Ο Βεζένκοφ πρέπει να γίνει πιο… κακός και ο Παναθηναϊκός να ξαναβρεί το μάτι που γυαλίζει

Κάθε αρχή και δύσκολη… Η πρεμιέρα της Ευρωλίγκας δεν μας εξέπληξε με τα πεπραγμένα των «αιωνίων», καθώς ήταν λογικά αποτελέσματα τόσο η νίκη του Παναθηναϊκού όσο και η ήττα του Ολυμπιακού. Αμφότεροι έχουν τεράστιο ταβάνι, το πραγματικό ύψος του οποίου δεν θα μπορούμε να διαγνώσουμε νωρίτερα από Δεκέμβρη-Γενάρη, αλλά ταυτόχρονα είναι ανέτοιμοι. Γιατί παρότι δεν έχουν δα και τόσα πολλά νέα πρόσωπα, η υπερπληθώρα επιλογών που έχουν καθιστά πιο δύσκολη την αποκρυστάλλωση των σχημάτων και των ρόλων που λειτουργούν καλύτερα για το σύνολο.

Ο Σάσα πρέπει να το πάρει πάνω του…

Τα 14 χαμένα ριμπάουντ (η Φενέρμπαχτσε ανανέωσε το 44% των επιθέσεών της μετά από χαμένα σουτ) και το 20% στα τρίποντα είναι οι πιο προφανείς λόγοι της ήττας του Ολυμπιακού στην Πόλη. Όμως παρ’ όλα αυτά οι «ερυθρόλευκοι» ήταν στην ισοπαλία, 65-65, επτά λεπτά πριν το τέλος. Ένας από τους… υποτιμημένους λόγους της ήττας είναι πως οι «ερυθρόλευκοι» στην τελική ευθεία του αγώνα δεν βρήκαν το σκορ που ήταν αναγκαίο. Κι αυτή τη φορά όχι όπως πέρσι επειδή δεν διαθέτουν τους παίκτες γι’ αυτό, αλλά γιατί δεν ανέλαβαν τις κατοχές που θα έπρεπε.



Ο Σάσα Βεζένκοφ κι ο Εβάν Φουρνιέ είναι τα δύο μεγαλύτερα συμβόλαια στον Ολυμπιακό και μόνοι τους «καταλαμβάνουν» σχεδόν το 1/3 του μπάτζετ. Ωστόσο ο πρώτος πήρε έξι και ο δεύτερος τέσσερα σουτ σε όλο το ματς (!), ενώ διαχειρίστηκαν μόλις 11,7% και 13,3% των κατοχών της ομάδας τους όσο ήταν στο παρκέ. Την ίδια ώρα-για παράδειγμα-ο Ράιτ πήρε 13 και ο Πετρούσεφ 9 σουτ (με 34,9% και 28,1% αντίστοιχα στο usage), σε λιγότερα λεπτά συμμετοχής.

Ουδείς, προφανώς, μπορεί να πει πως «κρύφτηκαν» από την ευθύνη, αφού ο μεν Βεζένκοφ ανέκαθεν δεν εκβιάζει προσπάθειες, ούτε κάνει κατάχρηση ντρίμπλας αλλά αφήνει το παιχνίδι να έρθει προς το μέρος του, ο δε Φουρνιέ προφανώς δεν είναι και δεν νιώθει ακόμη ο εαυτός του και είναι λογικό. Αμφότεροι, προς τιμήν τους, δεν «απαιτούν» μπάλες και δεν θέλουν να διαταράξουν τις ισορροπίες προτιμώντας να παίξουν πρωτίστως για το σύνολο, ωστόσο κάποιες φορές πρέπει να βγαίνουν μπροστά. Όχι για να… δικαιολογήσουν το συμβόλαιά τους (που δικαίως, με την αξία και τη διαδρομή τους κέρδισαν), αλλά γιατί… μπορούν. Και ειδικά σε έναν Ολυμπιακό που ακόμη έχει προβλήματα συγχρονισμού, χημείας και αυτοματισμών (που πιστοποιείται από τις μόλις 15-πολύ λίγες για ομάδα Μπαρτζώκα-ασίστ), παίκτες με τη δική τους ποιότητα θα χρειαστεί σε αρκετές βραδιές να προσφέρουν προσωπικό σκορ.

The eye of the tiger

Ο Παναθηναϊκός πήρε μια νίκη στο Βερολίνο για την οποία κανένας δεν θα τον συγχαρεί. Αγωνιστικά δεν μπορείς να βγάλεις πολύτιμα συμπεράσματα απέναντι στην λογικά χειρότερη ομάδα (και) της φετινής Ευρωλίγκας. Κι εδώ το αμυντικό ριμπάουντ ήταν πρόβλημα, με την Άλμπα να ανανεώνει το 1/3 των χαμένων επιθέσεών της, κι εδώ υπήρχαν αμυντικές δυσλειτουργίες και ένας προπονητής που ακόμη ψάχνει τα καλύτερα δυνατά σχήματα και τους ιδανικούς ρόλους για τους παίκτες του. Αλλά κι εδώ το ταλέντο είναι τόσο, που έφτανε ένα χάδι στο γκάζι όποτε οι γηπεδούχοι ξεθάρρευαν, για να τους υπενθυμίσει-πότε ο Σλούκας, πότε ο Ναν και πότε ο Λεσόρ-ποιος είναι το αφεντικό στο παιχνίδι και στο γήπεδο όπου έγινε αφεντικό της Ευρώπης πριν περίπου 4,5 μήνες.



Προφανώς ακόμη λείπουν πολλά από τον Παναθηναϊκό, έστω κι αν η προσαρμογή στο λιγότερο απαιτητικό τακτικά παιχνίδι του Αταμάν είναι πιο εύκολη λόγου χάρη από αυτό του Μπαρτζώκα. Όμως αυτό που πρέπει να βρουν και πάλι οι «πράσινοι» είναι το… μάτι που γυαλίζει. Κόντρα στην Άλμπα, αλλά και στα περισσότερα φιλικά ή και το Σούπερ Καπ, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε κάπως… άδειος. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως υπάρχει κορεσμός, ωστόσο ένα κάποιο άδειασμα μοιάζει λογικό μετά από τη μυθικών διαστάσεων κατάληξη της περασμένης περιόδου, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Είναι λογικά δύσκολο οι παίκτες να κάνουν reset μετά από μια τόσο μικρή διακοπή και να μπουν μεμιάς, από το πρώτο παιχνίδι, με την ίδια ένταση και το ίδιο πάθος, ειδικά αν ο αντίπαλος δεν… εμπνέει, όπως η Άλμπα.

Θα χρειαστεί, ωστόσο, σε κάθε περίπτωση ο Παναθηναϊκός να επιστρέψει το συντομότερο δυνατό πνευματικά στις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Να ξαναδείξει τη δίψα που είχε και πέρσι και που συγκερασμένη με το πλεόνασμα ταλέντο που έχει ακόμη κι από την περσινή εκδοχή του θα είναι μια συνταγή που δεν μπορεί να αποτύχει.

ΥΓ1: Χρειάζεται υπομονή και χρόνος για να δούμε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό να παρουσιάζουν το μπάσκετ που πραγματικά μπορούν. Έγινε πασιφανές από την πρεμιέρα πόσο μεγάλη είναι η σπαζοκεφαλιά για Μπαρτζώκα και Αταμάν να διαχειριστούν τόσο μεγάλα ρόστερ βάζοντας σε πρώτο πλάνο το αποτέλεσμα, αλλά θέλοντας ταυτόχρονα να δώσουν ρυθμό σε παίκτες που τον χρειάζονται και χωρίς να αποθαρρύνουν κάποιους άλλους. Πρακτικά είναι αδύνατο να επιτευχθεί αυτός ο συνδυασμός, δυστυχώς θα χρειαστεί να γίνουν κακοί και συχνά θα επικρίνονται γιατί καλύτεροι θα είναι πάντα αυτοί που παίζουν λιγότερο ή καθόλου.

ΥΓ2: Χίλια δίκια του ΜακΚίσικ. Αν είναι δυνατόν να τιμωρούνται παίκτες που αντιδρούν στις καφρίλες οπαδών που νομίζουν ότι προστατευόμενοι από τον όχλο θα τους λένε ό,τι θέλουν χωρίς συνέπειες. Για κάθε τέτοιον ψευτο-νταή αξίζει ένας Σχορτσανίτης που κυνηγούσε κάποτε στο Ισραήλ στην εξέδρα κάποιον που έβριζε χυδαία τη γυναίκα και το παιδί του και βλέποντας τον «Σόφο» μαινόμενο να έρχεται κατά πάνω του απείλησε το παγκόσμιο ρεκόρ του Μπολτ.