Ο Παναθηναϊκός θα χάσει τελευταίο το DNA του

Λένε πως πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι ενός ανθρώπου. Αυτό αποδεικνύεται πως ισχύει και για τις ομάδες. Ο φετινός Παναθηναϊκός μπορεί να θυμίζει ελάχιστα σε φιλοσοφία και πρόσωπα την ομάδα που με στρατηγό τον Ομπράντοβιτς κυριάρχησε τα προηγούμενα χρόνια στην Ευρώπη, αλλά αποδεικνύει διαρκώς πως δεν έχει χάσει ίσως τη σπουδαιότερη από τις αρετές του: το χαρακτήρα της μεγάλης ομάδας, που σφυρηλατήθηκε επί χρόνια και που με έναν μαγικό τρόπο μεταλαμπαδεύτηκε στην ανανεωμένη βερσιόν του «τριφυλλιού».

Όσα παιχνίδια φέτος έπαιξε με την πλάτη στον τοίχο, σε όσα «έπρεπε» να κερδίσει γιατί διαφορετικά δεν θα υπήρχε αύριο, κατάφερε να φύγει από τα σχοινιά, να σταθεί όρθιος και να επιβιώσει. Έτσι συνέβη και στο Κάουνας. Αν έχανε εκεί, ο δρόμος προς τα προημιτελικά θα στένευε επικίνδυνα. Πλέον ανοίγει διάπλατα, καθώς η Ζαλγκίρις βρίσκεται στο -2 (και μειονεκτεί στην ισοβαθμία) και μόνο η Μάλαγα δείχνει ικανή να του κλέψει τη θέση στην τετράδα.

Ο Παναθηναϊκός παρουσίασε στο πρώτο μέρος όλες τις φετινές του παθογένειες. Εμμονή στο τρίποντο (εκτέλεσε 17 τέτοια και μόνο 14 δίποντα στις δύο πρώτες περιόδους) και προβλεψιμότητα στην επίθεση με τον Σχορτσανίτη στο παρκέ. Προσθέστε τα πολλά χαμένα ριμπάουντ και κυρίως την απώλεια ελέγχου του ρυθμού και έχετε το κοκτέιλ που έφερνε την ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη πίσω στο σκορ με μάλλον κολακευτική διαφορά στο ημίχρονο (43-40).

Όλα άλλαξαν στην επανάληψη. Ήταν σαφές πως ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να κερδίσει τη Ζαλγκίρις σε ματς ανοικτού γηπέδου και ρυθμού, με σκορ που θα πλησιάζει τους 90 πόντους. Το «τριφύλλι» θωρακίστηκε αμυντικά, έλεγξε τα ριμπάουντ, έδωσε (γιατί κάτι πρέπει να… δώσεις) αρκετά ανοικτά μακρινά σουτ στους Λιθουανούς, αλλά δεν ήταν δυνατό να χάσει από τα σουτ ή τα γιουρούσια του Όλιβερ Λαφαγέτ. Ο Γκιστ έκανε τρομερή δουλειά στη ρακέτα καλύπτοντας τα κενά των φορτωμένων με φάουλ Λάσμε και Σχορτσανίτη, ο Τσαρτσαρής έδωσε μεγάλες μάχες και πρόσφερε πολύτιμη βοήθεια, αλλά το παιχνίδι έκριναν οι δύο γκαρντ. Ούκιτς και Διαμαντίδης έκαναν… υπερωρίες στο παρκέ, ο Κροάτης ήταν άριστος οργανωτικά, εκτελεστικά και καλός αμυντικά (δεν έκανε ούτε ένα λάθος, δεν κούρασε την μπάλα και είχε ώριμες επιλογές), ο Διαμαντίδης μίλησε στα δύσκολα και η μεγάλη νίκη ήρθε.

Ασφαλώς ο στόχος δεν επετεύχθη ακόμη. Θα επιτευχθεί μόνο με νίκη επί της Ουνικάχα στη Μάλαγα σε δύο εβδομάδες. Αλλά και πάλι, οι «πράσινοι» καλό θα είναι να εξαντλήσουν τις πιθανότητες να τερματίσουν στην τριάδα. Γιατί αν συναντήσουν στους «8» την Μπαρτσελόνα με μειονέκτημα έδρας, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα. ΄Όπως και αν βρει στο δρόμο του τον Ολυμπιακό για αγωνιστικούς κι όχι μόνο λόγους. Όμως κάθε πράγμα στον καιρό του…

ΥΓ 1: Ο Παναθηναϊκός είχε πολύ μεγαλύτερη ανάγκη έναν γκαρντ από τον Αντώνη Φώτση. Και δυστυχώς δεν απέκτησε κανέναν. Με τον Μπανκς σε παρατεταμένο ντεφορμάρισμα και να μην αγωνίζεται δευτερόλεπτο στο Κάουνας και τον Ξανθόπουλο να έρχεται από τον πάγκο απλά για να δίνει ανάσες σε Ούκιτς και Διαμαντίδη, είναι δύσκολο να βγει η σεζόν. Ειδικά όταν τα παιχνίδια στα play offs της Ευρωλίγκας ή της Α1 θα είναι κάθε δύο ή τρεις μέρες.

ΥΓ 2: Βρέθηκε ο υπεύθυνος για όλα τα δεινά. Ο Γιάννης Καλαμπόκης! Ο αθλητικός δικαστής εξάντλησε όλη την αυστηρότητά του πάνω σε ένα από τα καλύτερα παιδιά του ελληνικού μπάσκετ, που δεν έχει δώσει ΠΟΤΕ αφορμή για αρνητικά σχόλια. Τιμωρήθηκε με πρόστιμο 7.000 ευρώ ένας αθλητής, που ζήτημα είναι αν έχει συμβόλαιο 40-50 χιλιάδες ευρώ, επειδή για πρώτη φορά στην καριέρα του έχασε τον αυτοέλεγχο. Σταυρώστε τον! Και ρίξτε τους άλλους στα μαλακά. Αν έπαιζε σε Παναθηναϊκό ή Ολυμπιακό όμως…

Follow @ChristosRobolis