Το θέλαμε, το μπορούσαμε, αλλά…

Το μπάσκετ είναι παιχνίδι αποφάσεων. Εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων. Όλες τους, δε, κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Κι όπως αν η Εθνική δεν τα’ σπαγε στις βολές ή η μπάλα δεν «ξέρναγε» κάποια κρίσιμα σουτ της το ασφυκτικά κοντό ροτέισον θα ήταν μια επιλογή με ρίσκο που βγήκε, ο Μίσσας θα ήταν ο εμπνευστής της, ο Βασιλακόπουλος πλήρως δικαιωμένος για την επιλογή του και προπαντός η Εθνική θα βρισκόταν στη ζώνη των μεταλλίων, τώρα που σχεδόν ό,τι μπορούσε να πάει στραβά σε αυτόν τον στοιχειωμένο προημιτελικό πήγε, η ομάδα έχασε χρυσή ευκαιρία, οι παίκτες είναι underachievers, ο Μίσσας ξανάγινε… ταβερνιάρης, ο Βασιλακόπουλος πρέπει να αποσυρθεί και πάει λέγοντας.

Ότι το ροτέισον για μία ομάδα που καυχιόταν ερχόμενη στο Ευρωμπάσκετ (και δικαιολογημένα) πως διαθέτει ένα από τα καλύτερα ρόστερ σε βάθος δωδεκάδας ήταν πολύ περιορισμένο είναι μια αλήθεια αυταπόδεικτη από τους αριθμούς και από τα γεγονότα. Συν τω χρόνω, το βασικό ατού της Εθνικής, η πίεση στην άμυνα πάνω στην μπάλα και ο αιφνιδιασμός αχρηστεύτηκε, αφού όταν άδειασε το ρεζερβουάρ χάθηκε η αποτελεσματικότητα στα μετόπισθεν, η ταχύτητα στο τρανζίσιον και το καθαρό μυαλό για την εκτέλεσή του.

Ο Κώστας Μίσσας επέλεξε να ζήσει και να πεθάνει με μια εκλεκτή ομάδα στρατιωτών. Πασχίζοντας από την αρχή του Αυγούστου, μια με τα μπες-βγες μέχρι την απουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο πρώτο στάδιο προετοιμασίας και μια με την από το μηδέν χάραξη πλάνου με ανακατανομή ρόλων και χρόνων μετά την οριστικοποίηση της μεγάλης απώλειας του All Star, όταν βρήκε ένα σχήμα που αποδείχτηκε λειτουργικό δεν θέλησε να πειραματιστεί περισσότερο. Ο περιορισμός του χρόνου των «ρεζέρβων» είχε αρχίσει να διαφαίνεται από τον τελικό με την Πολωνία, συνεχίστηκε στους «16» απέναντι στη Λιθουανία, αλλά εκεί δεν… ενόχλησε κανέναν αφού η ομάδα κέρδιζε και είχε χρόνο για επαναφόρτιση μέχρι το επόμενο ματς. Κόντρα στη Ρωσία όσο η Εθνική είχε φρεσκάδα ήταν εξαιρετική, ωστόσο η μη επιδραστική παρουσία των «αναπληρωματικών» (που όμως δεν φέρουν και πλήρη ευθύνη όταν καλούνται να μπουν σε ένα ματς-φωτιά ερχόμενοι από το «ψυγείο») έσφιξε κι άλλο τον κύκλο των επιλογών μέχρι που έγινε θηλειά στο λαιμό της Εθνικής.

Ο «γάτος» Μπαζάρεβιτς διέγνωσε το έλλειμμα ενέργειας στην Εθνική, περιόρισε τα συμβατικά και αργά σχήματα με τον Μοζγκόφ και γύρισε το ματς με κοντά σχήματα που έβγαλαν τη γλώσσα στους ήδη κουρασμένους διεθνείς. Παράλληλα έδωσε το χρόνο στον Σβεντ να «καθαρίσει» το μυαλό του όταν ήταν αρνητικός και να επιστρέψει… κανονικός στο δεύτερο μέρος.

Με αυτά και με αυτά, ο εφιάλτης των νοκ άουτ συνεχίζεται… Κάποιες βολές παραπάνω, κάποια σουτ που μπήκαν και βγήκαν, κάποια στραβά σφυρίγματα, κάποιες καλύτερες επιλογές από όλους ή αν υπήρχε στην ομάδα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και η ιστορία θα μπορούσε να είχε γραφτεί διαφορετικά. Πολύ διαφορετικά! Όμως πλέον είναι αργά για να λέμε «τι θα γινόταν αν…» ή για δάκρυα.

Για την ακρίβεια, δεν αξίζουν καν δάκρυα για την Εθνική. Πάλεψε γενναία, στο μέτρο των δυνάμεών της και έχασε στις λεπτομέρειες μια μεγάλη ευκαιρία από μία περίπου ισάξια ομάδα που παρατάχθηκε πλήρης στο Ευρωμπάσκετ. Ουδείς μπορεί να έχει παράπονο από τους παίκτες, που άφησαν στην άκρη όχι μόνο διακοπές, γυναίκες και παιδιά, αλλά και τις όποιες γκρίνιες για το ρόλο τους ή προσωπικές τους διαμάχες (που υπήρχαν στην προετοιμασία και την πρώτη φάση) παρουσιάζοντας όταν μετρούσε μία πραγματική ΟΜΑΔΑ, με τα καλά της και τα κακά της.

Το «ανάθεμα» στον Μίσσα είναι η εύκολη λύση, καθώς σε πολλούς εξ αρχής δεν άρεσε η επιλογή του, αλλά ουδείς πρέπει να παραγνωρίσει πως στα 64 του ανέλαβε μία πολύ δύσκολη αποστολή, αρχικά λόγω απαιτήσεων και προσδοκιών λόγω και της παρουσίας του Γιάννη Αντετοκούνμπο, αλλά στην πορεία βρέθηκε αντιμέτωπος με την απουσία του σταρ της ομάδας και με ένα σωρό προβλήματα για τα οποία ήταν ο τελευταίος που έφερε ευθύνη. Εξίσου εύκολο είναι να τα ρίξουμε όλα στην ομοσπονδία για την επιλογή του προπονητή και την καθυστέρηση της πρόσληψής του, αλλά πριν από κάθε κρίση θα πρέπει να ληφθεί υπόψη πως προσεγγίστηκαν προπονητές όπως ο Ιτούδης αλλά δεν κατέστη εφικτό να αναλάβουν, ενώ και οι οικονομικές δυνατότητες της ΕΟΚ δεν είναι δα και για να φέρει τον… Ομπράντοβιτς.

Η επόμενη μέρα στην Εθνική θα είναι σίγουρα… περίεργη. Με το «πείραμα» των προκριματικών, από τα οποία θα απουσιάσουν (τουλάχιστον στο μεγαλύτερο κομμάτι τους) οι παίκτες από το ΝΒΑ και την Ευρωλίγκα, με το ερωτηματικό ακόμη να πλανάται για το αν θα ξαναδούμε με το εθνόσημο παίκτες όπως ο Μπουρούσης ή ο Πρίντεζης, με το ποιος θα είναι ο προπονητής, με… με… με…

Το παρήγορο είναι πως ο κορμός της Εθνικής είναι στην πλειοψηφία του ακόμη στην ακμή του ή με πολύ μέλλον μπροστά του, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κάποια στιγμή θα επιστρέψει, παιδιά όπως ο Τάιλερ Ντόρσεϊ ή ο Ζακ Όγκαστ έρχονται από πίσω, ενώ φυσικά δεν ξεχνά κανείς πως η Ελλάδα ήταν χρυσή στους Νέους, στην οκτάδα στους Εφήβους και πανεύκολα πρώτη στη Β’ Κατηγορία στους Παίδες αυτό το καλοκαίρι. Θα πρέπει, ωστόσο, επίσης να έχουμε πάντα στο μυαλό μας και το εξής: μπάσκετ παίζουν και άλλοι λαοί, με πολύ μεγαλύτερο πληθυσμό, πολύ καλύτερες υποδομές και δεν είναι δυνατόν πάντα η Ελλαδίτσα να τους πιάνει όλους κορόιδο...

Follow @ChristosRobolis