«Ζοτς», ο Παναθηναϊκός σε ξεπέρασε…

Η περσινή βραδιά απέναντι στη Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ στο ΟΑΚΑ ήταν μαγική για τον Παναθηναϊκό επειδή τίμησε το ένδοξο κι όχι τόσο μακρινό παρελθόν του στο πρόσωπο του ευεργέτη Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Λιγότερο από ένα χρόνο μετά, στο ίδιο ραντεβού, οι «πράσινοι» έδειξαν να τον… ξεπερνούν και να απομακρύνουν, έστω και για ένα βράδυ αλλά πιθανώς και μια για πάντα, τη βαριά σκιά του.

Ο Παναθηναϊκός ήταν απλά απολαυστικός. Η απόδοση του θριάμβου επί της πανάκριβης πρωταθλήτριας Τουρκίας αποκλειστικά στη παρά φύσιν ευστοχία στα τρίποντα είναι λάθος. Κι αυτό γιατί πριν αρχίσει η «καταιγίδα», είχε αναγκάσει την αντίπαλη άμυνα να κλείσει προς τα μέσα για να περιορίσει-εις μάτην-τον Μπατίστα, ενώ οι νταμπλούχοι Ελλάδας έβγαλαν ασίστ και συνεργασίες που αποδιοργάνωσαν πλήρως την ούτως ή άλλως μαλθακή στα μετόπισθεν «Φενέρ». Κι αν δεν υπήρχε το ψεγάδι των αμυντικών ριμπάουντ, η διαφορά θα είχε πάρει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις.

Ήταν μια πολύ μεγάλη νίκη για τον Παναθηναϊκό στην προσπάθεια που κάνει για να προκριθεί στο Top 16 και η οποία έχει ακόμη δρόμο. Ίσως όμως ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει το μήνυμα που στέλνει αυτό το αποτέλεσμα, τόσο στον κόσμο του «τριφυλλιού», όσο και στους υπόλοιπους. Κάθε νίκη επί του «Ζοτς», πόσω μάλλον με τόσο επιβλητική εμφάνιση, πιστοποιεί πως ούτε καν αυτός δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα του «ουδείς αναντικατάστατος». Ο Ομπράντοβιτς πρόσφερε τεράστιο έργο, όχι μόνο στον Παναθηναϊκό, αλλά και ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ. Και πιθανότατα κανείς δεν θα ξεπεράσει τα επιτεύγματά του. Όμως από τη στιγμή που οι «πράσινοι» δεν μπορούν να τον έχουν, για οικονομικούς ή άλλους λόγους, δεν έχει νόημα να συνεχίσουν να τον νοσταλγούν και να κλαίνε πάνω από τη φωτογραφία του.

Η ζωή συνεχίζεται και χωρίς Ομπράντοβιτς. Και φαίνεται πως μπορεί και πρέπει να συνεχιστεί με ένα μοντέλο διαφορετικό από του κορυφαίου προπονητή στην ιστορία της ομάδας. Ο Αργύρης Πεδουλάκης το απέδειξε με το αμυντικογενές μοντέλο που για κάτι λιγότερο από μία διετία εφάρμοσε με επιτυχία, τουλάχιστον εντός τειχών, ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς το συνεχίζει με διαφορετική φιλοσοφία: ένα παιχνίδι περισσότερο ελεύθερο, ελκυστικό στο μάτι και που όπως αποδείχτηκε απέναντι στη Φενέρ ΚΑΙ αποτελεσματικό.

Παράλληλα, ο Παναθηναϊκός του Ιβάνοβιτς-έστω και για ένα βράδυ αφού όλοι θα κριθούν σε βάθος χρόνου και στην εξέλιξη της σεζόν-έδειξε πως μπορεί να είναι ανταγωνιστικός στο υψηλότερο επίπεδο με ένα τελείως διαφορετικό μοντέλο από αυτό της Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ του Ομπράντοβιτς. Στους πανάκριβους ξένους και τους «έτοιμους» παίκτες των Τούρκων αντιπαρέταξε με επιτυχία ένα σύνολο από πολύ λιγότερο φημισμένους και ακριβοπληρωμένους παίκτες, αλλά και αρκετά νέα παιδιά. Δεν είναι, δα, και πολύ μακριά οι θρίαμβοι του αντίστοιχου μοντέλου του Ολυμπιακού σε Πόλη και Λονδίνο.

Δεν είναι ομάδα Ομπράντοβιτς…

Το «ό,τι πληρώνεις παίρνεις» δεν είναι νόμος… Γιατί ο Ερντέν στοιχίζει πολλαπλάσια από τον Μπατίστα και ο Σλότερ πιθανότατα βγάζει σε ένα χρόνο όσα Γκάουντλοκ, Χίκμαν και Μπογκντάνοβιτς σε ένα μήνα. Οι επιλογές που έκανε ο Παναθηναϊκός στους ξένους δείχνουν εξαιρετικές, αφού ακόμη και οι «προσωρινοί» (;) Μπλουμς και Ράιτ προσφέρουν. Φυσικά και οι παίκτες που επέλεξε η Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ είναι υψηλής ποιότητας. Το πρόβλημα είναι πως για την ώρα τουλάχιστον αδυνατούν να εφαρμόσουν τη φιλοσοφία Ομπράντοβιτς. Πού είναι το πικ εν ρολ, πού είναι οι ρόλοι, πού είναι το διάβασμα της άμυνας, που είναι η… ίδια η άμυνα; Πώς μπορεί να φτάσει μακριά μια ομάδα με γκαρντ που κοιτάζουν πρώτα (και συνήθως μόνο) το καλάθι κι όχι τον συμπαίκτη, που οι ψηλοί της είναι οι Σαβάς, Ερντέν και Ζόριτς και περιμένει δημιουργία μόνο από Μπιέλιτσα και Πρέλτζιτς; Ακόμη κι ο καλύτερος σεφ με τα καλύτερα υλικά της αγοράς δεν μπορεί να φτιάξει γευστικό φαγητό αν αυτά δεν «δένουν» από τη φύση τους μεταξύ τους. Και σε αντίθεση με το περσινό καλοκαίρι, που ο «Ζοτς» είχε αναλάβει την ομάδα καθυστερημένα και δεν πρόλαβε να κάνει τις αλλαγές και τις επιλογές που ήθελε, φέτος είχε απεριόριστους πόρους και άπλετο χρόνο για να το κάνει. Δεν το έκανε και αυτή η «Φενέρ» μοιάζει-τουλάχιστον για την ώρα-καταδικασμένη να ΜΗ δικαιώσει για δεύτερη συνεχή χρονιά τις τεράστιες προσδοκίες ή απαιτήσεις που υπάρχουν.

Follow @ChristosRobolis