Όταν η μονάδα (Λεμπρόν) κερδίζει την ομάδα (Σπερς)

Μία καλή ομάδα είναι πάντα καλύτερη από ένα σύνολο καλών μονάδων. Πρόκειται για… αθλητική αλήθεια που εφαρμόζεται ανεξαιρέτως τα τελευταία χρόνια, ακόμη και στο ΝΒΑ, όπου πολύ συχνά η ατομικότητα αφήνει σε δεύτερη μοίρα τον αλτρουισμό. Κάθε κανόνας, ωστόσο, έχει και τις εξαιρέσεις του. Και μάρτυρες μιας τέτοιας γίναμε στους τελικούς του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο. Γιατί το πρωτάθλημα δεν κατέληξε στην καλύτερη ομάδα, τους Σπερς, αλλά σε εκείνη με την καλύτερη μονάδα, τον Λεμπρόν Τζέιμς.

Ο πληθωρικός Λεμπρόν

Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που το ατομικό ταλέντο υπερισχύει της αρτιότητας λειτουργίας ενός συνόλου. Στην περίπτωση του «βασιλιά» υπάρχει σε τέτοια αφθονία, που κάποιες στιγμές αρκεί για να κερδίσει (σχεδόν) από μόνο του ακόμη και την επιτομή της ομάδας. Σίγουρα, ο Λεμπρόν δεν έχει το άγγιγμα του Τζόρνταν ή του Κόμπι, το σουτ του Μπερντ ή του Ντουράντ, την πάσα του Στόκτον ή του Κρις Πολ, την ευφυΐα του Μάτζικ ή του Ντάνκαν… Διαθέτει όμως όλα τα παραπάνω σε τόσο υψηλό βαθμό, που τον καθιστούν αναμφίβολα και μακράν του δευτέρου αυτή τη στιγμή κορυφαίο στον κόσμο, αλλά πλέον και μεταξύ των κορυφαίων όλων των εποχών. Η παρουσία του, δε, είναι τόσο πληθωρική και επηρεάζει το παιχνίδι με τόσους πολλούς τρόπους, που κάποιος μπορεί να παραβλέψει κάποιες (τεχνικές κυρίως) αδυναμίες.

Οι Σπερς προτίμησαν να του δώσουν χώρο να σουτάρει, αλλά η επιλογή τους τελικά αποδείχτηκε ο λιγότερο επώδυνος τρόπος να τους «σκοτώσει». Αν τον μάρκαραν πιο πιεστικά, θα τους έβαζε μέσα στα καλάθια. Επέλεξαν να ποντάρουν στο λιγότερο δυνατό όπλο του, το σουτ, αλλά έπαιξαν κι έχασαν. Ο Λεμπρόν πήρε τα μακρινά σουτ, ευστόχησε, «έχτισε» μέσω αυτών αυτοπεποίθηση και στο φινάλε, όταν η μπάλα ζύγιζε τόνους από την κρισιμότητα των στιγμών, τις προσδοκίες που είχε ο κόσμος από τον ίδιο, αλλά και τις απαιτήσεις των χιλιάδων haters του (γιατί όλοι οι μεγάλοι παίκτες έχουν πολλούς θαυμαστές, αλλά εξίσου πολλούς εχθρούς), εκείνος όχι μόνο δεν λύγισε, αλλά στάθηκε στο ύψος του.

Η μονάδα είχε και στηρίγματα

Ασφαλώς ο Λεμπρόν δεν τα κατάφερε εντελώς μόνος του. Αν δεν υπήρχε ο Ρέι Άλεν και το σωτήριο τρίποντό του στον έκτο τελικό, η ιστορία θα έγραφε τώρα «Spurs, 2013 World Champions» και όλοι θα «έκραζαν» τον Λεμπρόν για τα άστοχα σουτ και τα παραλίγο καταδικαστικά του λάθη στο τελευταίο λεπτό. Αν δεν υπήρχε ο Ντουέιν Ουέιντ, που έπαιξε όσο βαστούσαν τα καταταλαιπωρημένα του γόνατα, ακόμη και ο αρνητικός επιθετικά αλλά κομβικός σε αρκετά σημεία αμυντικά Κρις Μπος, ή ρολίστες όπως οι Τσάλμερς με τους πολύτιμους πόντους του, Μπατιέ με τα καθοριστικά τρίποντά του και Άντερσεν με την «τρέλα» και την ενέργεια που έβγαλε απέναντι στον Ντάνκαν, τώρα θα πανηγύριζαν στο Τέξας κι όχι στο Μαϊάμι.

Ομάδα με αρχές μέχρι… τέλους

Ακόμη μεγαλύτερη δόξα στον Λεμπρόν και την ομάδα του δίνει η αξία του ηττημένου. Οι Σπερς επιβεβαίωσαν τον τίτλο της πιο καλοκουρδισμένης ομάδας στο ΝΒΑ. Κόντρα σε όσους κάθε χρονιά προβλέπουν πως ο κύκλος τους κλείνει, αφού τα χρόνια περνάνε για τους βασικούς τους «πυλώνες», εκείνοι συνεχίζουν. Και είναι βέβαιο πως θα το κάνουν για πολλά χρόνια ακόμη, καθώς ο Γκρεγκ Πόποβιτς ξέρει πέρα από το να δημιουργεί ένα εξαιρετικό σύνολο ΚΑΙ να ανακαλύπτει/εξελίσσει παίκτες, όπως ο Καγουάι Λέοναρντ και ο Ντάνι Γκριν. Και όσο υπάρχει αυτός, στο Σαν Αντόνιο μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι και για την επόμενη μέρα-που αναπόφευκτα θα έρθει-όταν αποσυρθούν Ντάνκαν, Τζινόμπιλι και Πάρκερ.

Τραγική ειρωνεία της τύχης, είναι πως η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος έχασε τον τίτλο από μία επιλογή του αρχιτέκτονα της δημιουργίας της. Αν ο Γκρεγκ Πόποβιτς είχε διατάξει «φάουλ» αντί για καθαρή άμυνα στην τελευταία επίθεση του Μαϊάμι στον έκτο τελικό, τώρα δεν θα υπήρχε «γυμνό» δάχτυλο στο χέρι του και ο πέμπτος τίτλος θα ήταν γεγονός για τους Σπερς. Δέχτηκε πολύ σκληρή κριτική από γνώστες του αθλήματος και μη, αλλά ο στρατηγός «Ποπ» δεν πτοήθηκε. Ένας επιπλέον λόγος για να τον σεβόμαστε και να τον αναγνωρίζουμε ως κορυφαίο προπονητή του κόσμου είναι πως έχει αποφασίσει να ζήσει (όπως έχει συμβεί κατά κόρον τόσα χρόνια) ή να πεθάνει (όπως έγινε στους τελικούς) ακολουθώντας πιστά τη φιλοσοφία του: «εμείς δεν κάνουμε φάουλ, παίζουμε άμυνα».

Να' ταν έτσι και εδώ...

Οι τελικοί του ΝΒΑ και τα άκρως ενδιαφέροντα φετινά play offs εν γένει ήρθαν να μας γεμίσουν τα κενά που μας άφησαν οι τελικοί της Α1. Κενά που δεν έχουν να κάνουν με το επίπεδο του μπάσκετ που παίχτηκε. Άλλωστε σε ποιότητα οι ελληνικοί, οι δικοί μας τελικοί είναι οι καλύτεροι του κόσμου μετά από αυτούς στο ΝΒΑ. Το κενό αφορά στη δυνατότητα να ασχολούμαστε μόνο με το παιχνίδι και τίποτε άλλο έξω από τις τέσσερις γραμμές του παρκέ.

Follow @ChristosRobolis