Η ανεξήγητη πίεση που έχει πειράξει το «μυαλό» του Ολυμπιακού και το σύνδρομο Αιθίοπα του Παναθηναϊκού

Διαβολοβδομάδα με 1/4, που θα μπορούσε να ήταν και 0/4, είχαμε-η αλήθεια είναι-πολύ καιρό να δούμε… Κι εκεί που λέγαμε πως πάμε για Ολυμπιακό στο «1» και Παναθηναϊκό στο «3», πλέον δεν είναι μακρινό το σενάριο… 2-4 για τους «αιώνιους», που μοιάζουν να έχουν διαφορετικού είδους προβλήματα.

Οι μεν «ερυθρόλευκοι» μοιάζουν να πανικοβάλλονται αδικαιολόγητα από την πίεση που επηρεάζει τη σκέψη και το καθαρό μυαλό τους, οι δε «πράσινοι» δεν μπορούν να αποβάλλουν το σύνδρομο του Αιθίοπα δρομέα μεγάλων αποστάσεων που όμως δεν γίνεται να κερδίζει πάντα στο τέλος.

Η ανεξήγητη πίεση του Ολυμπιακού

Αν απομόνωνε κάποιος ανίδεος με τα της Ευρωλίγκας την εικόνα με έναν οπαδό να επιτίθεται φραστικά στον Γιώργο Μπαρτζώκα στο τέλος ενός χαμένου αγώνα στο ΣΕΦ και τον προπονητή να αντιδρά, θα πίστευε πως επρόκειτο για απόρροια μιας καταστροφικής ήττας που εκτροχιάζει τον Ολυμπιακό από τους στόχους του και τον φέρνει να παλεύει να μπει στα play in. Ομοίως κι αν κάποιος έριχνε μια ματιά στο ερυθρόλευκο time line οπαδών στα social media, θα πίστευε πως η σεζόν είναι ήδη αποτυχημένη. Κι όμως, οι εικόνες και τα σχόλια αυτά έρχονται με τον Ολυμπιακό να τερματίζει στη χειρότερη δεύτερος στην κανονική περίοδο, έχοντας εξασφαλίσει από βδομάδες το πλεονέκτημα κι έχοντας μια κατά γενική ομολογία εξαιρετική πορεία ως τώρα.



Πιθανότατα πρόκειται για τη γνωστή θορυβώδη μειοψηφία, αφού η πλειονότητα των φίλων του Ολυμπιακού προβληματίζονται μεν αλλά δεν καταστροφολογούν μετά τις τρεις διαδοχικές ήττες. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο οργανισμός των Πειραιωτών μοιάζει να βρίσκεται υπό μια παντελώς ανεξήγητη πίεση, σε βαθμό που οτιδήποτε λιγότερο από την κατάκτηση της Ευρωλίγκας θα συνιστά παταγώδη αποτυχία. Ούτως ή άλλως, ο Ολυμπιακός έχει μακράν τους πιο απαιτητικούς (ενίοτε και παράλογα) οπαδούς, σε αυτή τη χρονική συγκυρία όμως η πίεση είναι ακόμη μεγαλύτερη και γίνεται ασφυκτική επειδή έχουν προηγηθεί οι πέντε διαδοχικές (τρεις σερί) χαμένες ευκαιρίες σε Final 4, αλλά και η κατάκτηση του Παναθηναϊκού στην πρώτη του παρουσία σε Final 4 μετά από δώδεκα χρόνια. Βάλτε στο μείγμα και την έξτρα «υποχρέωση» για τίτλους στα 100 χρόνια του συλλόγου και φτάνουμε στα όρια αυτού που κάποτε ο Σρέτσκο Κάτανετς είχε χαρακτηρίσει (όχι εντελώς άδικα, αν και τελικά του στοίχισε τη δουλειά του) ως… ψύχωση.

Κι όμως, δεν είναι καθόλου λογικό να υπάρχει τέτοια πίεση. Αν το δει κανείς ωμά και ρεαλιστικά, ο Ολυμπιακός ήταν πρωτοπόρος στο μεγαλύτερο διάστημα της κανονικής περιόδου, ήταν η πιο σταθερή ομάδα, έπαιξε ίσως το καλύτερο μπάσκετ, έχει την καλύτερη επίδοση εκτός έδρας και τη δεύτερη καλύτερη εντός κι όλα αυτά σε μια σεζόν με αρκετούς τραυματισμούς. Σύμφωνοι, είναι σε κάμψη τις τελευταίες εβδομάδες, ωστόσο αυτή έχει μπασκετική εξήγηση και μπορεί η καμπύλη να αντιστραφεί με την επιστροφή των τραυματιών. Όσο για τις «αποτυχίες» στις πέντε τελευταίες συμμετοχές της σε Final 4, στην πραγματικότητα πήγε ως φαβορί μόνο το 2023, αλλά και πάλι έχασε τότε από μια πολύ πιο πλούσια, ποιοτική και έμπειρη αντίπαλο. Σε όλες τις άλλες περιστάσεις, συγνώμη κιόλας, δεν είχε τον πρώτο λόγο και το «πρέπει» για την κατάκτηση.



Η πίεση αυτή, όσο ανεξήγητη και να μοιάζει, δείχνει να έχει επηρεάσει την ίδια την ομάδα, να έχει πειράξει το μυαλό μελών της (όχι όλων) και αυτό είναι ίσως το μόνο ανησυχητικό. Ναι, περισσότερο ανησυχητικό από τις απουσίες των τραυματιών, το ντεφορμάρισμα του Φουρνιέ, τη διστακτικότητα του Φαλ ή οτιδήποτε άλλο αγωνιστικό. Όταν βλέπεις τρεμάμενα χέρια σε εκτελέσεις βολών σε ένα παιχνίδι χωρίς ιδιαίτερο διακύβευμα, όταν βλέπεις τον προπονητή να αντιδρά στην ανοησία ενός μεμονωμένου οπαδού από την κερκίδα, όταν εισπράττεις μουρμούρα από την εξέδρα σε ένα άστοχο σουτ, ένα λάθος ή έναν αιφνιδιασμό που δεν βγήκε, τότε πάει να πει πως ο οργανισμός έχει επιτρέψει να μπει η αμφιβολία στο κεφάλι του. Κι αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ολυμπιακού μπαίνοντας στην τελική ευθεία της περιόδου.

Η τακτική… Αιθίοπα δεν θα πετυχαίνει πάντα

Ο Παναθηναϊκός στα δύο προηγούμενα παιχνίδια του απέναντι στην Άλμπα και τη Μακάμπι θύμιζε Αιθίοπα (ή Κενυάτη, δεν θα κολλήσουμε εκεί) δρομέα μεσαίων ή μεγάλων αποστάσεων, που ενώ δείχνει να έχει χάσει πολύ έδαφος απέναντι στον ανταγωνισμό, κάνει το εντυπωσιακό ντεμαράζ στα τελευταία μέτρα και κερδίζει την κούρσα. Όσο όμως το επίπεδο των αντιπάλων ανεβαίνει και τα κουράγια στερεύουν, τόσο δυσκολότερο είναι να γίνονται πάντα τέτοιες ανατροπές. Αυτό συνέβη απέναντι στον Ολυμπιακό και την Παρί, όπου οι «πράσινοι» είχαν σκάψει στον εαυτό τους έναν πολύ μεγαλύτερο λάκκο, -19 και -17 αντίστοιχα και δεν έφτανε ο χρόνος για να ολοκληρώσουν το θαύμα.

Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν είναι σαφές αν εστιάζεται τόσο στη νοοτροπία του ή στο έλλειμα ενέργειας. Πιθανότατα και στα δύο, αλλά είναι ξεκάθαρο πως πρόκειται για αμυντικό ζήτημα. Είναι μεγάλο θέμα για τους «πράσινους» να βάζουν στα τρία τελευταία ματς 91, 99 και 98 πόντους και αντί να τα παίρνουν δια περιπάτου, είτε να κερδίζουν οριακά, όπως στα δύο προηγούμενα, είτε να χάνουν, όπως κόντρα στην Παρί.



Κόντρα στους αεικίνητους και μια μέρα πιο ξεκούραστους Γάλλους, ο Παναθηναϊκός και ο Αταμάν για τρία δεκάλεπτα τα έκαναν όλα λάθος. Επέτρεψαν στον αντίπαλο να νιώσει άνετα, να εκτελεί ανενόχλητος και να διαλύει την άμυνά του με το κεντρικό πικ εν ρολ μπαίνοντας στο παιχνίδι δίχως ενέργεια. Πιθανότατα γιατί αυτή είχε στερέψει από την υπερπροσπάθεια για ανατροπή στο Βελιγράδι δύο βράδια πριν. Με τον Γκραντ φανερά μακριά από τον εαυτό του αυτή τη βδομάδα, ίσως και λόγω των στομαχικών διαταραχών που είχε από το ματς με τη Μακάμπι, τον Καλαϊτζάκη να ξεκινά το ματς με ένταση αλλά στη συνέχεια να ξεχνιέται στον πάγκο μέχρι το τελευταίο λεπτό, η πίεση στην μπάλα ήταν ανύπαρκτη και ο δαιμόνιος Σορτς αλώνιζε.

Ναν και Σλούκας «έτρεχαν» μόνοι τους όλη την επίθεση έχοντας ο πρώτος 46 και ο δεύτερος 39 από προσωπικό σκορ και δημιουργία, αλλά ήταν αδύνατο να έχουν τις ανάσες να είναι ανάλογα αποτελεσματικοί στην άμυνα, ειδικά όσο ακόμη απουσιάζει ο σέντερ σημείο αναφοράς μέσα στη ρακέτα που θα τους αποφορτίζει. Πόσω μάλλον όταν ειδικά ο πρώτος έπαιξε για περίπου 77 λεπτά μέσα σε 50 ώρες, με όλες τις άμυνες προσαρμοσμένες πάνω του. Ο Εργκίν Αταμάν έχει ασφαλώς τα ελαφρυντικά των τραυματισμών και της ανετοιμότητας παικτών, αλλά άργησε χαρακτηριστικά να επιστρατεύσει σχήμα χωρίς σέντερ και να βρει ένα λειτουργικό σχήμα.



Ακόμη κι έτσι, το πλεονέκτημα παραμένει στο χέρι του Παναθηναϊκού, αλλά δεν είναι πανάκεια. Η ομάδα πρέπει να φρεσκαριστεί, να ενσωματώσει τους τραυματίες ή άρτι αποθεραπευθέντες, ωστόσο υποχρεώνεται να παίξει στο… κόκκινο και τις δύο τελευταίες αγωνιστικές της Ευρωλίγκας για να μη χάσει το μεγάλο όπλο του ΟΑΚΑ στα playoffs ή και για να μη βρεθεί ακόμη και στα play in. Κι αυτό όμως αποδεικνύεται ότι δεν αρκεί πάντα, πόσω μάλλον όταν θα κληθεί να διεκδικήσει την πρόκριση στο Final 4 όχι απέναντι σε ομάδες όπως η Ζαλγκίρις, η Άλμπα ή η Μακάμπι, κόντρα στις οποίες έκανε μεγάλες ανατροπές, αλλά απέναντι σε πολύ ανώτερους αντιπάλους.

ΥΓ: Αδιανόητοι παίκτες Βεζένκοφ και Ναν, αλλά προσωπικά θα έδινα το βραβείο του MVP στον Σορτς. Είναι απίστευτα τα πράγματα που κάνει, η συνέπεια με την οποία τα κάνει, ο τρόπος που αναγκάζει όλες τις ομάδες να βγουν από τη… βολή τους για να τον αντιμετωπίσουν και η επιδραστικότητά του στην Παρί. Χωρίς αυτόν η γαλλική ομάδα δύσκολα θα ήταν είχε βάλει από κάτω άλλη ομάδα στη φετινή Ευρωλίγκα πέρα από την Άλμπα.