Πόσες φορές θα τον σώσει ο Διαμαντίδης;

Αν ο Παναθηναϊκός είχε χάσει με τον τρόπο που ηττήθηκε την Παρασκευή το πρώτο παιχνίδι της σειράς, θα υπήρχε βάσιμη αισιοδοξία για το break και στο βάθος την πρόκριση. Όμως τα ηρωικά του αξεπέραστου Διαμαντίδη δεν αρκούσαν για τους «πράσινους» που αφυπνίστηκαν καθυστερημένα, έμειναν με τις εντυπώσεις και πλέον βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο και δίχως περιθώρια άλλου λάθους.

Σε αντίθεση με τον αγώνα της Τετάρτης, ο Παναθηναϊκός ήταν εντελώς διαφορετικός. Προσέξτε, όχι εξαιρετικός, αλλά τουλάχιστον με το μαχητικό πνεύμα που επιτάσσουν τέτοια παιχνίδια. Ήταν περισσότερο διαβασμένος, με τον Τζόρτζεβιτς να μη χρησιμοποιεί βοήθειες στον Μπουρούση (που εξέθεσαν τις κακές περιστροφές της ομάδας του την Τετάρτη), να τον αντιμετωπίζει με περισσότερη δύναμη, κυρίως με τον απρόσμενα θετικό Κούζμιτς, και να τον βγάζει εκτός ρυθμού. Το τακτικό πλάνο της άμυνας πέτυχε, αλλά ο ασθενής… πέθανε, γιατί τον σκότωσαν τα τρίποντα. Κι αν εκείνα από ντρίμπλα του Άνταμς οφείλονται περισσότερο στο ταλέντο του εκτελεστή παρά σε αδράνειες της άμυνας, αυτά του Μπέρτανς στοίχισαν. Ο Πάβλοβιτς έχασε τέσσερις φορές τον Λετονό που είναι μανούλα στο να παίρνει την μπάλα βγαίνοντας από τα σκριν, αλλά η ευθύνη περισσότερο βαραίνει τον προπονητή του, που επέμεινε και επιμένει σε έναν παίκτη που είναι επιζήμιος (αλήθεια, ο Γιάνκοβιτς που δεν πάτησε λεπτό στο παρκέ πόσο χειρότερα θα έπαιζε;).

Πάντως ο Παναθηναϊκός δεν έχασε τόσο από την άμυνά του (οι 82 πόντοι σε 45 λεπτά από μια ομάδα σαν τη Λαμποράλ δεν είναι απαγορευτικό νούμερο), όσο από την επίθεσή του. Όχι επειδή ο Ραντούλιτσα δεν τροφοδοτήθηκε όπως στο προηγούμενο ματς (προσαρμογές, άλλωστε, κάνουν και οι αντίπαλοι), αλλά γιατί ήταν και πάλι απελπιστικά άστοχος. Με 10/47 τρίποντα στα δύο ματς της Βιτόρια (έναντι 24/63 των αντιπάλων) δεν μπορείς να έχεις μεγαλύτερες προσδοκίες και τελικά θα αρκούσε να είναι οι «πράσινοι» στοιχειωδώς πιο εύστοχοι για να επιστρέψουν με μία νίκη στην Αθήνα.

Ασφαλώς, μονάδες από τις οποίες περιμένουν πολλά στον Παναθηναϊκό κα που πάνω τους θα στηριχτούν ακόμη περισσότερο στο μέλλον υστέρησαν και πάλι. Ο Καλάθης ήταν εκτός κλίματος αγώνα, ο Γουίλιαμς μοιάζει ξαφνιασμένος από την υψηλή ένταση τέτοιων παιχνιδιών που για τον ίδιο αποτελούν πρωτόγνωρη εμπειρία και ο Φελντέιν εξακολουθεί να υπερβάλει θαρρείς και προσπαθεί στη μετα-Γουίλιαμς εποχή να αποδείξει πως «είμαι κι εγώ εδώ». Πάλι καλά, που υπήρχε ο Διαμαντίδης, που έλεγξε το ρυθμό, έβαλε περισσότερη λογική και ισορροπία στο παιχνίδι της ομάδας, ενώ χρειάστηκε να πάρει περισσότερες επιθέσεις από όσο συνηθίζει. Το απίθανο τρίποντο με το οποίο ισοφαρίζει και στέλνει το ματς στην παράταση είναι ένα ακόμη highlight της καριέρας του, αλλά τελικά ούτε ο Άγιος Δημήτριος μπορούσε να σώσει τον Παναθηναϊκό. Δεν τον άφησαν, κιόλας, αφού στο έξτρα πεντάλεπτο όσοι ήταν εξαφανισμένοι θέλησαν να γίνουν ήρωες...

Το 0-2 είναι βαρύ, σχεδόν ασήκωτο. Δεν είναι όμως καταδικαστικό. Αν το βλέπεις έτσι, φαίνεται αδύνατο. Αν πας βήμα-βήμα, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Ο Παναθηναϊκός της Παρασκευής σε αντίθεση με αυτόν της Τετάρτης έδειξε, παρά τα λάθη (προπονητικά και μη) και την υστέρηση βασικών του ατού, ότι μπορεί. Καλείται, λοιπόν, πλέον να το αποδείξει για να μη μείνει με την προσπάθεια. Είναι δεδομένο πως κανείς δεν θα σηκώσει λευκή πετσέτα, πόσω μάλλον από τη στιγμή που το ΟΑΚΑ θα είναι στα… όπλα για να «σπρώξει» για το 1-2. Και μετά το 2-2. Εφόσον ο Παναθηναϊκός πάρει τα παιχνίδια στην έδρα του, θα επιστρέψει με πολύ καλύτερη από την τωρινή ψυχολογία στη Βιτόρια για τον «τελικό».

Σύμφωνοι, η επιστροφή από το 0-2 μοιάζει πλέον βουνό. Όμως η ομάδα που έχει ανέβει έξι φορές στο Έβερεστ δεν δικαιούται να σταματήσει την αναρρίχηση μια πρωτοφανούς για τα δεδομένα της Ευρωλίγκας ανατροπής. Θα είναι ένα ακόμη «παράσημο» στο πέτο του, δίπλα στα έξι του αστέρια…

ΥΓ1: Η διαιτησία έκανε λάθη, αλλά για τον Παναθηναϊκό δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Όχι όταν χάνει από ομάδα με τρεις σημαντικές απουσίες (Χάνγκα, Κοζέρ, Σενγκέλια)...

ΥΓ2: Το πιο ανησυχητικό για τον Παναθηναϊκό είναι πως, δύο μήνες πριν αποσυρθεί ο Διαμαντίδης, εξαρτάται ΤΟΣΟ πολύ ακόμη από τον συγκεκριμένο παίκτη. Κι αυτό δεν αλλάζει ακόμη κι αν πάρει πρωτάθλημα ή/και Ευρωλίγκα...