ΑΕΚ και ΠΑΟΚ αποπνέουν υγεία και δικαιούνται να ονειρεύονται

Καλή η συζήτηση για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, σούπερ ανταγωνιστική η Ευρωλίγκα, αλλά οι εκτυφλωτικοί προβολείς της δεν θα πρέπει να μας κάνουν να παραβλέπουμε τι κάνουν και οι υπόλοιποι. ΑΕΚ και ΠΑΟΚ τρυπάνε συνεχώς το ταβάνι τους, εκπέμπουν υγεία, γεμίζουν γήπεδα και δημιουργούν προσδοκίες. Που φτάνουν ακόμη και σε ευρωπαϊκό τίτλο φέτος, αλλά σε κάθε περίπτωση βάζουν βάσεις, στέρεες αυτή τη φορά, για ακόμη καλύτερα πράγματα στο μέλλον.

Κερδίζει από… συνήθεια και δικαιούται να ονειρεύεται η ΑΕΚ

Αυτό που συμβαίνει με την ΑΕΚ και τον Ντράγκαν Σάκοτα είναι σχεδόν… μεταφυσικό. Μια ομάδα που έδειχνε αρκετά προβληματική μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, έχει γίνει εδώ και πάνω από τρεις μήνες πλέον μια μηχανή που κερδίζει τους πάντες (εντάξει, πλην των «αιωνίων» του εικοσαπλάσιου μπάτζετ), με μοναδική εξαίρεση τον προημιτελικό Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ, όπου έγινε η διασκευή του ύμνου της σε «σουτάρετε και σπάστε τα καλάθια». Από το μυθικό ματς με την Βόννη και μετά θαρρείς και πατήθηκε ένα κουμπί, η ομάδα βρήκε ρόλους, άρχισε να παίζει (επιτέλους) άμυνα, έγινε πανέμορφη στο μάτι με το επιθετικό της παιχνίδι και προελαύνει στο BCL.



Εκεί που έβαλε από κάτω ήδη αρκετές ομάδες με μεγαλύτερο μπάτζετ και κατάφερε να κερδίσει με όλους τους τρόπους: με δέκα στους δώδεκα παίκτες άρρωστους, χωρίς τον Γκρέι, χωρίς τον Κουζμίνσκας, με απίθανη ανατροπή στο φινάλε, ακόμη και… χάνοντας. Εύκολα τρίτη στην Stoiximan GBL, πρώτη στην κανονική περίοδο, πρώτη στο Top 16 και με πλεονέκτημα έδρας πλέον στα playoffs. Ένα κέρδος που δεν είναι αμελητέο, αφού στη διαδρομή η ομάδα έκανε και τον πλέον δύσπιστο να πιστέψει, να ανηφορίσει στα Λιόσια και να γεμίσει όσο ποτέ άλλοτε τη SUNEL Arena, που έχει εξελιχθεί σε μια από τις πιο «καυτές» έδρες της Ευρώπης. Κι ας μην έχει (ακόμη) συγκοινωνία...

Φυσικά η φετινή πορεία δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας συναστρίας. Μετά από σειρά ετών που η ομάδα πετούσε χρήματα σε «ξεθυμασμένους» παίκτες με ονόματα αλλά χωρίς φιλοδοξία, άλλαξε πολιτική, επένδυσε όχι σε… «has-beens» αλλά σε «wanna-bes» με φιλοδοξίες, που ήδη έχουν ανεβάσει τις μετοχές τους. Ο Χαμπ δεν είναι ο ορισμός του πλέι μέικερ αλλά ανταποκρίνεται καλύτερα από κάθε προσδοκία, ο Χέιλ μετά το πρώτο δίμηνο κι αφού ξεπέρασε πλήρως έναν τραυματισμό είναι ο γνωστός «μπομπέρ», ο Μπράις είναι ο πιο ανιδιοτελής και ομαδικός Αμερικανός που έχει περάσει τα τελευταία χρόνια από την Ελλάδα, ο Γκόλντεν μπορεί να έχει αργά πόδια αλλά διαθέτει απίστευτο μπασκετικό IQ και είναι ο… Γιόκιτς της ΑΕΚ, ο Γκρέι αφού προσαρμόστηκε στα ευρωπαϊκά δεδομένα είναι καταπληκτικός σε άμυνα κι επίθεση τραβώντας ήδη πάνω του μάτια από την Ευρωλίγκα και ο Κουζμίνσκας, στα 35 του, προσφέρει εμπειρία, καθοδήγηση αλλά και εγγύηση καλού κλίματος.



Δίπλα σε αυτούς έχουν ανθίσει και οι Έλληνες της ομάδας. Όχι σε πρώτο, αλλά σίγουρα σε πολύτιμο ρόλο. Ο Φλιώνης είναι καθοριστικός ακόμη και σε παιχνίδια που μπορεί να μην πάρει καν σουτ με την άμυνα και την ηρεμία που δίνει στην ομάδα, ο Καράμπελας είναι ένας καμικάζι που έρχεται από τον πάγκο και ακόμη και σε λίγα λεπτά δίνει νεύρο, ο Νετζήπογλου κάνει μεγάλο step up κι αν βελτιώσει το μακρινό του σουτ θα ανέβει κι άλλο level, ο Κουζέλογλου δίνει μέγεθος και αθλητικότητα σε συσκευασία… γηγενή που είναι δυσεύρετα σε αυτό το επίπεδο, ενώ ο Σκορδίλης δίνει ποιοτικά λεπτά όποτε του ζητηθεί.

Όλα αυτά έχουν τη σφραγίδα του Ντράγκαν Σάκοτα, ο οποίος όσο ο κόσμος και τα ΜΜΕ ανυπομονούσε και γκρίνιαζε βλέποντας την εικόνα του πρώτου διμήνου, δεν έχασε την ψυχραιμία του. Χωρίς να κάνει αλλαγή ξένου, επέμεινε στις επιλογές του, δούλεψε μαζί τους, αναθεώρησε κάποια πράγματα και βρήκε τα σχήματα και τους ρόλους που αποδίδουν στο μέγιστο. Ασφαλώς μετρά και ότι η διοίκηση Αγγελόπουλου (με την πολύτιμη συνδρομή του Κώστα Κώτση) απέφυγε τις υπερβολές περασμένων ετών, τακτοποιεί τις οφειλές και έχει βρει τρόπο να αυξήσει τα έσοδα με αρκετές εμπορικές συμφωνίες.

Πλέον-έχοντας αποφύγει Μάλαγα και Τενερίφη που μοιάζουν ένα επίπεδο πάνω από τον ανταγωνισμό αλλά ακόμη κι αυτές αντιμετωπίζονται με κάποιες πιθανότητες σε νοκ άουτ παιχνίδι αλλά όχι σε σειρά playoffs-η ΑΕΚ περιμένει καρτερικά την κλήρωση της Παρασκευής για τον αντίπαλο στα playoffs. Γαλατάσαραϊ, Ρέτζιο Εμίλια και Ναντέρ είναι καλές ομάδες, αλλά όχι καλύτερες της «Ένωσης», που σε γεμάτο γήπεδο έχει όλα τα φόντα να φτάσει στο Final 4. Κι εκεί όλα μπορούν να συμβούν. Ειδικά αν είναι… εδώ, θυμίζοντας τα vibes του μαγικού 2018.



Αλλά ακόμη κι αν η ΑΕΚ δεν πάρει φέτος το τέταρτο ευρωπαϊκό της τρόπαιο, οι βάσεις έχουν ξαναμπεί, ο δρόμος έχει χαραχτεί και στο χέρι των υπεύθυνων είναι να μην λοξοδρομήσει πάλι. Είτε με τον Ντράγκαν Σάκοτα στο τιμόνι, είτε όχι. Γιατί όσο δύσκολο ήταν η ομάδα να πείσει τον κόσμο να γεμίζει τα Λιόσια, τόσο εύκολα μπορεί να τον χάσει αν δεν κάνει τις σωστές κινήσεις.

Το θαύμα του ΠΑΟΚ

Όταν ο ΠΑΟΚ αποκλειόταν στα προκριματικά του BCL στις αρχές της σεζόν, ούτε ο πιο αισιόδοξος φίλος του δεν θα μπορούσε να φανταστεί την εξέλιξη της σεζόν. Κι όμως αυτή η ομάδα που έχει ένα από τα μικρότερα μπάτζετ στο πρωτάθλημα, κατόρθωσε πολλά περισσότερα από το να φτάσει σε ευρωπαϊκό ημιτελικό μετά από σχεδόν 30 χρόνια. Ο Μάσιμο Καντσελιέρι λέει ωραίες ατάκες, είναι ένας πολύ cool τύπος, αλλά αυτό δεν πρέπει να επισκιάζει το προπονητικό του έργο που είναι σπουδαίο. Ο Ιταλός με οικονομικούς περιορισμούς έκανε εξαιρετικές επιλογές ξένων, τους πάντρεψε με έναν σφιχτό κορμό Ελλήνων προεξάρχοντος του Κατσίβελη που κάνει σεζόν καριέρας και παρουσίασε ένα πολύ ελκυστικό προϊόν.



Ο ΠΑΟΚ κόντρα στα προγνωστικά έκανε μια εξαιρετική πορεία στο πρωτάθλημα, έφτασε να διεκδικεί πρόκριση σε ευρωπαϊκή διοργάνωση μετά από 29 χρόνια, αλλά το κυριότερο είναι πως μετά από πάρα πολλά χρόνια και σε παιχνίδι που δεν είναι με τον Άρη, το Παλατάκι γεμίζει. Κι όχι μία ή δύο φορές, αλλά σε πολλές βραδιές. Ο κόσμος γουστάρει αυτό που βλέπει και το οποίο αποπνέει υγεία. Μια υγεία που πιστώνεται όχι μόνο στη δουλειά του «τρελού» Ιταλού, αλλά και στη διοίκηση Χατζόπουλου. Ο οποίος με προσωπικό κόστος συνεχίζει την εξυγίανση της ΚΑΕ από τις παλιές αμαρτίες, εγγυάται την εύρυθμη λειτουργία του τμήματος και αποφεύγει τις κινήσεις εντυπωσιασμού που τα προηγούμενα χρόνια έριξαν στα Τάρταρα την ομάδα.

Ο φετινός ΠΑΟΚ έχει τρυπήσει το ταβάνι του, ακόμη κι αν δεν μπορέσει να ολοκληρώσει το θαύμα απέναντι στη Σολέ στη Γαλλία. Ακόμη πιο σημαντικό όμως, είναι πως έπεισε τον απλό οπαδό της ομάδας πως δεν περνά καλά μόνο στην Τούμπα, αλλά και στην Πυλαία. Φέτος, ειδικά, ακόμη καλύτερα στη δεύτερη. Η επόμενη σεζόν θα είναι δύσκολη, αφού η πορεία της ομάδας δημιούργησε υπεραξίες, από τον περιζήτητο στην αγορά Καντσελιέρι, μέχρι τους Μπάρτλεϊ, Ρέινολντς και τους υπόλοιπους που ανέβασαν το κασέ τους. Το ιδεατό θα ήταν να παραμείνει ο Ιταλός και με-έστω κι ελαφρώς-αυξημένο μπάτζετ να αναλάβει να χτίσει τον ΠΑΟΚ που θα επιχειρήσει να κάνει ένα ακόμη βήμα προς τα μπρος. Όλα όμως πρέπει να γίνουν με σύνεση, γιατί πολυτέλεια για ανοίγματα δεν υπάρχει και ο κίνδυνος για πισωγύρισμα είναι μεγάλος. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο ΠΑΟΚτσής αγάπησε ξανά την ομάδα μπάσκετ, ίσως για πρώτη φορά μετά τις εποχές Στογιάκοβιτς και Μπέρι στα τέλη του… περασμένου αιώνα. Κι αυτή η σχέση πρέπει να δυναμώσει κι άλλο, όχι να χαλάσει ξανά.



ΥΓ1: Για να μην είναι η φετινή σεζόν για ΑΕΚ και ΠΑΟΚ πυροτέχνημα, αλλά μόνο το πρώτο βήμα για ακόμη καλύτερες μέρες, απαιτείται πρωτίστως σύνεση και ρεαλισμός. Όποιος ονειρεύεται πως θα εκθρονίσουν τους «αιώνιους» των 10 και 20 φορές μεγαλύτερων μπάτζετ, απλώς θα απογοητευτεί από τη σκληρή πραγματικότητα που ορίζει ότι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δεν παίζονται. Όποιος φιλοδοξεί πως μπορεί με αργά αλλά σταθερά βήματα να ανέβει το μπάτζετ και συνεπώς το επίπεδο της ομάδας, μπορεί να περιμένει και κάποια υπέρβαση. Προτιμότερη μια σκληρή πραγματικότητα, από ένα όμορφο ψέμα, δεν νομίζετε;

ΥΓ2: Είναι πραγματικά αστείο οπαδοί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού να χλευάζουν, ως κακομαθημένοι μονοφαγάδες, την προσπάθεια που κάνουν ΑΕΚ, ΠΑΟΚ ή και άλλες ομάδες, επειδή συμμετέχουν σε διοργανώσεις κατώτερου επιπέδου από την Ευρωλίγκα. Είναι οι ίδιοι, βέβαια, που πανηγυρίζουν (και καλά κάνουν) κατακτήσεις, προκρίσεις ή απλές νίκες στο Europa ή στο Conference League. Ας αντιληφθούν ότι κατ' αναλογία το BCL και το Eurocup είναι τα αντίστοιχα μπασκετικά Europa League και το FIBA Europe Cup το αντίστοιχο Conference League. Καθένας κάνει την προσπάθειά του, στο επίπεδο που μπορεί και στο μέτρο που του επιτρέπουν οι (οικονομικές κατά βάση) δυνατότητές του.