Τι να μας πουν τα αμερικανάκια;

Για τους... Ελληναράδες, που πιστεύουν πως είναι η σύγχρονη αρία φυλή, πρόκειται απλώς για «αμερικανάκια». Έλα όμως που τα παιδιά των hamburger απολαμβάνουν πράγματα που στα μέρη μας απλώς παρακολουθούμε από τις οθόνες μας σαν να πρόκειται για ταινία επιστημονικής φαντασίας! Κι όμως συμβαίνουν δίπλα μας και είναι πέρα για πέρα αληθινά. Γιατί-πείτε την αλήθεια-ποιος δεν ζήλεψε παρακολουθώντας το Final 4 του NCAA;

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Σύμφωνοι, οι Αμερικανοί δεν είναι ο πιο συμπαθής λαός του κόσμου. Για κάποιους λόγω της αφέλειας που διακρίνει την πλειονότητά τους, για άλλους λόγω των ιμπεριαλιστικών τους διαθέσεων και για μερικούς επειδή απλώς είναι τα αφεντικά του κόσμου και ο ισχυρός δεν είναι σχεδόν ποτέ αγαπητός. Όμως ακόμη και ο πιο «φουστανελάς» Έλληνας οφείλει να παραδεχτεί πως σε θέματα αθλητικής παιδείας είναι έτη φωτός μπροστά από τη χώρα μας και αρκετά χρόνια μπροστά από την υπόλοιπη Ευρώπη.

Στο Final 4 του NCAA δεν είδαμε πολύ σπουδαία ταλέντα. Αμφιβάλω αν 3-4 εξ αυτών θα κάνουν αξιόλογη καριέρα αύριο-μεθαύριο στο ΝΒΑ. Και δεν είδαμε σπουδαίο μπάσκετ, αλλά πολύ χαμηλά σκορ και αρκετό ξύλο. Όμως το όλο κλίμα γύρω από αυτούς τους αγώνες, οι 70.000 και πλέον θεατές στις εξέδρες και η στροφή της προσοχής ενός ολόκληρου έθνους πάνω σε αυτά τα παιδιά, δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.

Την ώρα που τα Ελληνόπουλα βασίζονται στο δικό τους μεράκι, την... ανοχή των γονιών τους και την τεχνογνωσία που διαθέτουν κάποιες (όχι όλες) «κυψέλες» του αθλητισμού και δη του μπάσκετ για να ασκήσουν αυτό που αγαπούν, τα Αμερικανόπουλα έχουν τη δυνατότητα μέσα από προγράμματα που ξεκινούν από την παιδική τους ηλικία να συνδυάζουν το τερπνό (μπάσκετ) μετά του ωφέλιμου (μόρφωση). Συμμετέχουν σε άρτια οργανωμένα πρωταθλήματα, μέσα σε σύγχρονα γήπεδα κι εξελίσσονται σαν αθλητές και προπαντός σαν χαρακτήρες και προσωπικότητες.

Ένα πολύ μικρό ποσοστό αυτών θα φτάσει να αγωνιστεί στο ΝΒΑ κι ακόμη μικρότερο να γίνει αστέρι στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Όμως αυτό είναι το τελευταίο που μετρά. Ακόμη κι αν κάποιος δεν φτάσει ποτέ σε αυτό το επίπεδο, δεν θα έχει στερηθεί την πανεπιστημιακή μόρφωση, αλλά και την εμπειρία του πρωταθλητισμού. Θα έχει νιώσει έστω και για λίγα λεπτά πρωταγωνιστής, υπερασπιζόμενος με περηφάνια το σχολείο ή το πανεπιστήμιό του μπροστά στους φίλους, τους συμμαθητές του ή το κορίτσι του. Θα έχει κερδίσει πολύτιμες εμπειρίες και πάνω από όλα θα έχει μάθει να αγαπά τον αθλητισμό γι’ αυτό που πραγματικά είναι.

Η προσγείωση στην ελληνική πραγματικότητα είναι ανώμαλη. Ο σχολικός ή πανεπιστημιακός αθλητισμός μοιάζει με ανέκδοτο, το μάθημα της γυμναστικής ως επί το πλείστον προσφέρεται για... λούφα και η ανάδειξη ταλέντων γίνεται περισσότερο συμπτωματικά παρά μέσα από μία οργανωμένη «παραγωγική» διαδικασία. Οι δε γονείς όταν δεν πιέζουν τα παιδιά τους να αφήσουν την μπάλα και να ανοίξουν κανένα βιβλίο, τσακώνονται στις κερκίδες με άλλους... συναδέλφους τους, διαιτητές και οτιδήποτε εμποδίζει την εξέλιξη του κανακάρη τους.

Θα πείτε «εδώ δεν μπορούμε να οργανώσουμε σωστά τα επαγγελματικά πρωταθλήματα και θα οργανώσουμε τα σχολικά ή τα πανεπιστημιακά;». Εύλογο το ερώτημα, αλλά μήπως για μία φορά να δοκιμάζαμε ως έθνος την πρόληψη αντί της καταστολής; Μήπως αντί να προσπαθούσαμε να περιορίσουμε τη δράση των κάφρων που διώχνουν τους υγιείς φιλάθλους από τα γήπεδα, να βρίσκαμε λύση για τη «στείρωση» των κάφρων, προκειμένου να πάψουν να δημιουργούνται όλο και περισσότεροι; Μήπως να αντιμετωπίζαμε το πρόβλημα από τη βάση του κι όχι απλώς να προσπαθούμε μάταια να μειώσουμε τις συνέπειές του; Μήπως θα πρέπει τα παιδιά να διδαχτούν από μικρά να αγαπούν το άθλημα, να μάθουν πως στο παιχνίδι υπάρχει και η ήττα και να αποκτήσουμε-επιτέλους-αθλητική παιδεία;

Έλα μωρέ, τι έχουν να μας πουν τα αμερικανάκια, που όταν εμείς κάναμε Ολυμπιακούς Αγώνες, εκείνοι περπατούσαν στα τέσσερα...

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com