Οργανωμένη αναρχία VS άναρχη οργάνωση... σημειώσατε 1

Πολλές φορές η οργανωμένη αταξία υπερτερεί της τάξης, ειδικά όταν αυτή είναι... ανοργάνωτη. Αυτό φαίνεται να ίσχυσε στον δεύτερο αγώνα της σειράς των τελικών της Α1 ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης γνωρίζει καλά πως με το υπάρχον υλικό που έχει στη διάθεσή του, πλην 3-4 παικτών, δεν μπορεί να παίξει το μπάσκετ που του αρέσει και έχει παρουσιάσει σε όσες ομάδες έχει εργαστεί μέχρι σήμερα. Αυτό που προσπαθεί να κάνει και πέτυχε απόλυτα στο ΣΕΦ ήταν να βάλει ένα... χαλινάρι στους παίκτες του και να «καλουπώσει» το ταλέντο ορισμένων, όπως παικτών, όπως ο Λιν Γκριρ. Η ποιότητα του Αμερικανού γκαρντ, αλλά κι άλλων παικτών της ομάδας είναι αναμφισβήτητη, αλλά όταν αφήνεται να ενεργεί ανεξέλεγκτα (όπως επί εποχής Γκέρσον) τα αποτελέσματα δεν είναι τα επιθυμητά. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης μετέτρεψε αυτή την ασυδοσία σε απλή ελευθερία κινήσεων και εκ του αποτελέσματος του αγώνα δικαιώθηκε. Τα σουτ μπήκαν από την αρχή, η ψυχολογία των παικτών ανέβηκε και διατηρήθηκε μία διαφορά ασφαλείας ως το τέλος, συνεπώς δεν χρειάστηκε να κριθεί το ματς στα τελευταία λεπτά, όπου κόντρα στον Παναθηναϊκό ο Ολυμπιακός έχει πολλάκις φτάσει στην πηγή, χωρίς να ξεδιψάσει.

Στον αντίποδα η παρουσία του Παναθηναϊκού ήταν προβληματική. Αν στον πρώτο αγώνα το κακό πρόσωπο εμφανίστηκε σε κάποια μικρά νεκρά διαστήματα που επέτρεπαν στον Ολυμπιακό να παραμένει κοντά στο σκορ και να απειλεί, στο ΣΕΦ αυτό συνέβη σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Είναι γνωστό σε όλους πως το παιχνίδι του Παναθηναϊκού βασίζεται πολύ στα σουτ τριών πόντων και στον δεύτερο τελικό το καλό μακρινό σουτ έλειψε. Οι προϋποθέσεις για ευστοχία υπήρχαν σε πολλές περιπτώσεις, αλλά έλειπε το καθαρό μυαλό και οι «πράσινοι» επιδόθηκαν σε ένα μπάσκετ ανάλογο αυτού που έπαιξε η Σιένα στο δεύτερο ημίχρονο του ημιτελικού της Ευρωλίγκας απέναντι στη Μακάμπι. Η αδυναμία της ομάδας του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς να πάρει πόντους «χτυπώντας» κοντά στο καλάθι παρουσιάστηκε και πάλι, αν και η λογική επέβαλε ένα τέτοιο παιχνίδι δεδομένων των τραυματισμών του Μπουρούση και του Τσακαλίδη, αλλά και της αδυναμίας του Σχορτσιανίτη να παίξει για περισσότερα από 7-8 λεπτά συνεχόμενα. Οι συνεργασίες στην επίθεση έλειψαν και η χρησιμοποίηση του Ζίζιτς ήρθε καθυστερημένα. Ο Κροάτης μπορεί να μην είναι ο καλύτερος αμυντικός του κόσμου (άλλωστε το πρόβλημα του Παναθηναϊκού ήταν κυρίως επιθετικό), ωστόσο είναι από τους λίγους που μπορεί να προσφέρει πόντους παίζοντας με πλάτη στο καλάθι. Η μηχανή του Παναθηναϊκού έδειξε να βραχυκυκλώνει και η επιμονή σε ένα στυλ παιχνιδιού, που δεν ήταν αποτελεσματικό στον συγκεκριμένο αγώνα, αποδείχτηκε καταστροφική.

*Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.com