Ρίξτε πάλι την ευθύνη στον Καλάθη…

Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και την δεύτερη σαν φάρσα. Το γνωμικό του Καρλ Μαρξ βρήκε την πλήρη εφαρμογή του στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, που έχασε για δεύτερη φορά μέσα σε μια εβδομάδα με το ίδιο σκορ και πανομοιότυπο φινάλε. Ο Νικ Καλάθης είναι το εύκολο «θύμα» της κριτικής καθώς σπατάλησε δύο σουτ νίκης, αλλά όποιος ρίχνει το ανάθεμα σε αυτόν βλέπει το δέντρο κι όχι το δάσος. Γιατί ο Παναθηναϊκός έχασε πολύ νωρίτερα από τις τελευταίες άστοχες επιθέσεις του Νικ από την Βιλερμπάν και την Αρμάνι…

Θαρρείς και δεν έμαθε τίποτα από το πάθημα του «Αστρομπάλ», ο Παναθηναϊκός είδε τους αντιπάλους του με ένα απλό πικ να ξεχαρβαλώνουν την άμυνά του και να βρίσκουν ελεύθερα σουτ, από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο πανέξυπνος Μεσίνα δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεκμετάλλευτους τους αδύναμους αμυντικούς κρίκους των «πράσινων» χτυπώντας ανελέητα τον Παπαγιάννη στο ξεκίνημα, τον Φρεντέτ στην συνέχεια και όχι μόνο… Οι παίκτες του Πεδουλάκη αντί να «δαγκώνουν» από το πρώτο δευτερόλεπτο του ματς επέτρεψαν στον αντίπαλο να βρει ρυθμό και ψυχολογία κάνοντας όλα κι όλα τέσσερα φάουλ (!) στο πρώτο ημίχρονο. Άλλο που δεν ήθελαν οι streaky σκόρερ τύπου Σέρχιο, Μίτσοβ και Ρολ να ρολάρουν και να τα βάζουν ακόμη και με αντιπάλους κρεμασμένους από τα χέρια τους στο φινάλε.

Ο Παναθηναϊκός όμως ήταν ακόμη πιο απογοητευτικός στην επίθεση. Για ένα ακόμη ματς πάσχιζε στην δημιουργία, αλλά αυτή τη φορά ΚΑΙ στην εκτέλεση. Η βελτίωσή του στην απειλή από μακριά είναι μέχρι στιγμής μόνο… θεωρητική, ενώ η δημιουργία του είναι μονοδιάστατη. Φρεντέτ, Ράις και Τζόνσον έχουν δεδομένη ποιότητα, αλλά ακόμη πασχίζουν να προσαρμοστούν σε ρόλους που δεν είχαν ποτέ στην ήδη μακρά καριέρα τους και προσπαθούν να βρουν ρυθμό εκβιάζοντας προσπάθειες, ενώ οι δύο πρώτοι έχουν εμφανείς αδυναμίες στην προσωπική άμυνα και ο τρίτος στην ομαδική. Δίχως υπερβολή, η παρτίδα με την Αρμάνι θα είχε χαθεί πολύ νωρίτερα αν δεν υπήρχαν τα ηρωικά του Καλάθη, καθώς επίσης η ενέργεια του Γουάιλι και οι λύσεις του Μήτογλου, τα μόνα θετικά στοιχεία από αυτή τη βραδιά.

Πάμε και στον Καλάθη, που ήδη «σταυρώνεται» στα social media. Σύμφωνοι, δεν αποτελεί την προφανή επιλογή όταν το παιχνίδι είναι στην κόψη του ξυραφιού. Όμως είναι από παράλογο μέχρι κατάφορα άδικο το να συγκεντρώνει τα πυρά ο άνθρωπος που στα πρώτα τρία ματς της Ευρωλίγκας έχει σχεδόν τις μισές ασίστ της ομάδας του (19 από τις 39), που έχει 7 από τα 16 τρίποντα του Παναθηναϊκού σουτάροντας με 43,7% ενώ όλη η υπόλοιπη ομάδα έχει 9/37 και 24,3% και που παρά την ενίσχυση στα γκαρντ παίζει και φέτος 34 λεπτά ανά αγώνα και ειδικότερα 36:06 κόντρα στην Αρμάνι διαχειριζόμενος το 1/4 των κατοχών της ομάδας και κυνηγώντας ολόκληρο Σέρχιο Ροντρίγκεθ στην άμυνα.

Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν είναι ότι ο Καλάθης δεν μπορεί (;) να τελειώσει σωστά μια clutch κατάσταση (αν και το έχει κάνει στο παρελθόν), αλλά ότι τα παιχνίδια του οδηγούνται λόγω των αδυναμιών του σε τέτοιες λεπτές ισορροπίες. Ο Αργύρης Πεδουλάκης δείχνει να πασχίζει ακόμη να βρει τους ρόλους στους οποίους θα ανταποκριθούν καλύτερα οι παίκτες του εισπράττοντας από τις αρετές τους και καμουφλάροντας τις αδυναμίες τους. Οι «δικαστές» του ίντερνετ ζητούν ήδη το κεφάλι του, αλλά βρείτε μου έναν προπονητή που θα αναλάμβανε τώρα τον Παναθηναϊκό και θα βελτίωνε εγγυημένα και θεαματικά την εικόνα του πλην του Ρικ Πιτίνο που δεν είναι διαθέσιμος και τείνει να γίνει το νέο φάντασμα του ΟΑΚΑ μετά από αυτό του Ομπράντοβιτς. Κακά τα ψέματα, στην παρούσα φάση μια αλλαγή προπονητή θα ήταν μεγαλύτερο ρίσκο από ό,τι η διατήρηση του «Άρτζι» στον πάγκο. Αν, βέβαια, τα αρνητικά αποτελέσματα συνεχιστούν, η βελτίωση δεν έρθει και η γκρίνια γίνει αφόρητη, τότε τα πράγματα αλλάζουν…

*Την Κυριακή τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis