Τι είδαμε από τον νέο Παναθηναϊκό

Ας αρχίσουμε με μία διευκρίνιση. Τα φιλικά είναι για τους προπονητές. Άντε και για κανένα πρωτοσέλιδο... Ασφαλή συμπεράσματα δεν μπορεί να βγάλει κανείς για τη δυναμικότητα μίας ομάδας ούτε καν στα πρώτα της επίσημα παιχνίδια. Πόσω μάλλον στα πρώτα της φιλικά. Από την πρώτη εικόνα του νέου Παναθηναϊκού στην αναμέτρηση με τη Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ απλώς είχαμε τη δυνατότητα να δούμε διαθέσεις, τάσεις και πρόσωπα.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Οι «πράσινοι» φέτος έχουν σε μικρότερο βαθμό από άλλες χρονιές το... μόνιμο ατού τους έναντι των αντιπάλων: έναν σταθερό κορμό, που σπανίως χάνει «κλαδιά» και συνήθως φυτρώνει καινούρια ανθίζοντας στη διάρκεια της περιόδου. Κι αυτό γιατί «κόπηκαν» δύο βασικότατα στελέχη για τη λειτουργία του, Φώτσης και Νίκολας, ενώ κόντρα στη Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ απουσίαζαν τρεις συν μία πολύτιμες μονάδες: Καλάθης, Καϊμακόγλου, Περπέρογλου και... Γιασικεβίτσιους.

Η επιθετική λογική ασφαλώς και δεν άλλαξε. Άλλωστε δεν υπάρχει και λόγος για κάτι τέτοιο. Πλουραλισμός, καλή ισορροπία μεταξύ inside game και περιφερειακού παιχνιδιού, πολλές πάσες, ντράιβ, σπλιτ άουτ, λιγότερα πικ εν ρολ και σπανίως ατομικές ενέργειες. Αμυντικά, ωστόσο, υπήρξε σύγχυση ρόλων, με τις συνέπειες να είναι εμφανείς στο παθητικό της ομάδας (88 πόντοι). Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς γνωρίζει καλά πως πέραν της επιθετικής χημείας, που δείχνει να βρίσκει από νωρίς η ομάδα του, θα χρειαστεί καλύτερες συνεργασίες, συνεννοήσεις και αλληλλοκαλύψεις στα μετόπισθεν. Κι εκεί θα εστιάσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τομέα στη συνέχεια της προετοιμασίας.

Η γρήγορη προσαρμογή των νέων είναι σίγουρα ευχάριστη. Ο Ντέιβιντ Λόγκαν δείχνει έτοιμος να κάνει τους φίλους του Παναθηναϊκού να αναρωτιούνται γρήγορα «Drew who?». Χρησιμοποιήθηκε πολλή ώρα σε ρόλο οργανωτή, αλλά φάνηκε αρκετά επιρρεπής στο λάθος. Αντίθετα διέπρεψε ως σούτινγκ γκαρντ και λογικά εκεί θα τον δούμε περισσότερο φέτος. Άλλωστε με τους Νικ Καλάθη και Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, δύο εξαιρετικά δημιουργικούς γκαρντ, αλλά και με τον Δημήτρη Διαμαντίδη σταθερή αξία, η θέση είναι «ρεζερβέ», σε αντίθεση με το «2», που με τη σίγουρη αποχώρηση του Νίκολας και την επικείμενη του Τέπιτς, υπάρχει κενό. Οι «πράσινοι» θα χρειαστούν όχι απλώς το «ζεστό» χέρι του Λόγκαν, αλλά και την (πολύ καλύτερη από του Νίκολας) διείσδυσή του, όπως και την καλώς εννοούμενη τρέλα του, που θα προσδώσει περισσότερο το στοιχείο του απρόβλεπτου στο παιχνίδι του. Ο «Ζοτς» έχει τον τρόπο να δώσει αυτή την ελευθερία με... μέτρο και περιορισμούς στον Αμερικανό. Και σίγουρα θα δούμε φέτος πολύ περισσότερο από πέρυσι σχήμα με δύο καθαρά πλέι μέικερ ή και τρία μαζί.

Ο Στίβεν Σμιθ έχει εντυπωσιακά προσόντα και σίγουρα σε σωματοδομή θυμίζει Φώτση. Όμως πέραν του ότι δεν διαθέτει το περιφερειακό σουτ του «Μπάτμαν», θα πρέπει να συγχρονιστεί καλύτερα με τους συμπαίκτες του, τόσο στην επίθεση όσο (κυρίως) στην άμυνα. Το μεγάλο ατού του προκατόχου του ήταν πως συμπλήρωνε ιδανικά τον εκάστοτε σέντερ της ομάδας και σε αυτό το σημείο θα πρέπει να δουλέψει ο Σμιθ.

Πατ Καλάθης και Αλέξης Κυρίτσης καλούνται, όπως και ο προαναφερθείς, να κάνουν ομαλώς τη μετάβαση από το «πρώτος στο χωριό» στη νέα πραγματικότητα μίας μεγάλης ομάδας. Ρόλος πρωταγωνιστικός δεν θα τους ανατεθεί, αλλά το βάρος είναι εξίσου μεγάλο, όταν διαθέτεις ελάχιστα λεπτά ή δευτερόλεπτα για να αποδείξεις τη χρησιμότητά σου σε έναν γαλαξία αστέρων.

Ο δρόμος είναι μακρύς και οποιαδήποτε συμπεράσματα πλην αυτών του Ομπράντοβιτς, του Ιτούδη και των συνεργατών τους... είναι πρώιμα. Θυμηθείτε απλώς τη μεταμόρφωση του Παναθηναϊκού στους τελευταίους 3-4 μήνες της περασμένης περιόδου. Η σεζόν είναι μεγάλη, επιφυλάσσει εκπλήξεις και σε κάθε περίπτωση ο διαχωρισμός μεταξύ πετυχημένων ή μη γίνεται στο τέλος της, όταν κρίνονται οι τίτλοι και οι ομάδες.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com