Ο μόνος που αδίκησε τον Πετρούσεφ είναι ο εαυτός του, όχι ο Ολυμπιακός

Μοιάζει με τις σχέσεις που ξεκινούν ονειρεμένα, με όλες τις προδιαγραφές για να μακροημερεύσουν και να έχουν happy end, αλλά στην πράξη αποδεικνύονται προβληματικές. Ολυμπιακός και Φίλιπ Πετρούσεφ είχαν όλα τα φόντα για να πορευτούν για πολλά χρόνια μαζί, αλλά οι συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί κατέστησαν τη σχέση τους αδιέξοδη και τον χωρισμό αναπόφευκτο. Κι από αυτό το προσωρινό (;) διαζύγιο, που ήρθε με τον δανεισμό του στον Ερυθρό Αστέρα, όπως είχαν έρθει τα πράγματα δεν θα είναι κανένας χαμένος…

Η ιεραρχία άλλαξε, εκείνος δεν προσαρμόστηκε

Ο Πετρούσεφ ήρθε με διαφορετικές συνθήκες στον Ολυμπιακό και με διαφορετικές αποχωρεί. Αποκτήθηκε ως ένα πολύ καλό πρότζεκτ, που θα μπορούσε να προσφέρει ως back-up του βασικού κι εξαιρετικού πέρσι Πίτερς στο «4», αλλά και ως συμπλήρωμα στο «5», όπου τότε υπήρχαν Φαλ και Μιλουτίνοφ. Ο Σέρβος παρουσίασε δείγματα του ταλέντου του, όχι με συνέπεια είναι αλήθεια, αποδεικνύοντας την χρησιμότητά του κυρίως στα (όχι λίγα) διαστήματα που υπήρχαν απουσίες.



Όμως η ιεραρχία άλλαξε δραστικά από το τα τέλη Νοεμβρίου που αποκτήθηκε μέχρι και φέτος. Η προσθήκη του Μόουζες Ράιτ περιόρισε τα λεπτά που έβρισκε στο «5», τουλάχιστον μέχρι να τραυματιστούν οι δύο «δεινόσαυροι» της ομάδας, ενώ η επιστροφή του Σάσα Βεζένκοφ σε συνδυασμό με την ανανέωση συμβολαίου του Άλεκ Πίτερς, που είχε προηγηθεί, έδειχναν πως έπεφτε στην ιεραρχία, ακόμη και στο «4». Οι εξαιρετικές του εμφανίσεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες και οι απουσίες Φαλ και Μιλουτίνοφ ήταν το διαβατήριό του για αυξημένο ρόλο, με τον ίδιο να αρπάζει την ευκαιρία από τα μαλλιά στο Σούπερ Καπ. Όμως με τη σταδιακή επιστροφή των τραυματιών και την αποκατάσταση της κανονικότητας στη front line, ο Πετρούσεφ απογοητεύτηκε, ξενέρωσε και έδειχνε με κάθε τρόπο που έψαχνε την έξοδο.

Αυτό ήταν και το λάθος του, καθώς σε μια ομάδα πρωταθλητισμού καμία θέση δεν είναι εξασφαλισμένη και ο χρόνος συμμετοχής κερδίζεται, δεν χαρίζεται. Όπως κατάφερε να την κερδίσει, με το σπαθί του, ο Σακίλ ΜακΚίσικ, που ξεκίνησε σε ανάλογα δυσχερή θέση στην ιεραρχία μετά τις μεταγραφές του καλοκαιριού, αλλά κατάφερε, με την εικόνα του, να προσπεράσει τον ανταγωνισμό και να παίζει καλά και πολύ στην Ευρωλίγκα. Ο Πετρούσεφ, από την άλλη, αντί να πεισμώσει, να ανεβάσει ένταση και να παρουσιαστεί αποφασισμένος να πείσει τον προπονητή του πως αξίζει να ανέλθει στην ιεραρχία του ροτέισον, παρέδωσε πνεύμα, έμοιαζε από νωχελικός και άνευρος μέχρι αδιάφορος στα παιχνίδια και η γλώσσα του σώματος έλεγε πως είναι φευγάτος.

Σωστή η απόφαση του Ολυμπιακού

Ο Ολυμπιακός έπραξε ορθώς και τον άφησε να φύγει. Προφανώς ο Πετρούσεφ είναι ένας πολύ ποιοτικός παίκτης, με αρετές που συχνά σε αναγκάζουν να παραβλέπεις τις αδυναμίες του, με προοπτική εξέλιξης σε ένα σταθερό περιβάλλον και σίγουρα θα ήταν χρήσιμος έστω και ως «ασφάλεια» για την απευκταία περίπτωση νέου τραυματισμού στη γραμμή των ψηλών. Ωστόσο καμία ομάδα ποτέ δεν κέρδισε διατηρώντας στις τάξεις της έναν δυσαρεστημένο αθλητή. Ο Ολυμπιακός, αν έχει υγεία και δεν προκύψουν μαζεμένες απώλειες, δεν έχει ανάγκη τον Πετρούσεφ. Όχι με τον Βεζένκοφ να παίζει τόσο καλά και τόσο πολύ, τον Πίτερς να δείχνει να προσαρμόζεται καλύτερα πλέον στον ρόλο του εφεδρικού και να βοηθά στο «3», τους Φαλ και Μιλουτίνοφ αδιαμφισβήτητα βασικά «5άρια» της ομάδας και τον Ράιτ συμβιβασμένο πως θα είναι-υπό νορμάλ συνθήκες-ο τρίτος σέντερ.

Τι θα γίνει μετά το τέλος της σεζόν;

Όσο για το μέλλον-μετά το πέρας του δανεισμού του στον Ερυθρό Αστέρα-όλα θα φανούν στην ώρα τους. Πάντως με τη συγκεκριμένη σύνθεση της front line (όλοι πλην Μιλουτίνοφ έχουν συμβόλαιο και για του χρόνου), μοιάζει δύσκολο ο Πετρούσεφ να βρει θέση. Σίγουρα όχι με αυτά τα… μυαλά.

Για την ώρα, ο Σέρβος θα έχει όλο το χρόνο και το χώρο στον Ερυθρό Αστέρα, ειδικά στο διάστημα της απουσίας του τραυματία Τζοέλ Μπολομπόι, να δείξει το ταλέντο του. Όμως κι εκεί θα πρέπει να προσαρμοστεί στα «θέλω» ενός ιδιαίτερα απαιτητικού, δίκαιου και με αρχές προπονητή, όπως ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, που δεν πρόκειται να του χαριστεί επειδή… είναι αυτός που είναι.

Μονίμως αδικημένος… αλλά από τον εαυτό του

Αν ο Πετρούσεφ θέλει να σταδιοδρομήσει στο υψηλότερο επίπεδο, θα πρέπει να βελτιώσει λίγο τη νοοτροπία του. Να αντιληφθεί πως σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον ουδείς αγωνίζεται χαριστικά, αλλά οφείλει να κερδίζει ο ίδιος το δικαίωμα για αυτό, με την απόδοση και την προσπάθειά του, από τις προπονήσεις μέχρι και τους αγώνες. Δυστυχώς, για τον πολύ ταλαντούχο Σέρβο, η μέχρι τώρα διαδρομή του μαρτυρά πως δεν έχει πολλή υπομονή και όταν νιώθει πως αδικείται αντί να πεισμώνει, απογοητεύεται, ξενερώνει και τα παρατά.

Το αυτό φάνηκε από την απόφαση να δηλώσει συμμετοχή στο ντραφτ του 2021 μετά από μια διετία στο Gonzaga και τελικά επελέγη πολύ χαμηλά για την ποιότητά του, στο Νο 50. Ομοίως και στην Εφές το καλό του ξεκίνημα δεν είχε συνέχεια, αφού όταν ο Εργκίν Αταμάν βασίστηκε στους πιο έμπειρους ψηλούς και ο ρόλος του περιορίστηκε, φάνηκε και πάλι να απογοητεύεται και δεν εκμεταλλεύτηκε τις λιγοστές ευκαιρίες. Το ίδιο συνέβη και στο ΝΒΑ, όταν έχασε γρήγορα την υπομονή του και αναζήτησε… μανιωδώς την επιστροφή στην Ευρώπη. Μόνο στην προηγούμενη θητεία του στον Ερυθρό Αστέρα, του πολύ χαμηλότερου ανταγωνισμού, ένιωσε άνετα και ξεδίπλωσε τις αρετές του. Μοιάζει μονίμως να θεωρεί εαυτόν υποτιμημένο και αντί αυτό να τον ατσαλώνει για να διαψεύσει όσους (θεωρεί ότι) τον κακομεταχειρίζονται, ρίχνει λευκή πετσέτα και πάει για άλλες πολιτείες.

Είναι αμαρτία ένας παίκτης με αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά να έχει τέτοιο σκεπτικό. Γιατί-στο τέλος της ημέρας-ο μόνος που τον αδικεί είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Και μόνο αν τη... δει διαφορετικά, θα κάνει μια καριέρα αντάξια του ταλέντου του.