Οι ζωές των άλλων

«Όλα εξαρτώνται από μας», είναι ένα αθλητικό κλισέ που λέει μόνο τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή αναφέρει πως η πορεία σου είναι συνάρτηση της δικής σου απόδοσης και αυτής των αντιπάλων σου. Αυτοί ορίζουν το ύψος του πήχη και ο αθλητής ή η ομάδα απλώς τον ξεπερνά ή τον... ρίχνει.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Και σε αντίθεση με το Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας του 2009, αλλά και του Μουντομπάσκετ του 2010, το επίπεδο του ανταγωνισμού θα είναι πολύ υψηλότερο στα παρκέ της Λιθουανίας.

Αν σε Μουντομπάσκετ και Ολυμπιακούς Αγώνες οι ΗΠΑ φέρουν τον τίτλο του αδιαφιλονίκητου φαβορί, αυτός στην προσεχή διοργάνωση ανήκει-τουλάχιστον θεωρητικά-στην Ισπανία. Έχοντας αποβάλλει εδώ και δύο χρόνια το άγχος της κατάκτησης της κορυφής της Ευρώπης και με το πληρέστερο ρόστερ στην ιστορία τους, οι Ίβηρες δείχνουν πανίσχυροι. Ο ξεκούραστος (λόγω του πρόωρου αποκλεισμού των Λέικερς στα play offs) Πάου Γκασόλ, ο Μαρκ που έχει πείσει πια και τον πλέον δύσπιστο πως δεν παίζει με... μέσο τον αδερφό του, η σούπερ περιφέρεια με Καλντερόν, Ρούμπιο, Ναβάρο και Ρούντι, αλλά και η «μεταγραφή» του Σερζ Ιμπάκα καθιστούν την Ισπανία φόβητρο για κάθε ομάδα.

Σε ποιότητα υλικού ιδιαιτέρως ισχυρή δείχνει και η Γαλλία, ενισχυμένη με Πάρκερ, Μπατούμ και Νοά, αλλά μένει να αποδείξει πως έχει απαλλαγεί από το κόμπλεξ στα μεγάλα παιχνίδια. Ομοίως και η Τουρκία, που διαθέτει εξαιρετικό υλικό, αλλά συνήθως κάτι παθαίνει όταν περνά τα σύνορα και δεν έχει να παρουσιάσει κάτι πέρα από τις δεύτερες θέσεις το 2001 στο Ευρωμπάσκετ και το 2010 στο Μουντομπάσκετ, μέσα στο «σπίτι» της. Η Λιθουανία διαθέτει τη δυναμική της έδρας (και ό,τι αυτό συνεπάγεται), ένα σύνολο που εξέπληξε στα γήπεδα της Τουρκίας, αλλά κανείς δεν ξέρει πώς θα επηρεάσει τους νεαρούς-ως επί το πλείστον-παίκτες της το βάρος των μεγάλων προσδοκιών μίας ολόκληρης «μπασκετοχώρας», καθώς και η τεράστια απουσία του Λίνας Κλέιζα. Μεγάλο ατού της Σερβίας πέραν της σταθεράς που λέγεται «ταλέντο» είναι η ομοιογένεια που έχει αποκτήσει σαν ομάδα αγωνιζόμενη με τον ίδιο κορμό και τον ίδιο προπονητή από το 2009, ενώ η Ρωσία ανεβαίνει επίπεδο με την επιστροφή και μόνο του Αντρέι Κιριλένκο.

Αν στόχος της Εθνικής είναι το μετάλλιο, οι παραπάνω ομάδες είναι αυτές που θα πρέπει να κοιτάξει στα μάτια και να κερδίσει. Αν ο πήχης κατέβει, λόγω των απουσιών, των τραυματισμών ή της δυναμικότητας των αντιπάλων, και ο στόχος «υποβιβαστεί» σε μία θέση για το προολυμπιακό τουρνουά του επόμενου καλοκαιριού εν όψει του Λονδίνου, ομάδες όπως η Κροατία, η Σλοβενία, η Γερμανία του Νοβίτσκι και η Ιταλία των τριών ΝΒΑερ μοιάζουν οι περισσότερο απειλητικές.

Ο Ηλίας Ζούρος και οι παίκτες του απέφυγαν τα μεγάλα λόγια στην έναρξη της προετοιμασίας, ενώ-προς τιμήν τους-δεν στάθηκαν στα προβλήματα τραυματισμών. Άλλωστε κάτι τέτοιο θα φάνταζε ως... προετοιμασία του εδάφους για πιθανή αποτυχία και αναζήτηση δικαιολογιών πριν καν αυτές χρειαστούν. Η ιστορία γράφεται από τους παρόντες και αυτοί που φώναξαν «παρών» στο εθνικό προσκλητήριο είναι αρκετοί για να μας κάνουν να αισιοδοξούμε. Είναι γεγονός ότι αρκετοί αντίπαλοι μπαίνουν στη μάχη του Ευρωμπάσκετ από καλύτερη θέση στην αφετηρία. Όμως η Εθνική δεν ήταν φαβορί ούτε το 1987, ούτε το 1989, ούτε το 2005, ούτε το 2006, ούτε το 2009.

Ο ρόλος του αουτσάιντερ μάς ταιριάζει. Εκπλήξτε μας και πάλι, λοιπόν...

* Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com