Πάτησε τα «πλήκτρα» του Ολυμπιακού ο Παναθηναϊκός

Ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ επειδή έπαιξε καλό μπάσκετ. Ούτε ήταν τόσο καταφανώς ανώτερος από τον αντίπαλό του στο ΣΕΦ. Και φυσικά η απόδοσή του δεν πλησίασε καν υψηλότερο σημείο της φετινής σεζόν, που ήταν οι αγώνες με την Μπαρτσελόνα στα προημιτελικά της Ευρωλίγκας. Δεν κέρδισε επειδή έχει περισσότερο ταλέντο, ποιότητα, εμπειρία ή λύσεις. Κέρδισε όμως επειδή είναι η ομάδα που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλη να εκθέτει τις αδυναμίες του αντιπάλου της, αγωνιστικές ή ψυχολογικές, και να τις εκμεταλλεύεται στο έπακρο.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ο Ολυμπιακός φάνηκε να λυγίζει από το βάρος των προσδοκιών και την απαίτηση για την επιστροφή στο θρόνο της Α1 μετά από 14 χρόνια. Αυτό που στα προηγούμενα τρία παιχνίδια λειτούργησε ως κινητήριος δύναμη και έκανε το μάτι των παικτών του Ντούσαν Ίβκοβιτς να γυαλίζει, αυτή τη φορά έκανε τα μάτια τους θολά και σαστισμένα στα τελευταία κρίσιμα λεπτά. Το πλεονέκτημα έδρας έγινε ξαφνικά ψυχολογικό μειονέκτημα και κάθε κραυγή απογοήτευσης από την εξέδρα πρόσθεσε επιπλέον κιλά στα πόδια των παικτών και την μπάλα. Οι «ερυθρόλευκοι» δεν χρειάζονταν στο τέλος ήρωες, όπως προσπάθησαν να γίνουν Σπανούλης και Τεόντοσιτς επιχειρώντας εξεζητημένα σουτ, αλλά καθαρό μυαλό. Κι όσο έλειπε από τους γηπεδούχους, περίσσευε στους φιλοξενούμενους.

Οι «πράσινοι» πάτησαν τα κατάλληλα ψυχολογικά κουμπιά κι έφτασαν στο ζητούμενο. Στο προσκλητήριο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς («χρειαζόμαστε βοήθεια από όλους τους παίκτες», είχε πει πριν το ματς) φώναξαν σχεδόν όλοι «παρών». Η ομάδα του «Ζοτς» κέρδισε όχι επειδή είχε έναν εξαιρετικό Διαμαντίδη, αλλά επειδή πήρε το μέγιστο μεταξύ άλλων από τον υπερπολύτιμο χαμάλη Καϊμακόγλου, τον ξεχασμένο Μάριτς και τον παίκτη με τη μικρότερη φετινή προσφορά Τέπιτς. Όπως ακριβώς είχε συμβεί στα προηγούμενα φετινά παιχνίδια των ομάδων, όπου ο Ολυμπιακός ως άλλη Λερναία Ύδρα ξεφύτρωνε κεφάλια και ο Παναθηναϊκός αναζητούσε μάταια συμπαραστάτες για τον Διαμαντίδη και τον Μπατίστ.

Οι πρόωροι πανηγυρισμοί για τους μεν και η γκρίνια για τους δε είναι ο χειρότερος εχθρός στη δεδομένη χρονική στιγμή. Στο κατάμεστο μόνο από δικούς του οπαδούς ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός την προσεχή Κυριακή πιθανότατα δεν θα έχει την ευχέρεια να ποντάρει στα τρεμάμενα χέρια των παικτών του Ολυμπιακού. Θα πρέπει να αποδώσει καλύτερο μπάσκετ και η πίεση ίσως είναι αυτή τη φορά μεγαλύτερη για τους δικούς του παίκτες. Στο αντίπαλο στρατόπεδο οι διαμαρτυρίες για τη διαιτησία ή η απαξίωση παικτών και προπονητή δεν προσφέρει σε τίποτα. Πράγματι έγιναν λάθη από τη διαιτησία, πράγματι αρκετοί παίκτες φάνηκε να λιγοψυχούν στα δύσκολα, πράγματι ο «Ντούντα» δεν βρέθηκε στην καλύτερή του βραδιά, αλλά ο Ολυμπιακός οφείλει να μη σταθεί εκεί και κοιτάξει μπροστά. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς και οι παίκτες του δήλωσαν δημόσια πως ο αντίπαλος άξιζε τη νίκη και επωμίστηκαν το βάρος για την ευθύνη της ήττας. Η αναγνώριση των λαθών σου είναι το πρώτο και σημαντικότερο βήμα για να λύσεις το πρόβλημα. Η μετάθεση ευθυνών, ακόμη κι αν έχει βάση, δεν έχει νόημα και αντίκρισμα.

Το πρωτάθλημα έχει ακόμη δρόμο. Τέσσερα ματς φέτος κρίθηκαν στις λεπτομέρειες κι εκεί θα κριθεί ο τίτλος. Γιατί κανένας εκ των δύο «αιωνίων» δεν είναι τόσο καλύτερος ή χειρότερος από τον άλλο...

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com