Ο άνθρωπος που τον έλεγαν Πέμπτη στα λημέρια του λύκου

Ο άνθρωπος που τον έλεγαν Πέμπτη του Γκίλμπερθ Κηθ Τσέστερτον. Εκδ Αστάρτη.

Με τον Τσέστερτον είχα τρεις διαφορετικές γνωστικές συναντήσεις, που ήταν αναπάντεχες και εξαρετικές. Με τον χαρακτηρισμό αναπάντεχες εννοώ πως δεν ήταν από εκείνες τις αναγνωστικές συναντήσεις, όπου διαβάζεις το βιβλίο ενός συγγραφέα, σου αρέσει και αναζητάς και άλλα εργα του. Και οι τρεις συναντήσεις ήταν σαν κάποια πολύ ωραία τοπία που βλεπεις από το παράθυρο ενός τρένου, καθως αυτό ταξιδεύει.

Το πρώτο τοπίο ήταν «ο άνθρωπος που τον έλεγαν Πέμπτη» για να ακολουθήσουν, «η αθωότητα του πατρός Μπράουν» και «η λέσχη αλλόκοτων επαγγελμάτων». Πολύ αργότερα έμαθα ότι είχε και την εκτίμηση του Μπόρχες και αρχισα να τον κοιτώ με ακόμη μεγαλύτερη προσοχή. Στον...Πέμπτη, με τράβηξε ο τίτλος και μία σημείωση στο οπιθόφυλλο που αναφέρει πως το βιβλίο είναι μία ηθική παραβολή που ο κάθε αναγνώστης ερμηνεύει με τον δικό του τρόπο. Σε αυτή την ιστορία του Τσέστερτον υπάρχουν έξι άνθρωποι με ονόματα των ημερών της εβδομάδας. Ο ήρωας του μυθιστορήματος, ο Σίαμ, εκλέγεται ως κύριος Πέμπτη. Αρχηγός είναι ένας παράξενος όσο και χαρισματικός τύπος με το όνομα ο κύριος Κυριακή.

Η συνωμοτική αυτή ομάδα είναι το ανώτατο συμβούλιο των αναρχικών, που έχουν αποφασίσει να καταστρέψουν τον κόσμο, δολοφονώντας δύο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα: τον πρόεδρο της Γαλλίας και τον Τσάρο. Ο Τσέστερτον, βάζει στο τραπέζι πολλά μυστήρια από την αρχή και κινούμενος με εκπληκτική άνεση από την τραγωδία στην κωμωδία τα ξεσκεπάζει με την σειρά σε ένα βιβλίο όπου τίποτε δεν είναι εκείνο που φαίνεται σε έναν κόσμο, ο οποίος βρίσκει τρόπο να οικοδομεί μία γέφυρα από τη αταξία στην τάξη. Και τέλος οι αποκαλύψεις για το βιβλίο, εδώ.

Τα λημέρια του λύκου του Χαβιέ Μαρίας. Εκδ. Καστανιώτης.

Αυτό το βιβλίο που μπορεί να χαρακτηριστεί φόρος τιμής στον αμερικανικό κινηματογράφο των δεκαετιών 20-50. Το εντυπωσιακό είναι πως αποτελεί το πρώτο βιβλίο του Μαρίας που έγραψε στην ηλικία των 18 ετών και αποτελεί απόδειξη του εξαιρετικού ταλέντου του που έχει ωριμάσει εντυπωσιακά με το πέρασμα των χρόνων.

Όταν τελείωσε το πρώτο έτος της σχολής του, ο δεκαεπτάχρονος Μαρίας το σκάει για το Παρίσι όπου θα περάσει το καλοκαίρι του 1969, συχνάζοντας σε κινηματογράφους που προβάλουν αμερικανικές ταινίες των δεκαετιών του τριάντα, του σαράντα και του πενήντα.

Ο αμερικανικός κινηματογράφος, η πιο σωστά η γνωριμία του Μαριας με αυτόν αποτέλεσε το υλικό για ετούτο το σπονδυλωτό μυθιστόρημα που κυλά γοργά σαν ταινία με πολύ καλό μοντάζ. Θαυμάσια αφηγηματική ικανότητα, χιούμορ, βιτριολικό πολλές φορές και διαφορετικό σκηνικό στην δράση κάνουν την ιστορία της οικογένειας Ταιγκερ, να μοιάζει με ένα γοητευτικό ξεδίπλωμα της ιστορίας της Αμερικής από τον εμφύλιο, τον αγώνα των σκλάβων για την ελευθερία, την ποτοαπαγόρευση, τους γκάνγκστερς το Χολλυγουντ και το κυνήγι για το αμερικανικό ονειρο. Το βιβλίο αυτό του Μαρίας είναι ευχάριστο και ευκολοδιαβαστο αλλά τον, πραγματικά μεγάλο συγγραφέα που είναι, μπορείτε να τον ανακαλύψετε στα κατοπινά του έργα όπως στο σπουδαίο “αύριο στη μάχη να με σκεφθείς”.