Τα πολλά ερωτήματα για το σχεδιασμό της φετινής ΑΕΚ

Ας αρχίσουμε με την απαραίτητη υποσημείωση πως όχι απλώς ασφαλή, αλλά ούτε καν σκέτα συμπεράσματα δεν μπορούμε να εξάγουμε, μιας και δεν έχουμε εικόνα, όπως και με τη μάλλον περιττή υπενθύμιση πως όλοι και όλα θα κριθούν στο παρκέ και εκ των αποτελεσμάτων που δεν λένε ποτέ ψέματα στο δικαιότερο των αθλημάτων, το μπάσκετ. Η ακόλουθη «κουβέντα» αφορά στο σχεδιασμό της ΑΕΚ και σε θεωρητικό επίπεδο στα προβλήματα που παρουσίασε τελικά ΚΑΙ φέτος αυτός.

Όλα έδειχναν να ξεκινούν ιδανικά… Ο Γιούρε Ζντοβτς είχε, μετά το πεντάμηνο της περασμένης σεζόν, ολοκληρωμένη άποψη για το υπάρχον ρόστερ και ξεκάθαρη εικόνα για την ομάδα που ήθελε να δημιουργήσει. Η ΑΕΚ κινήθηκε αστραπιαία στο μεταγραφικό παζάρι, δείγμα του ότι είχε γίνει σχετική προεργασία με τους στόχους να είναι σαφείς. Η διοίκηση ικανοποίησε στο μέτρο του δυνατού όλες τις εισηγήσεις του προπονητή, με πρώτη την επιθυμία του για πληρότητα στην περιφέρεια και απόκτηση παικτών που θα υπηρετούν απόλυτα το πλάνο του και δεν θα ενεργούν αναρχοαυτόνομα.

Η ΑΕΚ έμοιαζε να έχει (σχεδόν) ολοκληρωμένο ρόστερ τη στιγμή που ο ανταγωνιστής Άρης δεν είχε αρχίσει καλά-καλά τις δικές του κινήσεις, ενώ ακόμη και οι «αιώνιοι», το δίπολο των οποίων φιλοδοξεί (κατά δήλωση του προέδρου της) να σπάσει η «Ένωση» αργά ή γρήγορα, είχαν εκκρεμότητες. Φαινόταν πως η σεζόν άρχιζε σε πιο σοβαρές βάσεις από τις δύο προηγούμενες περιόδους, όπου στη μεν πρώτη υπήρχε τέτοια εποχή και προ Αγγελόπουλου η αβεβαιότητα ακόμη και για τη συμμετοχή στο πρωτάθλημα, στη δε δεύτερη οι παλινωδίες στις επιλογές ξένων είχαν αρχίσει από την προετοιμασία.

Κάπου εκεί, ωστόσο, τα πράγματα πήραν διαφορετική ρότα και η αισιοδοξία πως η νέα ΑΕΚ χτίζεται σε πιο στιβαρές βάσεις άρχισε να δίνει τη θέση της στον προβληματισμό. Το μεγάλο σοκ ήρθε με την αποχώρηση του Λουκά Μαυροκεφαλίδη, για την οποία καμία πλευρά-ακόμη και πλέον πολλές μέρες μετά τη συγκεκριμένη εξέλιξη-δεν έχει διαφωτίσει τον κόσμο. Η ανακοίνωση της ΚΑΕ για το διαζύγιο έκανε λόγο για «ανακρίβειες και λοιπές παραπλανητικές εκτιμήσεις», ωστόσο αυτές θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν οι δύο πλευρές μαζί ή έστω καθεμιά ξεχωριστά μιλούσαν ανοιχτά ΓΙΑΤΙ ο πολυτιμότερος παίκτης της περσινής ΑΕΚ αποχώρησε και γιατί το έκανε τόσο καθυστερημένα. Είναι ο λόγος αγωνιστικός; Είναι οικονομικός; Είναι ιατρικός; Είναι κάτι άλλο ή όλα αυτά μαζί; Κανείς ποτέ δεν έμαθε ή δεν είπε και το μόνο βέβαιο είναι πως η «Ένωση» απώλεσε τον κορυφαίο της παίκτη αφού ουσιαστικά είχε ολοκληρώσει το σχεδιασμό της και έχοντας πλέον περιορισμένες δυνατότητες επαρκούς κάλυψης του μεγάλου κενού.

Η αποχώρηση του Μαυροκεφαλίδη προκάλεσε ντόμινο. Ο Μαυροειδής που μέχρι τότε φαινόταν εκτός πλάνων για τη νέα σεζόν, παρά την πολύ καλή παρουσία του στην πρώτη του θητεία στην ΑΕΚ, έγινε ξανά… αναγκαιότητα. Όχι όμως προτού απασχολήσει ο Μπόγρης, που είχε εξεταστεί πολύ σοβαρά και πριν υπογράψει στην Τενερίφη. Περιττό, δε, να αναφερθεί πως Μαυροειδής και Μπόγρης είναι παίκτες με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον Μαυροκεφαλίδη και λύσεις στις οποίες στράφηκε η «Ένωση» εξ ανάγκης κι όχι κατ’ επιλογήν…

Υπήρξε και συνέχεια… Ο Χέρστον που στην αρχή ήταν να φύγει γιατί δεν τον υπολόγιζε ο Ζντοβτς, μετά να μείνει εφόσον δεν συμφωνούσε να λύσει το συμβόλαιο, κατόπιν να φύγει αν βρει ομάδα που τον ικανοποιεί και τελικά θα έμενε, έγινε ξάφνου φευγάτος εν μια νυκτί και με μάλλον άκομψο τρόπο, καθώς απέτυχε δις στα εργομετρικά, θαρρείς και έδινε σήματα για δίπλωμα οδήγησης. Στην ΑΕΚ αντιλήφθηκαν πως χάνοντας τον Μαυροκεφαλίδη θα υπήρχε έλλειμμα σε σκορ και κίνησαν αρχικά την αναζήτηση για παίκτη με επιθετικές αρετές. Κι αν προκάλεσε απορία πώς μετά την απώλεια δύο φόργουορντ (PF ο Μαυροκεφαλίδη, SF ο Χέρστον) στόχος έγινε ξαφνικά ένας σούτινγκ γκαρντ σε ένα ρόστερ με Βασιλειάδη, Λαρεντζάκη και ήδη γεμάτη περιφερειακή γραμμή, τα ερωτηματικά έγιναν περισσότερα όταν προέκυψε… Ούκιτς. Ένας παίκτης, δηλαδή, που δεν είναι φόργουορντ, δεν είναι «δυάρι», δεν είναι σκόρερ, αλλά διακρίνεται για τις οργανωτικές του αρετές. Προς Θεού, δεν αμφισβητεί κανείς τις ικανότητες του Ούκιτς, τα ηγετικά του προσόντα και την τεράστια εμπειρία του (ή άλλων παικτών που προαναφέρθηκαν), αλλά την αναγκαιότητα ενίσχυσης σε μια θέση που θεωρητικά η ΑΕΚ ήταν γεμάτη.

Βρέθηκε, λοιπόν, Σεπτέμβρη μήνα η ΑΕΚ με ένα ρόστερ εντελώς διαφορετικό από αυτό που σχεδίαζε στις αρχές του καλοκαιριού. Η ομάδα που πέρσι δεν είχε ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ κανονικό οργανωτή, έφτασε φέτος στο άλλο άκρο διαθέτοντας Ούκιτς, Ιβάνοβιτς και Ντίξον, με τον υπερταλαντούχο Μωραΐτη να είναι αμφίβολο αν θα βρει χώρο και χρόνο για να «ανθίσει» και τον επίσης μεγάλων προοπτικών Άτιτς (που στις «μικρές» ομάδες της Βοσνίας παίζει πλέι μέικερ παρότι είναι 2,01μ.) να μη χωρά στις θέσεις των ξένων. Στη θέση «2» αποφεύχθηκε ο συνωστισμός που θα προκαλείτο αν δίπλα σε Βασιλειάδη και Λαρεντζάκη προστίθετο κι άλλος σούτινγκ γκαρντ. Κλασικό «τριάρι» στο ρόστερ ΔΕΝ υπάρχει, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να «βαφτίσουν» τέτοιον τον Βασιλειάδη ή περιμένουν να καλύψει ΚΑΙ αυτό το κενό ο φιλότιμος Μιλόσεβιτς. Σκουλίδας και Παύλος διαθέτουν ταλέντο (ειδικά ο πρώτος), αλλά δεν έχουν δοκιμαστεί σε αυτό το επίπεδο. Όσο άδεια φαντάζει η θέση «3», τόση πολυκοσμία παρατηρείται στο «4» και στο «5». Μιλόσεβιτς, Σάκοτα (που είναι περισσότερο ελαφρύ τεσσάρι παρά τριάρι) και Τζαουάντ Γουίλιαμς είναι παίκτες με παρόμοια χαρακτηριστικά πάουερ φόργουορντ (παιχνίδι με πρόσωπο και όχι τόσο με πλάτη), ενώ ως σέντερ Όουενς, Μαυροειδής και Χαριτόπουλος γεμίζουν τις θέσεις αφήνοντας ελάχιστο πεδίο να δει «φως» ο εξελίξιμος Τσαλμπούρης.

Είναι μάλλον προφανές πως ο σχεδιασμός δεν προχώρησε όπως υπολόγιζαν στην ΑΕΚ. Στη θεωρία δείχνει να έχει ενισχυθεί στις θέσεις που πέρσι πονούσε και να πονά σε εκείνες που πέρσι είχε τη μεγάλη της δύναμη. Με τα υπάρχοντα δεδομένα φαντάζει πολύ δύσκολο όχι να προβάλει αξιώσεις να χτυπήσει στα ίσα (κι όχι σε 1-2 ματς μέσα στη σεζόν) τους σίγουρα ενισχυμένους Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, αλλά ακόμη και να παραμείνει σε αντίστοιχη «απόσταση» από αυτούς με την περσινή. Ο Άρης, που αθόρυβα όπως και πέρσι δείχνει να δημιουργεί μία πολύ αξιόλογη ομάδα, φαντάζει ως ο ρεαλιστικός ανταγωνιστής για την ΑΕΚ, όσο κι αν ο κόσμος της μετά την περσινή τρίτη θέση θα προσδοκούσε κάτι μεγαλύτερο.

Ασφαλώς ουδείς αμφισβητεί τη διάθεση που δείχνει η διοίκηση και τα χρήματα που συνεχίζει να βάζει (έστω και μάλλον λιγότερα από πέρσι) σε ένα προϊόν με δεδομένη «ζημία», σχεδόν απαγορευμένη τη λέξη τίτλο λόγω της ισχύος των «αιωνίων» και με τη λαμπερή Ευρωλίγκα να έχει γίνει ένα κλειστό κλαμπ για πολύ λίγους. Όμως οι απαιτήσεις των φιλάθλων (που με απόλυτο ρεαλισμό και καρτερία δεν προσδοκούν θαύματα αλλά να ψαλιδίζεται χρόνο με το χρόνο το χάσμα από την κορυφή) αυξάνονται και η υπομονή τους στερεύει. Κι αν διαπιστωθεί πως φέτος η ΑΕΚ δεν κάνει βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, παρά μείνει στάσιμη ή ακόμη και οπισθοδρομεί, ο κόσμος έχει τη διαύγεια να το κρίνει.

ΥΓ: Ο χειρισμός της υπόθεσης της ευρωπαϊκής συμμετοχής είναι μία ακόμη περίπτωση λάθος σχεδιασμού από την ΑΕΚ. Επέλεξε Eurocup τονίζοντας σε όλους τους τόνους πως δεν «λυγίζει» μπροστά σε απειλές και τελικά υπέκυψε μετακομίζοντας στο Champions League.

Follow @ChristosRobolis