Ποιος δεν την έχει μικρότερη…

Στην Ελλάδα απαγορεύεται να σου αρέσει και το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Πρέπει να διαλέξεις στρατόπεδο, παντού, ακόμη κι αν μιλάμε για την Εθνική. Θα είσαι «με μας ή με τους άλλους». Νέα Δημοκρατία ή ΠΑΣΟΚ (ή ΣΥΡΙΖΑ πια), Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ ή Άρης, μέχρι και… Τσάκας ή Πρόδρομος… Και πίστα Formula 1 να φτιάξουμε (όπως ακούγεται), θα διαχωριστούμε σε οπαδούς του Χάμιλτον και του Αλόνσο, Mercedes και Ferrari. Το καταφέραμε κι αυτό. Και θέλει προσπάθεια...

Αυτό ήταν ένα ακόμη καλοκαίρι ελληνικής τρέλας. Οι μπασκετικοί πανηγύριζαν όταν απέκρουε πέναλτι ο Νάβας και οι ποδοσφαιρικοί όταν έβαζε τρίποντα ο Μπογκντάνοβιτς. Και πέρα από την προφανή βλακεία να θες να χάσει η χώρα σου (;;;), δεν έχουν καν τη στοιχειώδη εξυπνάδα κάποιοι επαγγελματίες του χώρου να αντιληφθούν ότι μια επιτυχία θα κάνει καλό σε όλους και προπαντός στους ίδιους. Φτάσαμε στο σημείο να τσακώνονται στα social media οι δημοσιογράφοι μεταξύ τους και οι φίλαθλοι/οπαδοί να δείχνουν περισσότερη ψυχραιμία και ωριμότητα.

Ασφαλώς και αναγκαία η κριτική, όταν είναι εποικοδομητική, γιατί μπορεί να αξιοποιηθεί σωστά από τους κρινόμενους. Όπως και περιττό το «κουκούλωμα» των αδυναμιών, όταν αυτές είναι εμφανείς, γιατί δεν βοηθά τίποτα και κανέναν, αλλά διαιωνίζει καταστάσεις που απαιτούν βελτιώσεις ή ριζικές αλλαγές. Τα ειρωνικά σχόλια, έστω κι αν έχουν δόση χιούμορ, βγάζουν χαιρεκακία όταν έρχονται πριν «καθίσει» η σκόνη, δευτερόλεπτα μετά το χαμένο πέναλτι του Γκέκα ή τα καλάθια του Ραντούλιτσα. Αντίθετα, μπορείς να τα δεχτείς, ακόμη και να τα εκτιμήσεις ως έξυπνα, όταν έχεις ηρεμήσει. Σαν παλιά παθήματα του καθενός που μετά από καιρό τα θυμόμαστε και γελάμε, αλλά εκείνη την ώρα… «βράζαμε» και δεν δεχόμασταν την καζούρα.

Φυσικά και η Εθνική μπάσκετ δεν είναι πετυχημένη μένοντας εκτός στο Παγκόσμιο Κύπελλο από τους «16». Όμως ουδείς μπορεί να παραβλέψει πως έπαιξε όμορφο μπάσκετ κι αποπνέει υγεία αφήνοντας υποσχέσεις για το μέλλον. Ασφαλώς και ο αποκλεισμός στους «16» του Μουντιάλ από την Κόστα Ρίκα που έπαιζε για ώρα με δέκα παίκτες ήταν μια χαμένη ιστορική ευκαιρία. Ωστόσο η παρουσία αρχικά και η πρώτη πρόκριση στα νοκ άουτ ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου για την ποδοσφαιρική Εθνική συνιστούν επιτεύγματα.

Δυστυχώς ο συχωρεμένος Χριστόδουλος δικαιώνεται. Το «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» είναι ένα ακόμη εθνικό μας κουσούρι. Δεν θέλουμε να προσπαθήσουμε να γίνουμε όσο καλοί οι άλλοι, αλλά τους φθονούμε και παρακαλάμε να πέσουν αυτοί στο επίπεδό μας. Απόδειξη... ότι μετά τα δυσάρεστα της Κυριακής, «τσακώνονται» τα δύο στρατόπεδα ποιος έκανε τη μεγαλύτερη αποτυχία και ποιος πρέπει να δέχεται την περισσότερη κριτική. Σαν παιδάκια που τις βγάζουν έξω για να τις μετρήσουν, αλλά αυτή τη φορά όχι για το ποιος την έχει μεγαλύτερη, αλλά για το ποιος δεν την έχει μικρότερη.

Με τέτοια νοοτροπία κι αν συνεχίσουμε έτσι, δεν θα φτάσουμε να συγκρίνουμε επιτυχίες, όπως στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά αποτυχίες. Περαστικά μας...

Follow @ChristosRobolis