Το μεγάλο κακό που έκανε ο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό

Ένας φίλος έρχεται από τα παλιά, φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις…

Η επιστροφή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς σε αυτό που επί 13 χρόνια αποτέλεσε το μπασκετικό του σπίτι επισκιάζει ακόμη κι έναν αγώνα μεγίστης σημασίας ανάμεσα στον πρώην του, Παναθηναϊκό, και τη νυν του, Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ. Όμως η μοίρα και στον αθλητισμό είναι αδυσώπητη, δημιουργώντας σενάρια που και οι πιο ευφάνταστοι συγγραφείς θα αδυνατούσαν να φανταστούν.

Πέρα και πάνω ακόμη κι από αυτή την κρισιμότητα του αγώνα της Πέμπτης, η παρουσία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς εγείρει ένα μείζον ζήτημα για το ίδιο το μέλλον του Παναθηναϊκού. Αυτό αφορά το αν οι ίδιοι οι άνθρωποι του «τριφυλλιού», από τον ιδιοκτήτη της ΚΑΕ, Δημήτρη Γιαννακόπουλο, μέχρι τον τελευταίο φίλαθλο, θα επιτρέψουν την ασήκωτη σκιά του «Ζοτς» να πλανάται πάνω από την ομάδα. Όχι ασφαλώς μόνο στο επερχόμενο παιχνίδι, αλλά κυρίως το μέλλον, οτιδήποτε κι αν επιφυλάσσει αυτό.

Σε κάθε τέλος μιας μεγάλης εποχής ελλοχεύει ο κίνδυνος η γλυκιά ανάμνηση να μετατραπεί σε φάντασμα που στοιχειώνει το παρόν και το μέλλον σου. Όταν τελειώνει κάτι πολύ όμορφο, οτιδήποτε το ακολουθεί υπόκειται συνειδητά ή μη σε μία άδικη σύγκριση που στις περισσότερες αν όχι όλες τις περιπτώσεις δείχνει να καταδικάζει από την αρχή την επόμενη μέρα. Το όμορφο παρελθόν συχνά μοιάζει-άθελά του ασφαλώς-να σε κρατά πίσω και να σου απαγορεύει να κοιτάς μπροστά και τα παραδείγματα είναι πολλά και παντού: από την ένδοξη αρχαία Ελλάδα και το κατάντημα της χώρας σήμερα, μέχρι και σε πιο «πεζά» πράγματα, όπως την επόμενη σύντροφο ή δουλειά από αυτές που μέχρι τώρα θεωρούσες ιδανική.

Η νοσταλγία μπορεί να γίνει βαρίδιο αν της το επιτρέψεις. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού πρέπει να πάρουν απόφαση πως ο αγαπημένος τους Ζέλικο ανήκει στο ένδοξο παρελθόν της ομάδας, με τις αμέτρητες κούπες και την τεράστια άυλη προσφορά του (για την οποία είχαμε γράψει αμέσως μετά το «αντίο» τον Ιούνιο του 2012). Και πολύ πιθανώς να μην έχει θέση ούτε στο μέλλον της, αφού παρά την τεράστια αγάπη τους υπάρχουν εμπόδια όπως συμβόλαια, μπάτζετ, ενδεχομένως και εγωισμοί.

Οι 23 τίτλοι που κατακτήθηκαν επί των ημερών του μοιάζουν και μάλλον είναι ανεπανάληπτο επίτευγμα κι όποιος μπει στη ζυγαριά με τόσο… μέταλλο σίγουρα θα βγει χαμένος. Είτε λέγεται Πεδουλάκης ή Αλβέρτης, είτε Μεσίνα, Πόποβιτς ή Τζάκσον. Οι τρεις τίτλοι του διαδόχου του θα μπορούσαν να θεωρηθούν η καλύτερη εισαγωγή για τη μετα-Ομπράντοβιτς εποχή. Τι να πει και η Μαν. Γιουνάιτεντ που στη μετα-Σερ Άλεξ Φέργκιουσον εποχή, που διήρκεσε διπλάσια χρόνια και απέφερε σχεδόν διπλάσιους τίτλους από τον «Ζοτς», παραπαίει; Όμως η ασήκωτη σκιά του Ομπράντοβιτς πέφτει ακόμη πάνω από το ΟΑΚΑ, ακόμη και 21 μήνες μετά την αποχώρησή του. Ούτε οι τρεις τελευταίοι «πράσινοι» τίτλοι κρίθηκαν επαρκείς, γιατί εκείνος εκτός από πρωταθλήματα και Κύπελλα σάρωνε στην Ευρωλίγκα, απέδιδε καλύτερο μπάσκετ, είχε καλύτερη επαφή με τους παίκτες και την κερκίδα, έκανε καλύτερες δηλώσεις, και… και… και…

Στο μυαλό και την καρδιά των φίλων του Παναθηναϊκό ποτέ και κανένας δεν θα είναι σαν τον Ομπράντοβιτς. Και, όντως, κανείς δεν θα τον φτάσει ή έστω και θα καταφέρει να τον πλησιάσει ποτέ. Όμως αν δεν θέλουν να ζουν στο χθες και να τραγουδούν «όλα σε θυμίζουν…», θα πρέπει να τον… ξεπεράσουν. Όχι να τον ξεχάσουν, αλλά να δουν πως η ζωή συνεχίζεται και χωρίς εκείνον και να «επιτρέψουν» σε όποιον επωμίζεται τη βαριά κληρονομιά του να χτίσει πάνω της και να μην καταπλακωθεί από αυτή.

Follow @ChristosRobolis