Πράσινη παρακαταθήκη, αλλά και… στερνή γνώση

Η πρεμιέρα του Παναθηναϊκού άρχισε εφιαλτικά, συνεχίστηκε ανησυχητικά, ακολούθως παράδοξα εντυπωσιακά και ολοκληρώθηκε με ήττα μεν, αλλά υποσχέσεις για τη συνέχεια.

Οι «πράσινοι» υπέστησαν στην Πόλη από την θεωρητικά ισχυρότερη των αντιπάλων τους μια ήττα εντός προγράμματος κι όχι με οδυνηρό τρόπο όπως φαινόταν πως μπορούσε να συμβεί όταν στο πρώτο δεκάλεπτο ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Βάσει της εικόνας που παρουσίασαν, δε, αποκτούν το δικαίωμα να ονειρεύονται ακόμη και πλεονέκτημα έδρας, δίχως όμως να προτρέχουν και να παραβλέπουν πως πρώτο ζητούμενο σε έναν απόλυτα βατό μεν, αλλά «πονηρό» όμιλο σαν τον δικό τους είναι η πρόκριση, έστω και σαν τέταρτοι.

Τον κάκιστο Παναθηναϊκό της πρώτης περιόδου διαδέχτηκε ο ίσως καλύτερος της φετινής σεζόν στα υπόλοιπα τρία δεκάλεπτα. Ναι, μάλλον καλύτερος και από τις νίκες επί της Μπαρτσελόνα ή του Άρη, κι αυτό γιατί α) δεν ήταν στη θαλπωρή του ΟΑΚΑ όπου σχεδόν πάντα είναι δυνατός, αλλά σε ένα κοχλάζον γήπεδο με ό,τι αυτό συνεπάγεται, β) ήταν πιο ισορροπημένος σε άμυνα κι επίθεση σε μεγάλη διάρκεια, γ) έπαιζε με έναν αντίπαλο που διαθέτει ποιότητα, αποφασιστικότητα και τεχνική καθοδήγηση και δ) έχασε νωρίς τον ηγέτη του, Δημήτρη Διαμαντίδη.

Αφού, λοιπόν, με το μυαλό του αρχηγού του βγήκε από την τρικυμία των πρώτων λεπτών κι αφού ο Ραντούλιτσα τού πρόσφερε πόντους όταν το καλάθι έμοιαζε με τρύπα της βελόνας, ο Παναθηναϊκός έφερε το παιχνίδι στα μέτρα του. Ξεδίπλωσε μεγάλο μέρος των επιθετικών αρετών και του πλουραλισμού του, πήρε πράγματα από όλους τους παίκτες του, παρουσίασε τη βελτιωμένη (αλλά όχι ακόμη σε ικανοποιητικό βαθμό λόγω και των σωματικών προσόντων των ψηλών του) βερσιόν των αμυντικών περιστροφών και αλληλοκαλύψεών του και μπήκε σε τροχιά νίκης. Μια νίκη που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε πανηγυρίσει, αν στο τέλος είχε περισσότερη ψυχραιμία και ενέργεια, αλλά κι αν δεν υπήρχε η ανοχή που παραδοσιακά δείχνουν οι διαιτητές στο υπέρμετρα δυναμικό παιχνίδι των γηπεδούχων σε τουρκικό έδαφος.

Σε κάθε περίπτωση, ο Παναθηναϊκός ίσως για πρώτη φορά φέτος μακριά από το ΟΑΚΑ στην Ευρωλίγκα ήταν πραγματικά πειστικός. Γιατί η εικόνα του στις αγχωτικές νίκες επί Καρσίγιακα ή Ζαλγκίρις σίγουρα δεν ήταν καλύτερη από αυτή της Πόλης, κι ας έχασε αυτή τη φορά. Ασφαλώς οι «πράσινοι» δεν χρειάζονται… πειθώ για να προκριθούν, αλλά νίκες και προπαντός διάρκεια στην απόδοσή τους, καθώς ο μαραθώνιος που έχουν μπροστά τους έχει άλλα 13 παιχνίδια. Και αν σταθούν στο ύψος της περίστασης, στη συνέχεια ακόμη περισσότερα…

Ένα πράγμα για το οποίο στον Παναθηναϊκό μάλλον ήδη έχουν μετανιώσει, ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε, είναι η μη ενίσχυση της ομάδας, με γκαρντ ή/και με έναν αθλητικό φόργουορντ. Ο τραυματισμός του πολύτιμου Διαμαντίδη συνιστά τεράστιο πλήγμα, αλλά δεν είναι μια εντελώς απροσδόκητη εξέλιξη. Στα 35 του και στην τελευταία σεζόν της καριέρας του έμεινε στο παρκέ σερί για 12:55 προτού αποχωρήσει με μυϊκό τραυματισμό. Και τα πολλά λάθη του Καλάθη στο φινάλε είναι απόρροια της έλλειψης ενέργειας και συνεπώς καθαρού μυαλού ελλείψει παίκτη που θα του προσφέρει ανάσες. Ο Παναθηναϊκός δεν χρειαζόταν (και δεν θα μπορούσε άλλωστε) να πάρει έναν δεύτερο Διαμαντίδη ή έναν δεύτερο Γκιστ μεσούσης της περιόδου, αλλά ένα επιπλέον κορμί, ενός απλώς συνετού πλέι μέικερ ή πάουερ φόργουορντ, θα έκανε ομαλότερο το rotation κι αυτό θα εξυπηρετούσε τα σχέδιά του σε βάθος χρόνου. Και το κόστος δεν θα ήταν μεγάλο για μια διοίκηση που ούτως ή άλλως έχει κάνει φέτος μία ακόμη οικονομική θυσία ανεβάζοντας αρκετά το μπάτζετ.

Follow @ChristosRobolis