Σκληρό μάθημα στην ΑΕΚ

Η ήττα της ΑΕΚ από την Μπεσίκτας έχει πολλές ερμηνείες και αναγνώσεις. Η πιο ανώδυνη και εποικοδομητική είναι πως μέτρησε τις δυνάμεις της απέναντι σε μια ισχυρότερη ομάδα, βγήκε «ελαφρύτερη» στο ζύγι και διαπίστωσε… the hard way (που λένε και οι Αμερικανοί) πόση απόσταση θα πρέπει ακόμη να διανύσει για να αρχίσει να προβάλλει αξιώσεις.

Ωμά και ρεαλιστικά η ΑΕΚ ηττήθηκε απολύτως φυσιολογικά από την πρωτοπόρο και αήττητη της πανίσχυρης τουρκικής λίγκας. Κόντρα σε μια ομάδα με περίπου τριπλάσιο μπάτζετ και ρόστερ που υπερέχει σε ποιότητα, αθλητικότητα και χημεία δεν είχε τις απαντήσεις. Έχασε εύκολα τη μάχη των ριμπάουντ, έμοιαζε συχνά μια ταχύτητα πιο αργή και έδειχνε ώρες-ώρες ανέτοιμη πνευματικά για να διαχειριστεί σωστά την ώθηση του κόσμου.

Οι αγωνιστικές αδυναμίες που ως τώρα είχαν καμουφλαριστεί από το χαμηλό επίπεδο των αντιπάλων της και τις εντυπωσιακές διαφορές των νικών της αποκαλύφθηκαν σε όλο τους το μέγεθος. Η τρύπα στη θέση «3» είναι μεγάλη, καθώς ακόμη κι αυτός ο ανόρεκτος πέρσι Χέρστον φαίνεται να λείπει, ενώ το πείραμα με τον Μιλόσεβιτς σε ρόλο σμολ φόργουορντ δεν μπορεί να έχει επιτυχία κόντρα σε αντιπάλους τέτοιου επιπέδου. Η front line στερείται αθλητικότητας με συνέπεια ο Ερλ Κλαρκ να μοιάζει… Κλαρκ Κεντ και ο άχαρος Σανλί «βουνό».

Αμιγώς βαθμολογικά η ήττα της ΑΕΚ από την Μπεσίκτας είναι σχεδόν ανώδυνη, καθώς δύσκολα ακόμη και στον πιο ανταγωνιστικό όμιλο του Champions League θα της στοιχίσει την παρουσία στην τετράδα. Η μεγαλύτερη ζημιά της βραδιάς είναι στην ψυχολογία του κόσμου, που για πολλοστή φορά τα τελευταία 2-3 χρόνια συνέρρευσε μαζικά στο ΟΑΚΑ όχι απαιτώντας λαμπερούς τίτλους και μεγάλες προκρίσεις, αλλά προσδοκώντας απλώς μια μεγάλη νίκη επί ενός μεγάλου αντιπάλου. Και έφυγε απογοητευμένος…

Η ευθύνη γι’ αυτό ανήκει αποκλειστικά στην ΑΕΚ, γιατί καλλιέργησε μεγαλύτερες προσδοκίες από αυτές που αποδεικνύεται ως τώρα τουλάχιστον πως μπορεί να ικανοποιήσει. Όταν ο ίδιος ο Γιούρε Ζντοβτς δηλώνει δημόσια πως η ομάδα του πρέπει να πιστέψει πως μπορεί να κατακτήσει το πρωτάθλημα ή έστω να φτάσει στον τελικό ή όταν θέτει στόχο την πρόκριση στο Final Four μετά από τόσα χρόνια ευρωπαϊκής ανυποληψίας, δεν μπορεί να φταίει κάποιος άλλος. Γιατί ακόμη κι αν ένα αουτσάιντερ πιστεύει και υπό προϋποθέσεις μπορεί να κάνει υπερβάσεις, δεν βγαίνει να το βροντοφωνάξει προϊδεάζοντας τον ανταγωνισμό, αλλά το αποδεικνύει με πράξεις αιφνιδιάζοντας τον εφησυχασμένο αντίπαλο. Κι επιπλέον είναι προτιμότερο ένα πλήθος που θα εκπλαγεί ευχάριστα από κάποια απροσδόκητη επιτυχία παρά ένα απαιτητικό κοινό που θα απογοητευτεί από ελπίδες που αποδεικνύονται φρούδες. Ο πολύς κόσμος, που δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει εκ των προτέρων τη δυναμική της Μπεσίκτας ή δεν μπορεί να δεχτεί πόσο πολύ απέχουν από την ομάδα του οι «αιώνιοι» είναι λογικό να παρασύρεται και τελικά να απογοητεύεται.

Ουδείς αμφιβάλλει πως οι φετινές βάσεις της ΑΕΚ είναι πολύ πιο στέρεες από τις περσινές. Όμως η σκληρή αλήθεια είναι πως τα δύο πρώτα χρόνια της εποχής Αγγελόπουλου πήγαν περίπου χαμένα, καθώς ούτε κορμός δημιουργήθηκε, ούτε νέοι παίκτες αναδείχθηκαν, ούτε σωστές επιλογές ξένων έγιναν. Έτσι η φετινή ομάδα αντί να ξεκινά από το 4, 5 ή 6, αρχίζει σχεδόν από το μηδέν. Με τις όποιες αδυναμίες της η φετινή βερσιόν της «Ένωσης» δείχνει πως έβαλε τα θεμέλια για τη συνέχεια. Θα πρέπει όμως όλοι να αντιληφθούν πως μετά το χρόνο που πήγε χαμένος απαγορεύεται να θέτει στόχους που θα δικαιούτο να βάλει μετά από 2-3 παραγωγικά χρόνια.

Follow @ChristosRobolis