Σιγά μην… κλάψουμε για την Εθνική

Η Εθνική θα είναι, έστω και από διαφορετικό μονοπάτι, παρούσα σε ένα ακόμη μεγάλο ραντεβού του μπάσκετ. Και πέρα από τις όποιες ενστάσεις μπορεί να έχει ο καθένας, κάποιες σεβαστές κι άλλες αστήριχτες, η συμμετοχή της αναμφίβολα συνιστά επιτυχία και λόγο να χαμογελά ένας λαός που ψάχνει λίγες στιγμές πρόσκαιρης χαράς με το… δίκαννο. Πρωτίστως γιατί θα κρατήσει την Ελλάδα στην κορυφογραμμή του αθλήματος και θα αποφευχθεί η ταλαιπωρία στις άγονες γραμμές της Ευρώπης για τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ του 2015 οδηγώντας σε μία βίαια αλλά σε καμία περίπτωση αναγκαία ανανέωση της «επίσημης αγαπημένης».

Η προσπάθεια εξασφάλισης wild card αντιμετωπίστηκε από μεγάλη μερίδα κοινού με πολλές αντιδράσεις. Κάποιοι μίλησαν για… εξαγορά της με χρήματα που αποτελούν πρόκληση για την Ελλάδα της κρίσης. Όμως υπάρχουν συγκεκριμένα δεδομένα: τα χρήματα για τη δωρεά στη FIBA δεν προέρχονται από την κρατική χρηματοδότηση. Αυτή ούτως ή άλλως με το πετσόκομμα που έχει υποστεί επί μνημονίου δεν αρκεί ούτε για το «ζην» της ομοσπονδίας και των τεράστιων υποχρεώσεών της, πόσω μάλλον για το «ευ ζην» της συμμετοχής σε ένα Μουντομπάσκετ. Πρόκειται για χρήματα από ιδιώτη και συγκεκριμένα χορηγό τράπεζα, που στηρίζει για χρόνια τις Εθνικές ομάδες οι οποίες είναι αμφίβολο αν θα είχαν όλες τις ανέσεις για να δουλέψουν όπως αρμόζει στο επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ χωρίς αυτή την ασφάλεια. Και επιπροσθέτως πρόκειται για συμφωνία χορηγίας που όδευε στη λήξη της, αλλά μετά τη συμμετοχή στο Μουντομπάσκετ και με τις επιτυχίες να έρχονται φαίνεται πως θα συνεχιστεί για αρκετά χρόνια ακόμη σε καιρούς που προβλέπονται ίσως ακόμη περισσότερο χαλεποί.

Ανεξάρτητα, πάντως, από την προέλευση των χρημάτων, ουδείς μπορεί να μιλήσει για πλειοδοσία από ελληνικής πλευράς. Εκτός κι αν θεωρεί κανείς πως Γερμανία, Ρωσία, Κίνα και λοιπές υπερδυνάμεις είχαν πρόβλημα να διαθέσουν ένα ευτελές για τις πανίσχυρες οικονομίες τους ποσό, προκειμένου να παίξουν στο Μουντομπάσκετ. Η Ελλάδα «πλειοδότησε» όχι στα χρήματα, αλλά σε όλα τα υπόλοιπα. Είναι μια χώρα με τεράστια παράδοση στο άθλημα, με μεγάλη βάση φίλων του μπάσκετ, με σπουδαίους παίκτες αλλά και προπονητές που διαπρέπουν όχι μόνο στα στενά όρια της πατρίδας τους αλλά στην Ευρώπη και μέχρι το ΝΒΑ και η οποία ποτέ δεν είχε πέσει στην ανάγκη της FIBA για wild card σε αντίθεση με άλλους μονίμως αιτούντες.

Υπήρχαν και κάποιοι ρομαντικοί, που τόνιζαν πως από τη στιγμή που η Εθνική δεν κέρδισε τη συμμετοχή της στο γήπεδο κακώς διεκδικεί την παρουσία της στη διοργάνωση «πλαγίως». Πιθανότατα είναι οι ίδιοι που... αρνήθηκαν να βάλουν μέσο για το στρατό, που δεν χρησιμοποίησαν ποτέ διασυνδέσεις για να βρουν δουλειά, που δεν πήραν ποτέ τηλέφωνο γνωστού για να σβήσουν κλήση, που ακούνε για «φακελάκι» σε γιατρό και βγάζουν αλλεργία κλπ.

Οι κανόνες του παιχνιδιού της FIBA είναι αυτοί και δεν τους δημιουργήσαμε εμείς. Απλώς παίξαμε με αυτούς και τους εκμεταλλευτήκαμε, όπως έχουν κάνει άλλες χώρες πολλάκις στο παρελθόν και όπως ευτυχώς δεν είχε χρειαστεί ΠΟΤΕ στο παρελθόν να κάνουμε εμείς. Και δεν θα ξαναχρειαστεί να το κάνουμε, αφού το σύστημα καταργείται και στο εξής θα υπάρχουν μόνο προκριματικά.

Πιθανώς αν η ΕΟΚ αποφάσιζε να μην μπει στη διαδικασία διεκδίκησης της wild card, άλλοι τόσοι και περισσότεροι να βρίσκονταν να κάνουν λόγο για… ψωροπερηφάνια. Ως γνωστόν, στην Ελλάδα από όποια πλευρά κι αν πιάσεις ένα θέμα «καίγεσαι». Από ηθικολόγους και επαναστάτες αυτή η χώρα… άλλο τίποτα. Αλλά μόνο όταν μιλάμε για τους άλλους και ποτέ για τη δική μας «καμπούρα».

Η επόμενη μέρα

Όπως δεν χρειάζεται γκρίνια, έτσι δεν είναι αναγκαίοι και οι πανηγυρισμοί για την εξασφάλιση της παρουσίας της Εθνικής στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Αυτοί ας έρθουν-με το καλό-από τις εμφανίσεις της ομάδας μας στη μεγάλη διοργάνωση, αφού η αλήθεια είναι πως μετά το χάλκινο μετάλλιο στην Πολωνία το 2009 το πρόγραμμα περιλαμβάνει απογοητεύσεις, με εξαίρεση την ομάδα των πολλών απουσιών στο Ευρωμπάσκετ του 2011, που τερματίζοντας έκτη στη Λιθουανία μάλλον έφτασε στο ταβάνι των δυνατοτήτων της.

Χρειάζονται σωστές επιλογές και αποφάσεις, σκληρή δουλειά και λίγα λόγια. Η παρουσία στην κορυφαία διοργάνωση αποτελεί από μόνη της τεράστιο δέλεαρ ακόμη και για παίκτες «χορτασμένους» από διακρίσεις. Μακάρι όλοι οι στρατιώτες της Εθνικής, από βετεράνους σαν τον Ζήση, τον Σπανούλη, τον Φώτση και τον Μπουρούση, μέχρι… νεοσύλλεκτους σαν τον Αντετοκούνμπο, ακόμη και κάποιους που έλειψαν όπως Κουφός, Καλάθης ή και Σχορτσανίτης, να είναι πιστοί στο ραντεβού για να δημιουργηθεί από το νέο προπονητή η καλύτερη δυνατή ομάδα. Γιατί τόσα χρόνια… καλομάθαμε.

Follow @ChristosRobolis