Τα στιβαρά ελληνικά χέρια και η τουρκική απειλή

Ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Ζήσης, ο Μπουρούσης και τα άλλα παιδιά, δεν θα πρέπει να ανησυχούν για το τέλος της καριέρας τους που αργά ή γρήγορα θα έρθει. Ούτε θα πρέπει να το κάνουν και οι Έλληνες φίλοι του μπάσκετ, αφού το άθλημα παραμένει σε καλά χέρια, όπως πιστοποιήθηκε αυτό το καλοκαίρι από τις «μικρές» εθνικές ομάδες, με τους μεν Νέους κόντρα στα προβλήματα και τις απουσίες να τερματίζουν έκτοι, τους δε Εφήβους τέταρτοι.

Παίκτες όπως ο Παπαπέτρου, ο Μποχωρίδης, ο Αγραβάνης, ο Διαμαντάκος, ο Λιάπης, ο Καμπερίδης, ο Χριστοδούλου, ο Χαραλαμπόπουλος, ο Σταμάτης, ο Παπαγιάννης, ο Μήτογλου, ο Κόνιαρης ή ο Αντετοκούνμπο (που ήδη «προήχθη» στους Άνδρες) εγγυώνται πως τα χρόνια που έρχονται δεν θα είναι πέτρινα, αλλά μπορούν να είναι χρυσά αν τα αυθεντικά ταλέντα που παράγονται αφειδώς προσέξουν και προσεχθούν, δουλέψουν και δουλευθούν. Κι αυτό μπορεί να συμβεί, αφού η κρίση επιβάλλει στις ομάδες να επενδύσουν στα εγχώρια «προϊόντα», ενώ οι Έλληνες προπονητές διαπρέπουν και δημιουργούν σχολή στην Ευρώπη. Συνεπώς υπάρχουν τα υλικά, υπάρχει η συνταγή, υπάρχουν και οι σεφ…

Ασφαλώς, όμως, δεν παίζουμε μπάσκετ μόνο εμείς. Υπάρχει και η… τουρκική κουζίνα. Υπάρχουν έθνη με πολλαπλάσιο πληθυσμό-και συνεπώς πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα επιλογής παικτών-που παρουσιάζουν ραγδαία πρόοδο. Τρανό παράδειγμα η Τουρκία, που «σάρωσε» τα χρυσά σε Νέους και Εφήβους. Όχι απαραίτητα επειδή έχει τα μεγαλύτερα ταλέντα ή παίζει το πιο σωστό μπάσκετ, αλλά γιατί έχει αντιληφθεί πού βαδίζει το μπάσκετ και μπορεί να ανταποκριθεί… βιολογικά στις απαιτήσεις του. Ο τουρκικός λαός «παράγει» μεγάλα ύψη, πιο… μακρείς παίκτες, με τεράστια άκρα, θαρρείς και έχουν γεννηθεί για να παίζουν σύγχρονο μπάσκετ. Στον αντίποδα, η Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων δεν έχει την ίδια πολυτέλεια μαζικής παραγωγής τέτοιων σωμάτων. Κι έτσι, μπορεί ο Δημήτρης Σταμάτης να έχει πολλαπλάσιο ταλέντο από τους περισσότερους συνομήλικούς του Τούρκους, αλλά κινδυνεύει να χαθεί σε ένα δάσος από χέρια όταν προσπαθεί να ξεδιπλώσει στο παρκέ την ποιότητά του.

Οι γείτονες έχουν πια τη γνώση να ξεχωρίζουν τους παίκτες από μικρούς λόγω σωματοδομής και να δουλεύουν πάνω τους στα βασικά, ακολουθώντας το μοντέλο της Κίνας που όταν ανέλαβε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 δημιούργησε ένα σύστημα «κατασκευής» αθλητών για κάθε σπορ και τελικά έκανε θραύση στα μετάλλια όταν ήρθε η ώρα της διοργάνωσης. Αυτό σε συνδυασμό με την έλευση σοφών προπονητών, όπως ο Ομπράντοβιτς και ο Ίβκοβιτς, θα βελτιώσουν και την τεχνογνωσία των Τούρκων στο άθλημα δημιουργώντας-όπως όλα δείχνουν-μια νέα υπερδύναμη.

Το μπάσκετ δεν είναι υπόθεση λίγων λαών. Ασφαλώς δεν συγκρίνεται σε επίπεδο δημοφιλίας και ανταγωνισμού με το ποδόσφαιρο, αλλά ότι ασχολούνται με αυτό 4-5 λαοί σε όλο τον κόσμο είναι το μεγαλύτερο ψέμα. Το γεγονός ότι η Ελλαδίτσα του μνημονίου παραμένει ψηλά στο άθλημα είναι επίτευγμα, ακόμη κι αν δεν συνοδεύει τις συμμετοχές της σε μεγάλες διοργανώσεις με μετάλλια στο ρυθμό που μας είχε καλομάθει τα προηγούμενα χρόνια.

Follow @ChristosRobolis