωλίγκας με μια ομάδα οκτώ μηνών, με μόνο 2-3 παίκτες (και όχι ακριβώς πρωταγωνιστές) «επιζήσαντες» από το περσινό ρόστερ, με 12 νέα πρόσωπα και με αφετηρία την 17η θέση, δεν θα ήταν η λογική κατάληξη στην πρώτη σεζόν από την επιστροφή στην κανονικότητα και την απομάκρυνση από τον εφιάλτη της μνημονιακής πραγματικότητας. Εδώ ομάδες που πασχίζουν με ορθολογικές κινήσεις, με πολυετή πλάνα και πολλή υπομονή πασχίζουν να φτάσουν στη Γη της Επαγγελίας και ο Παναθηναϊκός το πέτυχε… κόβοντας δρόμο.

Κι όλα αυτά χάρη στην προσωπικότητα του Αταμάν. Ο οποίος όλη τη σεζόν απορρόφησε τους «κραδασμούς», έγινε δέκτης σκληρής αλλά και συνήθως δίκαιης κριτικής, αλλά δεν τον άγγιξε τίποτα. Έφαγε τα χτυπήματα γιατί τα άντεχε, προστατεύοντας την ομάδα του. Έχοντας το προνόμιο της εμπιστοσύνης από την διοίκηση και τον κόσμο, πράγμα όχι αυτονόητο για έναν οργανισμό που λειτουργούσε σπασμωδικά στις κρίσεις, ο Τούρκος μετέδωσε την αυτοπεποίθηση από την οποία ξεχειλίζει ο ίδιος στους παίκτες του. Όσο ο Παναθηναϊκός περνούσε διαδοχικά τις πίστες, τόσο γιγαντωνόταν αυτή η ψυχολογία του νικητή. Και η ομάδα που για χρόνια ολόκληρα έμοιαζε να εφευρίσκει πάντα τρόπους για να χάνει και να αποτυγχάνει, ξάφνου έδειχνε να βρίσκει πάντα με κάποιον τρόπο τη διέξοδο προς το φως. Ο πήχης ανέβαινε συνεχώς λόγω των αποτελεσμάτων για να φτάσουμε στο θαύμα του Βερολίνου. Γιατί τέτοιο είναι αυτό που έκανε ο Παναθηναϊκός…

Όχι μόνο… ψυχολόγος και μετρ των mind games

Θα ήταν όμως μεγάλη αδικία να πιστωθεί στον Εργκίν Αταμάν μόνο η ικανότητα να «μεταγγίζει» αυτοπεποίθηση στους παίκτες του ή να παίζει με το μυαλό φίλων και αντιπάλων. Συχνά η ταμπέλα ενός προπονητή ως «ψυχολόγου» συνεπάγεται πως δεν… σκαμπάζει πολλά από τακτική, αντανακλαστικά, κοουτσάρισμα και το υπόλοιπο, «βασικό» πακέτο που απαιτείται για τον άνθρωπο του πάγκου. Ο Τούρκος αποδείχτηκε πως δεν είναι απλώς ένας… mentalist, που ατσαλώνει ηθικά με τη δύναμη της σκέψης του, αλλά και ένας εξαιρετικός κόουτς.

Ακόμη κι αυτά που φάνταζαν (και ήταν) ανορθογραφίες από μέρους του σε μεγάλο κομμάτι της σεζόν αποδείχτηκε πως τα μετέτρεψε σε «όπλα». Όταν έκλεινε απελπιστικά το ροτέισον από τη regular season θέτοντας σε κίνδυνο τις σωματικές αντοχές των παικτών του, το έκανε γιατί ήθελε να κερδίσει με αυτούς που-τότε-μπορούσαν να τον οδηγήσουν στη νίκη και όχι να περιμένει τους υπόλοιπους… αν θα ανταποκριθούν στις υψηλές απαιτήσεις. Αλλά όταν οι «ρεζέρβες» τού έδειξαν πως μπορούν όχι απλώς να σταθούν αλλά και να αλλάξουν τον ρυθμό, τους πρόσφερε τον χώρο και το χρόνο που κέρδισαν με το σπαθί τους κι όχι επειδή έπρεπε να ξεκουραστούν οι «βασικοί». Σε αντίθεση με την πεπατημένη, που θέλει τις ομάδες να κλείνουν το ροτέισον τους όσο πλησιάζουν προς την πηγή, ο Αταμάν ακολούθησε την αντίθετη διαδρομή ποντάροντας σε περισσότερους παίκτες όσο φτάναμε προς το τέλος. Ξάφνου, αλλά… όχι και τόσο ξαφνικά ίσως τελικά, ο Παναθηναϊκός των 6-7 εξαντλημένων παικτών που αναρωτιόσουν πόσο ακόμη θα βάζει πλάτη, έγινε-από τη σειρά των playoffs με τη Μακάμπι και μετά-μια ομάδα που έπαιρνε πράγματα μέχρι κι από τον δέκατο ή ενδέκατο παίκτη του ροτέισον. Κι αυτό πιστώνεται στον Αταμάν, που ήξερε τι ζητούσε από κάθε παίκτη και όταν αυτοί του το έδωσαν, δεν είχε λόγο να τους κρατά ανενεργούς.



Πέρα από την αξιοποίηση μεγαλύτερου μέρους του ρόστερ, ο προπονητής (κι όχι ψυχολόγος απλώς) Αταμάν πιστώνεται και αρκετά ακόμη. Όπως τη μετατροπή ενός επιθετικογενούς ρόστερ σε μια καταπληκτική ομαδική άμυνα (που χθες κράτησε ολάκερη Ρεάλ στους 44 πόντους μετά το πρώτο δεκάλεπτο και τη Φενέρ στους 57 σε 40 λεπτά αγώνα), όπου ακόμη και παίκτες όπως ο Σλούκας που είχε τη στάμπα του αδύναμου κρίκου στην άμυνα, γινόταν πολύτιμος κρίκος της αλυσίδας. Ή την εξαιρετική διαχείριση στο Final 4 όπου… έδεσε κόμπο Γιασικεβίτσιους και Mατεo τακτικά και όχι απλώς με παιχνίδια του μυαλού ή δηλώσεις στις συνεντεύξεις Τύπου όπου έχει πάντα τον τρόπο να γίνεται viral. Κινήσεις όπως η μετάθεση του Μήτογλου στο «5» αποδείχτηκαν… ρουά ματ για να κερδίσει την παρτίδα απέναντι σε δύο πολύ ισχυρές ομάδες. Και μάλιστα εμφατικά.

Για όλα αυτά και ίσως ακόμη περισσότερα ο Εργκίν Αταμάν είναι ο πραγματικός MVP του Παναθηναϊκού. Γιατί όπως κάποτε χρειάστηκαν κάποιοι τρελοί για να πιστέψουν στο ακατόρθωτο και να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε ανακαλύψεις, εφευρέσεις ή νέους κόσμους, έτσι κι εδώ έπρεπε να βρεθεί ένας τρελός για να πιστέψει πως ο Παναθηναϊκός δεν θα χρειαστεί να περιμένει 3-4 χρόνια «χτίζοντας» κι ελπίζοντας πως θα φτάσει στα μεγαλεία του παρελθόντος, αλλά θα το κάνει από την πρώτη χρονιά, κόντρα σε κάθε μπασκετική λογική.



Το στοιχείο αυτό καθιστά και το έβδομο αστέρι του Παναθηναϊκού αυτό με τη μεγαλύτερη λάμψη. Γιατί δεν ήρθε από μια ομάδα που… ήταν θέμα χρόνου να το κατακτήσει με τον γαλαξία αστέρων των 90’s όπως συνέβη στο Παρίσι, ούτε με ένα σύνολο που υπό τον Ομπράντοβιτς ήταν πεπρωμένο να πάρει πέντε ευρωπαϊκά σε έντεκα χρόνια. Αλλά για μια ομάδα που τρυπούσε κάθε μέρα το ταβάνι της και τελικά απέδειξε πως τίποτα δεν είναι αδύνατο και καμία γη δεν είναι απρόσιτη, όταν έχεις τους κατάλληλους ανθρώπους για να σε πάρουν από το χέρι και να σε οδηγήσουν εκεί.

ΥΓ: Ένα πενθήμερο στο Βερολίνο διατράνωσε την πίστη του υπογράφοντος στον Έλληνα φίλαθλο ή ακόμη και οπαδό. Η συντριπτική πλειονότητα όσων ταξίδεψαν στη γερμανική πρωτεύουσα, μιλάμε για ποσοστό 98 ή 99%, είναι… κανονικοί άνθρωποι. Που αγαπούν την ομάδα τους αλλά δεν μισούν και θέλουν να εξοντώσουν τον αντίπαλο. Που δεν χρειάζεται να χαρούν αν το πάρει ο «απέναντι», αλλά θα ταξιδέψουν παρέα με τα άλλης… απόχρωσης φιλαράκια τους για να περάσουν καλά, να δουν ωραίους αγώνες και να κάνουν ή αντίστοιχα να δεχτούν την καζούρα τους στο τέλος. Αυτό το 1-2%, που είναι πιο θορυβώδες, απειλεί δυστυχώς να τη χαλάσει σε μας τους υπόλοιπους. Όποιος-όμως-δεν πήγαινε γυρεύοντας για μπελάδες στο Βερολίνο, εγγυημένα πέρασε εξαιρετικά και βίωσε μια εμπειρία ζωής, είτε κέρδισε η ομάδα του είτε όχι.