Τους θαυμάζεις, δεν τους… κράζεις

Πράσινος… οδηγός

Πάνω που ο Παναθηναϊκός με την εικόνα του στα τρία προηγούμενα παιχνίδια είχε αρχίσει να δείχνει… χαμηλοτάβανος (μέχρι τα προημιτελικά και τέλος, δηλαδή) για τη φετινή Ευρωλίγκα, ήρθε η εμφατική νίκη επί της Ρεάλ για να υπενθυμίσει σε όλους πως όποιος υποτιμήσει τη συγκεκριμένη ομάδα κάνει εγκληματικό λάθος. Οι «πράσινοι» έκαναν την καλύτερη, με διαφορά, εμφάνισή τους τη φετινή σεζόν. Είχαν προηγηθεί κι άλλες μεγάλες σε έκταση (Φενέρ, Αρμάνι) ή σημασία (Ολυμπιακός) νίκες, αλλά καμία σαν κι αυτή, σε τέτοιο χρονικό σημείο της σεζόν κι απέναντι σε μια φορμαρισμένη ομάδα, πρωτοπόρο στον όμιλο και το ισπανικό πρωτάθλημα, που είχε ξεχάσει εδώ και 14 αγώνες την έννοια της ήττας.

Ο Παναθηναϊκός ήταν απλώς απολαυστικός και αποδείχτηκε αντάξιος της εμπιστοσύνης που του παρείχε απλόχερα ο κόσμος του κατακλύζοντας το ΟΑΚΑ σε μια περίοδο που τα αποτελέσματα και η εικόνα της ομάδας δεν προδιέθεταν για κάτι τέτοιο. Πέτυχε 85 πόντους στην καλύτερη άμυνα (70,4 μέσο όρο παθητικό) και δέχτηκε 69 απέναντι στη δεύτερη καλύτερη επίθεση (87,1 μέσο όρο παραγωγής) του Top 16. Το πρωτοφανές είναι πως ο Διαμαντίδης δεν χρειάστηκε (!) να παίξει περισσότερο από 14:46, αφού Νέλσον και Παππάς συνέθεσαν ένα ασυναγώνιστο δίδυμο γκαρντ. Ο πρώτος, MVP κατά την ταπεινή μας γνώμη παρά την εκκωφαντική εμφάνιση του Παππά, έκανε καταπληκτική δουλειά στην πίεση στην μπάλα, οργανωτικά και εκτελεστικά. Ο δεύτερος τάισε στη Ρεάλ το δικό της δηλητήριο, αφού τη «σκότωσε» κατ’ επανάληψη στο ένας εναντίον ενός. Ενίοτε και… εναντίον όλων. Γκιστ και Μπατίστα έκαναν εξαιρετικά τη δουλειά τους, ενώ ακόμη και οι ντεφορμέ Σλότερ, Μπλουμς και Μαυροκεφαλίδης πρόσφεραν το κατιτίς τους.

Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί τον συνάδελφό. Εκείνος είχε σαφώς προετοιμάσει την ομάδα του για να αντιμετωπίσει έναν Διαμαντιδο-κεντρικό Παναθηναϊκό, αλλά πιάστηκε αδιάβαστος από την τροπή των πραγμάτων και όταν οι γηπεδούχοι πήραν φόρα, δεν τους έπιανε ούτε με… Λάσο. Η υπερταλαντούχα «βασίλισσα» επιβεβαίωσε ξανά το εύθραυστο του χαρακτήρα της, καθώς όταν «στραβώνει» το πράγμα αντιδρά σπασμωδικά, με νεύρα, χωρίς πλάνο, μήτε καθαρό μυαλό. Σαν… Ρούντι δηλαδή, στο πρόσωπο του οποίου συμπυκνώνονται όλες οι αρετές και ταυτόχρονα όλα τα κουσούρια αυτής της μεγάλης ομάδας.

Κι όπως η εικόνα της Ρεάλ αποτελεί οδηγό… αποτυχίας στα δύσκολα, όπως συνέβη και πέρσι, η εμφάνιση του Παναθηναϊκού αποτελεί το καλύτερο GPS για τη συνέχεια. Με τη σημαντική υποσημείωση, ωστόσο, πως, εφόσον εξασφαλιστεί με το καλό η πρόκριση στην οκτάδα (παραμένει κομβικό το παιχνίδι με την πεισματάρα Άλμπα σε δύο εβδομάδες), φτάνοντας στα play offs στους «πράσινους» δεν θα αρκεί μια εμφάνιση σαν κι αυτή. Θα χρειαστούν τρεις τέτοιες και μάλιστα τουλάχιστον μια εξ αυτών να έρθει μακριά από το ΟΑΚΑ. Το αισιόδοξο μήνυμα είναι πως ο Παναθηναϊκός έπεισε μετά από καιρό, αλλά στην πλέον κατάλληλη στιγμή, πως μπορεί. Μένει να το αποδείξει…

Θα κέρδιζε πολλά, δεν έχασε τίποτα

Ο Ολυμπιακός τα έβαλε με… δύο στη Βιτόρια. Με μια ομάδα που αρνείται να παραχωρήσει την τέταρτη θέση στην Αναντολού Εφές και με τα προβλήματά του. Έπεσε μαχόμενος, σε ένα ματς που κρίθηκε στο σουτ. Θα ήταν λάθος οι διθυραμβικοί τίτλοι να μετατραπούν σε κριτικές μετά από ένα ματς που χάθηκε στις λεπτομέρειες ή να γινόταν το αντίστροφο αν ο Πρίντεζης ευστοχούσε στις βολές (τις οποίες έχασε μάλλον λόγω κούρασης κι όχι άγχους, αφού ένας παίκτης που έχει πετύχει νικητήριο καλάθι σε τελικό Ευρωλίγκας είναι αδιανόητο να έχει πίεση) ή ο βιαστικός Λαφαγέτ έβαζε το τρίποντο στο φινάλε.

Κακά τα ψέματα, οι «ερυθρόλευκοι» δεν είναι ίδια ομάδα χωρίς τον Σπανούλη. Και… δικαίως, γιατί ούτε οι Καβαλίερς είναι χωρίς τον Λεμπρόν, ούτε η Μπαρτσελόνα χωρίς τον Μέσι. Αυτή είναι η αλήθεια. Η πραγματική δυναμικότητα μιας ομάδας είναι αυτή, όταν έχει στο παρκέ τον ηγέτη της και όλα της τα ατού. Από εκεί και πέρα, όταν υπάρχουν ελλείψεις, καλείται να επηρεάζεται όσο δυνατόν λιγότερο. Γιατί… καθόλου δεν γίνεται. Ειδικά αν έχει μάθει να παίζει με έναν συγκεκριμένο τρόπο για τόσους μήνες ή τόσα χρόνια.

Ο Ολυμπιακός ταξίδεψε στη Βιτόρια χωρίς τον ηγέτη του, χωρίς Πέτγουεϊ και Τσαϊρέλη, με τον Ντάνστον άρρωστο και προφανώς ανέτοιμο τον Κατσίβελη. Πέντε απουσίες, τρεις εξ αυτών βασικών παικτών, είναι πολλές. Οι υπόλοιποι το πάλεψαν μέχρι εκεί που μπορούσαν και τελικά δύο στοιχεία έπαιξαν ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα: πρώτον, ότι ο Ολυμπιακός κλήθηκε να κερδίσει πρωτίστως με την άμυνα μια ομάδα που είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί συντεταγμένα, λόγω της αναρχίας που έχει στο παιχνίδι της ακόμη και μετά το σχετικό συμμάζεμα που έχει επιφέρει ο Ίμπον Ναβάρο. Και δεύτερον αλλά κυριότερο, έχασε επειδή σε ένα ματς που κρίθηκε στο μεγάλο σουτ, έφτασε στην τελευταία επίθεση χωρίς τους δύο ψυχρούς εκτελεστές του. Γιατί ο μεν Σπανούλης ήταν στην Αθήνα, ο δε Σλούκας στον πάγκο όπου είχε αποσυρθεί δευτερόλεπτα νωρίτερα για να μπει ο καλύτερος αμυντικός Μάντζαρης (και δεν μπορούσε να επανέλθει γιατί δεν υπήρξε διακοπή στο ματς μέχρι το φινάλε).

Επί της ουσίας, ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε πολλά αν νικούσε, αλλά δεν έχασε εξίσου πολλά γνωρίζοντας την ήττα. Κι αυτό γιατί το πλεονέκτημα έδρας θα κριθεί-όπως όλα δείχνουν-στη Μόσχα απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, εφόσον δεν υπάρξει στραβοπάτημα στο ΣΕΦ απέναντι σε Εφές και Νίζνι. Ακόμη όμως κι αν χαθεί η δεύτερη θέση, ο πλήρης Ολυμπιακός δεν είναι επ ουδενί χαμένος από χέρι, κόντρα σε οποιονδήποτε αντίπαλο. Κι αυτό είναι κάτι που κέρδισε με τη μέχρι τώρα πορεία του στην Ευρωλίγκα και δεν χάνει με τις δύο σερί ήττες σε ειδικών συνθηκών (λόγω προβλημάτων) παιχνίδια.

Follow @ChristosRobolis