Τα ποιήματα (1957-1983). Θωμάς Γκόρπας. Εκδ. ΠΟΤΑΜΟΣ.
Οταν ξεκίνησα να διαβάζω ποίηση και να εθίζομαι, σιγά σιγά, σε ένα είδος εσωτερικών λαβύρινθων, όπου απολάμβανα την περιπλάνηση αδιαφορώντας για την ύπαρξη κάποιας εξόδου, θεωρούσα πως οι ποιητές πρέπει να ήταν κάτι σαν γίγαντες.
Να μπορούν να μετακινούν όγκους ή πετραδάκια νοημάτων για να δημιουργήσουν ολόκληρα σύμπαντα από το τίποτε, που μπορούν να χωρέσουν σ’ ένα ανοιγοκλείσιμο του ματιού. Χάρη (και) στον Γκόρπα και την μία –και μόνη- συνάντησή μας, σχεδόν στο πόδι, για μία δημοσιογραφική υποχρέωση, (συνάντηση «εύθραυστη» που κρατώ με προσοχή σε μία απάνεμη κόχη των αναμνήσεών μου) κατάλαβα ότι έτσι ακριβώς ήταν.
Γι΄αυτό οι ποιητές μοιάζουν καθημερινοί άνθρωποι, που κάθονται δίπλα μας στο λεωφορείο, στην ουρά του ΙΚΑ, είναι μπροστά μας στον πάγκο της λαϊκής με τα χόρτα, αγαπούν κορίτσια από την γειτονιά τους, περπατούν τα βράδια του χειμώνα με τα χέρια στις τσέπες και σηκωμένους γιακάδες, μετρούν τα τσιγάρα που έχουν μείνει στο πακέτο τους.
Μόνο έτσι μπορούν να γίνονται γίγαντες, σαν τον Σίσυφο, να ανεβοκατεβάζουν τον βράχο στην πλαγιά για λογαριασμό μας και να γράφουν στίχους, στο πίσω μέρος μίας απόδειξης καφενείου, περιμένοντας κάτι που μόνον εκείνοι βλέπουν να συμβαίνει ή κάνοντας πράγματα αδύνατα, όπως αυτό...
Θα καταργήσω τον ουρανό
θα καταργήσω την γη
και θ΄αφήσω μόνο ένα ουζερί
για ένα ποτό
για ένα τραγούδι
για ένα χορό
κ’ εσύ
να περνάς απ΄έξω.
Φιλοσοφικά εγκλήματα. Φίλιπ Κερ. Εκδ. ΚΕΔΡΟΣ.
Ο Μπέρνι Γκούντερ, ο ντέντεκτιβ που δημιούργησε ο Κερ και κινείται μέσα στο σώμα του τρίτου Ράιχ, απουσιάζει από αυτή την ιστορία. Αλλωστε και ο χρόνος έχει προχωρήσει σε fast fοrward αφού ο Κερ μας μεταφέρει σε μια τεχνολογικά υπερεξελιγμένη κοινωνία, παρόμοια με τη σημερινή, όπου μία ντετέκτιβ με σιδερένια θέληση αντιμετωπίζει έναν επικίνδυνο δολοφόνο, έναν διανοούμενο ευφυή, με το κωδικό όνομα Βιτγκενστάιν.
Το όνομα του μεγαλύτερου φιλόσοφου του 20ου αιώνα που εδώ δεν αναζητά την γνώση αλλά έχει μία ακόρεστη δίψα για φόνο. Η ιστορία εξελίσσεται στο Λονδίνο, σε μια εποχή όπου οι κατά συρροήν δολοφονίες έχουν προσλάβει διαστάσεις επιδημίας, παρά τις προηγμένες μεθόδους που εφαρμόζει η κυβέρνηση - ταυτοποίηση DNA, "σκανάρισμα" εγκεφάλου, ποινικό κώμα - προκειμένου να αντιμετωπίσει το φαινόμενο.
Η πρόληψη όμως του εγκλήματος, όπως συμβαίνει συνήθως στις δυστοπίες, αποτελεί και το άλλοθι για την επιβολή ενός αυταρχικού καθεστώτος που περιορίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στο κυνήγι των δολοφόνων, σε μια πόλη με πολλούς ικανούς ντετέκτιβ, κανείς δεν έχει αποδειχτεί πιο ικανός από την Ιζαντόρα Τζέικ Τζέικοβιτς. Όμορφη, ευφυέστατη και συνάμα σκληρή αντιμετωπίζει τους δικούς της προσωπικούς της δαίμονες, παράλληλα με το κυνήγι του δολοφόνου.
Τις πιο πολλες φορές έχει να κάνει με προσωπικές προτιμήσεις αλλά ο Κερ πλέκει εξίσου καλά με το ιστορικό κάδρο και εκείνο της sci-fi αν όχι καλύτερα, όπως είχε δείξει παλιότερα, με το Γκριντάιρον. Η περσόνα του ντέντεκτιβ είναι, ουσιαστικά, το στοίχημα. Το κέρδισε εδώ ο Κερ;
Ε, δεν λένε ποτέ το τέλος σε μία αστυνομική ιστορία.
