Παναθηναϊκός και ΑΕΚ κόντρα στα… ψυχολογικά τους

Δεν περιμέναμε Μάιο μήνα να μάθουμε τις αρετές και τις αδυναμίες κάθε ομάδας. Η σειρά Παναθηναϊκός-ΑΕΚ είχε, ωστόσο, εξ αρχής μεγαλύτερο ενδιαφέρον όχι απλώς επειδή αμιγώς αγωνιστικά είναι σε υψηλότερο επίπεδο ανταγωνισμού από το Ολυμπιακός-Άρης, αλλά και επειδή οι δύο ομάδες εκτός από συγκάτοικοι στο ΟΑΚΑ, συγκατοικούν και στον… ψυχολόγο.

Οι μεν «πράσινοι» καλούνται να ξεπεράσουν τη μεγαλύτερη εσωτερική κρίση των τελευταίων ετών, οι δε «κιτρινόμαυροι» να αποδείξουν πλέον ότι μπορούν επιτέλους να κερδίσουν, έστω και μία φορά, τους «αιώνιους». Αμφότεροι το προσπάθησαν, αλλά μάλλον ακόμη ψάχνονται…

Ο Παναθηναϊκός είναι εμφανές πως βιώνει ακόμη τις παρενέργειες του αποκλεισμού από τη Φενέρ και της… διχαστικής επιστροφής από την Πόλη, για την πλειοψηφία με πούλμαν και για λίγους με αεροπλάνο. Η απουσία αγώνα για ένα δεκαπενθήμερο δεν είναι καθόλου βέβαιο αν βοήθησε να ηρεμήσει σε έναν βαθμό η ομάδα ή αν τελικά δεν επέφερε την επιθυμητή αποφόρτιση μέσω δράσης. Η σημερινή δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου πως ήθελε να διώξει τους τέσσερις «αποστάτες» μάλλον δεν βοηθά την προσπάθεια του Τσάβι Πασκουάλ να κρατήσει την ομάδα του ήρεμη και προσηλωμένη, ενώ η πολύ μικρή προσέλευση του κόσμου στο πρώτο ματς με την ΑΕΚ μαρτυρά σίγουρα ξενέρωμα, ίσως και δυσφορία ή αποδοκιμασία προς κάποια πρόσωπα.

Επειδή όμως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, ο Παναθηναϊκός μοιάζει να έκανε ένα μικρό βήμα στην… ψυχοθεραπεία του. Όχι επειδή νίκησε, αλλά κυρίως επειδή αντέδρασε στην αντεπίθεση της ΑΕΚ παίζοντας ίσως και πρωτόγνωρο για τα φετινά του δεδομένα ορθολογικό μπάσκετ. Έχοντας μόλις 1/15 τρίποντα υποχρεώθηκε να αναζητήσει άλλους τρόπους προς το καλάθι, διάβασε σωστά την αντίπαλη άμυνα, είχε υπομονή και αυτός ακριβώς ο τρόπος παιχνιδιού ανέδειξε ως πρωταγωνιστές τους πιο μυαλωμένους παίκτες του, τον Καλάθη, τον Μπουρούση, τον Σίνγκλετον, ακόμη και τον Χαραλαμπόπουλο. Όλα αυτά εμπλουτισμένα με επιθετική άμυνα και υψηλή πίεση έφεραν την επιστροφή από το ψυχολογικό σοκ του -4 του ημιχρόνου. Ασφαλώς η συνοχή του Παναθηναϊκού θα δοκιμαστεί προσεχώς σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, όχι μόνο την Κυριακή που θα είναι φιλοξενούμενος της ΑΕΚ, αλλά (πιθανότατα και) στους τελικούς με τον Ολυμπιακό. Εκεί, μέσα από μεγαλύτερη πίεση, περισσότερο άγχος, κόντρα σε έναν ισχυρότερο αντίπαλο και ίσως και μέσα από ήττες, θα φανεί αν παραμένει σε κρίση ή απλώς αυτή είναι απλώς σε… καταστολή.

Όσο για την ΑΕΚ; Για πολλοστή φορά φάνηκε πόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα και πόσο μακριά είναι από την πρώτη πολυπόθητη νίκη επί ενός εκ των «αιωνίων», για να ξεμπλοκάρει ψυχολογικά και να περάσει στο επόμενο στάδιο αγωνιστικής προσέγγισης των δύο δυναστών του ελληνικού μπάσκετ την τελευταία 25ετία. Πέρα από το δεδομένο έλλειμμα αθλητικότητας και φυσικά ποιότητας που υπάρχει απέναντι στον Παναθηναϊκό, μια «μπακαλίστικη» πλην όμως ρεαλιστική διαπίστωση είναι πως είναι αδύνατο να κερδίσει ως φιλοξενούμενη στο ΟΑΚΑ με τους Ούκιτς και Μαυροκεφαλίδη να έχουν μαζί 3/15 σουτ και να είναι εξίσου αναποτελεσματικοί στην άμυνα χάνοντας κατά κράτος τις μονομαχίες με τους προσωπικούς τους αντιπάλους. Η «Ένωση» ήταν πραγματικά ανταγωνιστική μόνο στη δεύτερη περίοδο, όταν είχε 6/7 τρίποντα, κι όχι στις υπόλοιπες τρεις που μέτρησε συνολικά 4/21. Και σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που βρήκε άλλες επιθετικές διόδους, οι «κιτρινόμαυροι», που ταλαιπωρήθηκαν πολύ από την πίεση των «πράσινων» (όπως έχει συμβεί και απέναντι σε πολύ μικρότερης δυναμικής αντιπάλους φέτος), επέμειναν εμμονικά στο μακρινό σουτ, όταν δεν μπορούσαν να «ταΐσουν» το μοναδικό σταθερό σημείο επιθετικής αναφοράς τους στο πρώτο ματς, τον Μαυροειδή.

Η μισογεμάτη οπτική του ποτηριού λέει πως η ΑΕΚ πλησιάζει όλο και περισσότερο σε αυτή την πρώτη νίκη επί εποχής Μάκη Αγγελόπουλου επί Παναθηναϊκού ή Ολυμπιακού. Άλλωστε φέτος, στα πέντε ματς με τους «αιώνιους» ως τώρα, δεν ήταν ανταγωνιστική μόνο στο ΣΕΦ. Η μισοάδεια, πάλι, είναι πως ακόμη κι αν αυτή η νίκη έρθει, μεγαλύτερη σημασία έχει η συνέχεια, από το καλοκαίρι και μετά. Γιατί ασφαλώς το όραμα διοίκησης και κόσμου δεν είναι μια-δυο σποραδικές νίκες γοήτρου, αλλά το διαρκές «κλείσιμο» της διαφοράς μέχρι να φτάσει σε απόσταση… βολής, ώστε να μη λογίζεται η ΑΕΚ ως η καλύτερη ομάδα στο πρωτάθλημα των υπολοίπων και να εξελιχθεί σε έναν πραγματικό ανταγωνιστή των δύο «αιωνίων».

Follow @ChristosRobolis