Οι Έλληνες οδηγούν την ΑΕΚ στο νέο 1968

Η ΑΕΚ απέφυγε το καρδιακό και πήγε τελικό χάρη στον ίσως μοναδικό παίκτη της που δεν έχασε στιγμή την αυτοσυγκέντρωσή του, έναν λαβωμένο γίγαντα και την αυταπάρνηση του αρχηγού της. Όλοι τους Έλληνες…

Σύμφωνοι, το μπάσκετ έχει αλλάξει, η αθλητικότητα, το μέγεθος και το ένας εναντίον ενός τείνουν να γίνουν κυριαρχικά χαρακτηριστικά του παιχνιδιού και στην Ευρώπη, αλλά πάντα θα υπάρχει χώρος για όλους. Αν η ΑΕΚ βρίσκεται σε απόσταση… βολής από το τρίτο ευρωπαϊκό τρόπαιο στην ιστορία της, το οφείλει πρωτίστως στον πιο κοντό, λιγότερο ταλαντούχο επιθετικά και μάλλον χειρότερο σουτέρ από τα γκαρντ της. Τον Βασίλη Ξανθόπουλο.

Καλό το ένας εναντίον ενός παιχνίδι των Χάρις και Πάντερ, το φονικό σουτ του Σάκοτα, τα αθλητικά προσόντα των Χάντερ και Τζέιμς, αλλά δίχως τον κοντορεβυθούλη πλέι μέικερ ο τελικός της Κυριακής θα ήταν μικρός κι όχι μεγάλος. Έκανε ό,τι δεν έκανε ο Μάικ Γκριν, που ήταν «αλλού»: νοικοκύρεψε το ελεύθερο στα όρια αναρχίας επιθετικό παιχνίδι της ομάδας του, διάβασε την αντίπαλη άμυνα, δημιούργησε ρήγματα και σέρβιρε ασίστ στη μια πλευρά του παρκέ, ενώ στην αντίπερα όχθη πίεσε ανελέητα πάνω στην μπάλα, έμπλεξε στα πόδια ακόμη και των ψηλών, ήταν ο μόνος με καθαρό μυαλό για να κάνει φάουλ με το παιχνίδι στο +3, μέχρι και τάπα σε αιφνιδιασμό επιχείρησε ο αθεόφοβος. Το +15, μεγαλύτερο από οποιονδήποτε συμπαίκτη του στο διάστημα που βρισκόταν στο παρκέ, τα λέει όλα. Κι ας είχε ολοστρόγγυλο μηδενικό στους πόντους.

Από κοντά και ο Δημήτρης Μαυροειδής. Στη βραδιά που κυρίως ο Χάντερ και κατά δεύτερο λόγο ο Τζέιμς έπαιζαν περισσότερο με τα πόδια και λιγότερο με το μυαλό, απέδειξε πως δεν χρειάζεται να πηδάς στη στρατόσφαιρα για να προσφέρεις. Γέμισε τη ρακέτα, σπρώχτηκε με τα θηρία, έβαλε και τα ποντάκια του παίζοντας για 25 λεπτά, πολύ περισσότερο από ό,τι του επιτρέπουν τα ταλαιπωρημένα του γόνατα. Και φυσικά ο Ντούσαν Σάκοτα, σαν πραγματικός αρχηγός αψήφησε τις ενοχλήσεις που άλλους θα καθήλωναν στον πάγκο και πρόσφερε περισσότερα από όσα είχε να δώσει. Ουδείς περίμενε κάτι λιγότερο.

Η παρουσία στο Final 4 είναι από μόνη της επιτυχία. Η πρόκριση επί μιας ομάδας με μεγαλύτερο μπάτζετ συνιστά μία ακόμη υπέρβαση. Κι ακόμη μεγαλύτερη θα είναι η κατάκτηση του τίτλου κόντρα στη Μονακό. Η εκνευριστικά σταθερή ομάδα του Μίτροβιτς είναι ακόμη ψηλότερο εμπόδιο από τη Μούρθια, με καλύτερες μονάδες αλλά και περισσότερους αυτοματισμούς, δίχως όμως να υστερεί σε αθλητικότητα ή εμπειρία. Η ΑΕΚ θα χρειαστεί πολλά περισσότερα από την παλικαριά των Ελληνόπουλων της, 18.000 οπαδούς της στο ΟΑΚΑ και τις εξάρσεις 2-3 Αμερικανών της. Αυτή τη φορά δεν θα περισσεύει κανενός η βοήθεια για να έρθει το τρίτο ευρωπαϊκό και να εκπληρωθεί αυτό που μοιάζει πεπρωμένο.

ΥΓ: Το να φωνάζουν για εύνοια του οικοδεσπότη από τη διαιτησία οι Ισπανοί μοιάζει με το μεγαλύτερο μπασκετικό ανέκδοτο.

Follow @ChristosRobolis