Ένα Καπ που δεν είναι… Σούπερ και μόνο κακό μπορεί να κάνει

Η σεζόν αρχίζει επίσημα στην Ελλάδα με την διεξαγωγή του Σούπερ Καπ στη Ρόδο το Σαββατοκύριακο. Όλοι περιμένουν έναν τελικό αιωνίων το βράδυ της Κυριακής, εφόσον ο Παναθηναϊκός ξεπεράσει το εμπόδιο του Άρη και ο Ολυμπιακός του Περιστερίου. Όμως ο εν λόγω θεσμός μάλλον δεν έχει να προσφέρει τίποτα και περισσότερο κακό μπορεί να προκαλέσει, παρά καλό. Ναι, ακόμη και για τους νικητές. Κι εξηγούμαστε, για να μην παρεξηγούμαστε:

*Εξαγωγή σοβαρών αγωνιστικών συμπερασμάτων δεν μπορεί να γίνει. Οι ομάδες είναι φανερά ανέτοιμες, αλλά ταυτόχρονα και ελλιπείς λόγω τραυματισμών. Φάνηκε περίτρανα στα τελευταία φιλικά πως-μολονότι οι δύο μεγάλοι δεν έχουν αλλάξει ριζικά-θα χρειαστούν αρκετό χρόνο και κάποιες επιστροφές παικτών σε καλή σωματική κατάσταση για να ρολάρουν. Συνεπώς δεν μιλάμε για μια σκηνή από τα προσεχώς, αλλά μάλλον για έναν παραμορφωτικό καθρέφτη.



*Τα παιχνίδια ούτε καν ως φιλικά μπορούν να λειτουργήσουν, καθώς οι προπονητές θα κληθούν να «κόψουν» ξένους για να βγάλουν εξάδες, κάτι που δεν θα τους προβληματίσει στην έναρξη των ευρωπαϊκών τους υποχρεώσεων και (ειδικά για τους αιώνιους) ουσιαστικά θα τους πονοκεφαλιάσει στα playoffs, άντε και στο Final 8 του Κυπέλλου. Σίγουρα όχι όλη την υπόλοιπη σεζόν πάντως. Ίσως για τους Ευρωλιγκάτους ειδικά θα ήταν χρησιμότερα 1-2 ακόμη καλά φιλικά, όπου θα είχαν όλους τους υγιείς παίκτες διαθέσιμους, παρά ένα Σούπερ Καπ όπου πέρα από βασικούς τραυματίες θα έχουν και 1-2 κομμένους ξένους.

*Ακόμη και για τους παίκτες ένα παιχνίδι τόσο υψηλής έντασης τόσο νωρίς μέσα στη σεζόν είναι επίφοβο. Από τα χαλαρά φιλικά προετοιμασίας, όπου το αποτέλεσμα δεν έπαιζε κανέναν απολύτως ρόλο, θα γίνει η βίαιη μετάβαση σε ένα (όπως αναμένεται στον τελικό) ντέρμπι «αιωνίων», όπου κανένας δεν… επιτρέπεται να δώσει λιγότερο από το 200%, γιατί μετά θα πρέπει να λογοδοτήσει στον… περήφανο λαό της ομάδας του που θρέφεται μόνο με νίκες και δεν ανέχεται τίποτα λιγότερο. Ακόμη και η καταπόνηση με δύο ματς μέσα σε ένα 48ωρο δεν βοηθά ομάδες που λίγες μέρες μετά δίνουν σημαντικά ευρωπαϊκά παιχνίδια.

*Ο τίτλος αυτός είναι σίγουρα ευπρόσδεκτος για την τροπαιοθήκη κάθε ομάδας, αλλά προφανώς δεν κρίνει τίποτα. Καμιά σεζόν δεν χαρακτηρίστηκε πετυχημένη ή αποτυχημένη επειδή μια ομάδα πήρε ή αντίστοιχα έχασε το Σούπερ Καπ. Εδώ δεν ισχύει το «η πρώτη εντύπωση είναι αυτή που μετρά». Απεναντίας! Ο Ολυμπιακός πρόπερσι το πήρε και ο Παναθηναϊκός πέρσι το έχασε, αλλά όλοι θυμούνται πώς κατέληξε η σεζόν και όχι πώς ξεκίνησε. Καλά-καλά ούτε καν το Κύπελλο βαραίνει πλέον στην αξιολόγηση της σεζόν μιας ομάδας. Το τελικό πρόσημο στη χρονιά μπαίνει πάντα τον Μάιο και τον Ιούνιο, σε Ευρωλίγκα και πρωτάθλημα, και ό,τι έγινε στα τέλη Σεπτέμβρη ή τον Φλεβάρη γρήγορα ξεχνιέται.



*Ο ηττημένος θα βρεθεί αντιμέτωπος με αχρείαστη γκρίνια έξωθεν από οπαδούς που επιδίδονται στην καταγραφή ασημικών σαν αποθηκάριοι για να δουν ποιος την έχει μεγαλύτερη… τη συλλογή τροπαίων. Ο νικητής μπορεί κάλλιστα να αποπροσανατολιστεί από την πρόσκαιρη ευφορία ενός τίτλου που-επαναλαμβάνουμε-είναι ο λιγότερο λαμπερός της σεζόν. Κι αν οι ίδιες οι ομάδες μπορεί να δείξουν (ελπίζουμε) ωριμότητα στη διαχείριση του όποιου αποτελέσματος, θετικού ή αρνητικού, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δύσκολα θα δείξει ανάλογη ψυχραιμία και σύνεση. Και ο θόρυβος που θα προκαλέσει συχνά μπορεί να σπάσει και τα στεγανά μιας ομάδας και να επηρεάσει καταστάσεις.

*Θα πείτε «σε όλες τις μεγάλες λίγκες η σεζόν αρχίζει με Σούπερ Καπ, γιατί να μην κάνουμε κι εμείς εδώ;». Ναι, αλλά στην Ισπανία, λόγου χάρη, είναι μια γιορτή, ενώ στα μέρη μας ακόμη και ένα παιχνίδι για τον πιο αδιάφορο τίτλο της περιόδου μπορεί να δώσει αφορμές για άσχημα πράγματα. Από τοξικότητα, μέχρι επεισόδια. Ελλάδα είσαι αφού… και καθετί είναι μια αφορμή για να τσακωθούμε και να πλακωθούμε. Σίγουρα πάντως όχι για να έρθουμε πιο κοντά.

*Ακόμη και η έλλειψη του στοιχείου της έκπληξης είναι κάτι στο οποίο χωλαίνει η ελληνική εκδοχή του Σούπερ Καπ σε σχέση με αυτές του εξωτερικού. Στην Ισπανία, επί παραδείγματι, στα 20 χρόνια του θεσμού το τρόπαιο έχουν πάρει έξι διαφορετικές ομάδες, με πιο πρόσφατη φέτος τη Μάλαγα που έβαλε τα γυαλιά στη Ρεάλ, ενώ στην Ιταλία, αντίστοιχα, σε 30 χρόνια «ζωής» της διοργάνωσης, έχουμε 11 διαφορετικούς νικητές. Στην Ελλάδα όχι μόνο δεν βλέπουμε ποικιλία στον τροπαιούχο, αλλά φαίνεται πως θα βλέπουμε Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός μέχρι να… σβήσει ο ήλιος.



*Φέτος, δυστυχώς, ακόμη και το οργανωτικό κομμάτι ήταν προβληματικό. Το γήπεδο της Ρόδου, με την αλλαγή φοράς στο παρκέ και άλλες εργασίες που ορθώς έγιναν εν όψει της παρθενικής παρουσίας της ομάδας στο BCL, ήταν εργοτάξιο ακόμη και 2-3 μέρες πριν το τζάμπολ του Σούπερ Καπ. Το πρόγραμμα των αγώνων δημοσιεύτηκε μόλις την Τρίτη, τα δε εισιτήρια κυκλοφόρησαν μόλις τρεις μέρες πριν τους αγώνες και οι τιμές τους δεν ήταν, δα, και οι πιο προσιτές, με 80 ως 150 ευρώ για το διήμερο.

ΥΓ: Αφού δεν μπορούμε να το… αποφύγουμε το Σούπερ Καπ με όλα τα «κουσούρια» που έχει στην ελληνική βερσιόν του (αλλά και όλα όσα του «φορτώνει» η νοοτροπία στα μέρη μας), ας απολαύσουμε τα παιχνίδια. Και γενικά ας απολαμβάνουμε τις ομάδες μας γιατί κανείς δεν μας εγγυάται ότι κάθε χρόνο θα έχουν τόσο ταλέντο όσο φέτος. Θυμάστε, άλλωστε, πόσα χρόνια χρειάστηκε να περάσουν από το 2012 μέχρι να τις ξαναδούμε δυνατές…