Ολυμπιακός σε άνοδο, Παναθηναϊκός σε κρίση

Μπορεί πάντα το αποτέλεσμα να είναι αυτό που μετρά και από την άποψη αυτή οι νίκες που σημείωσαν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός απέναντι σε Μακάμπι Τελ Αβίβ και Εφές Πίλσεν για το Top 16 της Ευρωλίγκας να είναι πραγματικά σπουδαίες, ωστόσο σημαντικότερα είναι τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τους δύο αγώνες για τους δύο «αιώνιους». Ενθαρρυντικά για τους μεν, ανησυχητικά για τους δε.

Ο Ολυμπιακός κατάφερε στο Τελ Αβίβ κάτι πολύ περισσότερο από τη νίκη, που ίσως τελικά να μην αποδειχτεί και αρκετή για την πρόκριση του στα προημιτελικά. Για πρώτη φορά τη φετινή σεζόν έδειξε χαρακτήρα εκτός έδρας. Κι όχι σε μία οποιαδήποτε έδρα, αλλά ίσως στην πιο «καυτή» της Ευρώπης. Απλώς να θυμίσω πως μέχρι πρότινος οι «ερυθρόλευκοι» μετρούσαν μόλις μία νίκη εκτός έδρας στη διοργάνωση, απέναντι στην Μπολόνια και κόντρα σε έναν πολύ αδύναμο αντίπαλο όπως η Βίρτους. Το γεγονός πως δεν παράτησαν τον αγώνα όταν βρέθηκαν με μεγάλη διαφορά πίσω στο σκορ στα τέλη της τρίτης περιόδου είναι σίγουρα έργο Γιαννάκη. Άλλωστε ο «δράκος» σε όλες τις ομάδες που έχει εργαστεί και κυρίως στην Εθνική, έχει εμφυσήσει στους παίκτες του τη νοοτροπία πως ο αγώνας δεν τελειώνει πριν τη λήξη του ή πριν να βγει να τραγουδήσει η χοντρή κυρία, όπως θα έλεγε κι ο Στιβ Γιαντζόγλου. Δεν αρκεί όμως η διάθεση για να έρθει η ανατροπή. Απαραίτητη είναι και η ηρεμία και αυτό ήταν το κύριο στοιχείο στον Ολυμπιακό του Τελ Αβίβ. Σε όσες περιπτώσεις οι γηπεδούχοι έχτιζαν διαφορές, οι «κόκκινοι» δεν πανικοβάλλονταν. Αντίθετα, με μεθοδικότητα και υπομονή αναζητούσαν τις καλύτερες λύσεις. Μπορεί οι 82 πόντοι που δέχτηκε ο Ολυμπιακός να μην είναι καλή αμυντική επίδοση. Ούτως ή άλλως αμφιβάλλω πολύ αν με το υπάρχον υλικό μπορεί να παίξει πολύ καλύτερη άμυνα. Η μεγάλη διαφορά σε σχέση με την εποχή Γκέρσον παρουσιάστηκε στο επιθετικό κομμάτι. Τα ηρωικά καλάθια, τα γιουρούσια και οι ατομικές ενέργειες εξέλειψαν ή τουλάχιστον έγιναν μόνο όταν δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Στη θέση τους είδαμε επιθετικά συστήματα, καλή κυκλοφορία, αναζήτηση με υπομονή και σύνεση της καλύτερης δυνατής επιλογής για σουτ και πολλές έξτρα πάσες, που φέρνουν σε ανισορροπία την αντίπαλη άμυνα. Ζητούμενο πλέον για τον Ολυμπιακό είναι η διάρκεια. Κι ας μην έρθει η πρόκριση στα προημιτελικά της Ευρωλίγκας...

Στον Παναθηναϊκό παρά τη νίκη θα πρέπει να υπάρχει ανησυχία και προβληματισμός. Η μετά βίας επικράτηση έναντι μίας ασθενέστερης ομάδας, που χρησιμοποίησε ουσιαστικά μόλις οκτώ παίκτες, δεν πρέπει να ξεγελά τον κόσμο. Οι «πράσινοι» διέρχονται περίοδο κρίσης, στην πιο καθοριστική καμπή της σεζόν (πριν την επόμενη, που είναι και η τελική ευθεία). Οι πρωταθλητές Ευρώπης έχουν γίνει προβλέψιμοι επιθετικά και παραμένουν ευάλωτοι αμυντικά κάτω από το καλάθι, έχοντας παράλληλα πολλούς παίκτες σε κακή αγωνιστική κατάσταση (Μπετσίροβιτς, Γιασικεβίτσιους, Ζίζιτς). Αν δεν ήταν ο τσαμπουκάς του Σπανούλη, η ψυχραιμία του Διαμαντίδη και η κλάση του Μπατίστ θα γνώριζαν μία ακόμη ήττα και αυτή τη φορά καταδικαστική. Η απουσία του Τσαρτσαρή απέδειξε τη σημασία που έχει ο διεθνής φόργουορντ στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού και στην ισορροπία της ομάδας. Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς γνωρίζει πού έγκειται το πρόβλημα, αλλά αδυνατεί να το λύσει γιατί δεν έχει τα κατάλληλα εργαλεία. Το παρήγορο είναι πως οι «πράσινοι» μπορούν να ξεπεράσουν την κρίση ανώδυνα, αφού έχουν σχεδόν εξασφαλίσει την πρωτιά στο πρωτάθλημα στην κανονική περίοδο, ενώ με δύο νίκες και υπερκαλύπτοντας τη διαφορά από τη Σιένα μπορούν να τερματίσουν και πρώτοι στον όμιλο έχοντας πλεονέκτημα έδρας στα προημιτελικά. Άλλωστε η ποιότητα στην ομάδα υπάρχει και γι’αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία.

*Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.com