Ο Παναθηναϊκός πήρε τον Θανάση, όχι τον αδερφό του Γιάννη

Το κομμάτι της αθλητικότητας αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη σημασία στο scouting report των παικτών και τις ανάγκες μιας ομάδας υψηλών απαιτήσεων. Στο σύγχρονο μπάσκετ ένας πολύ ταλαντούχος πλην όμως αγύμναστος παίκτης δεν μπορεί να επιβιώσει, ενώ αντίθετα πάντα υπάρχει χώρος για κάποιον που ξεχειλίζει από ενέργεια.

Ο Παναθηναϊκός κατόρθωσε να αυξήσει κατακόρυφα την αθλητικότητά του χωρίς να ξοδέψει καμία θέση ξένου, πρώτα με την προσθήκη του Ζακ Όγκαστ κι εν συνεχεία με αυτή του Θανάση Αντετοκούνμπο. Και παρότι αμφότεροι θα δοκιμαστούν για πρώτη φορά σε τόσο υψηλό επίπεδο και σε ένα πρόγραμμα σαν του Παναθηναϊκού, πρόκειται για κινήσεις που ενισχύουν τον ελληνικό κορμό και έχουν μικρό ρίσκο αφού έρχονται πρωτίστως για συμπληρωματικό ρόλο.

Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο κουβαλά την ευχή και… κατάρα να είναι αδερφός του Γιάννη. Ευχή για προφανείς λόγους και κατάρα, γιατί αντιμετωπίζεται ως ο λιγότερο λαμπερός αδερφός του σούπερ σταρ των Μπακς. Κακώς! Μπορεί να μην διαθέτει το αφύσικο ταλέντο και μάκρος του αδερφού του, αλλά… αλήθεια, πόσοι θα έμπαιναν στη ζυγαριά με έναν πενταδάτο All Star του ΝΒΑ και θα έβγαιναν αν όχι βαρύτεροι τουλάχιστον ισοβαρείς; Υπό την έννοια αυτή, ο Θανάσης είναι αδικημένος.

Αν νομίζει κανείς πως ο Θανάσης Αντετοκούνμπο καθιερώνεται στο μπασκετικό προσκήνιο λόγω του αδερφού του κάνει μεγάλο λάθος. Ο αθλητισμός δεν είναι… δημόσιο, ούτε γίνονται διορισμοί με βύσμα. Καθρέφτης του καθενός είναι το γήπεδο και ο καθένας φτάνει εκεί που τον οδηγεί το ταλέντο και η δουλειά του, όχι το όνομά του ή η συγγένειά του με κάποιον. Μακριά από τα σπορ αυτές οι μικροπολιτικές!

Μπορεί ο Θανάσης Αντετοκούνμπο να επισκιάζεται από τον αδερφό του, αλλά έχει τη δική του διαδρομή και αξία. Αν νομίζει κανείς πως επελέγη στο ντραφτ κι έπαιξε λίγο στο ΝΒΑ λόγω του Γιάννη μάλλον έχει δεν έχει αντιληφθεί πως στο γήπεδο υπάρχει πάντα αξιοκρατία και ό,τι αξίζεις το εισπράττεις. Ομοίως με την κλήση και παρουσία του στην Εθνική, την πορεία του στο καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης με την Ανδόρα και πλέον τη μεγάλη μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό. Τίποτα από αυτά δεν του χαρίστηκε…

Αγωνιστικά, πρόκειται για έναν σούπερ αθλητικό παίκτη, με αστείρευτη ενέργεια και πάθος στο παιχνίδι του, που μπορεί να μαρκάρει από το «1» μέχρι και το «4», αποτελώντας κάτι σαν… Γκιστ σε μικρότερη συσκευασία. Αν μάθει να λειτουργεί όχι απλώς σαν μονάδα στην άμυνα, αλλά και ως γρανάζι μιας συντονισμένης αμυντικής λειτουργίας, τότε θα αποτελέσει ένα υπερπολύτιμο εργαλείο στα χέρια του Τσάβι Πασκουάλ, καλύπτοντας τη δεδομένη αδυναμία των Ρίβερς και Γκέιμπριελ στα μετόπισθεν. Στην επίθεση γνωρίζει και ο ίδιος πού υστερεί, αποφεύγει να δημιουργεί για τον εαυτό του και εκτελεί μόνο όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις χωρίς να εκβιάζει καταστάσεις. Το έκανε στην Ανδόρα, θα το κάνει και στον Παναθηναϊκό όπου έχουν προτεραιότητα άλλοι πιο προικισμένοι επιθετικά παίκτες. Περιττό να ειπωθεί πως λόγω προσόντων διακρίνεται στο ανοιχτό γήπεδο και το παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη.

Ασφαλώς θα χρειαστεί χρόνο προσαρμογής και ίσως δεν θα τον έχει, αφού αν είναι στη δωδεκάδα της Εθνικής για το Ευρωμπάσκετ, θα διαθέτει ένα σκάρτο εικοσαήμερο για να ενταχθεί στην πολυπλοκότητα των συστημάτων του Πασκουάλ και να προσαρμοστεί στις νέες υψηλότερες από ποτέ απαιτήσεις μέχρι να αρχίσουν τα επίσημα ματς. Όμως είναι δεδομένο πως ο χρόνος δουλεύει υπέρ του. Θα πει κανείς «μα, καλά, στα 25 του θα μάθει το μπάσκετ;». Πέραν του κλισέ πως «όσο παίζεις, μαθαίνεις», πρέπει να αντιληφθούμε πως ο Θανάσης Αντετοκούνμπο αγωνίστηκε μόλις φέτος, στα 24 του, μπάσκετ υψηλού επιπέδου, αφού πριν την Ανδόρα πάλευε για το όνειρό του να παίξει στο ΝΒΑ και ταλαιπωριόταν στα γήπεδα του NBDL.

Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Και για ένα παιδί που σφύζει όχι μόνο από αθλητικότητα, αλλά επίσης από θετικότητα και πάθος γι’ αυτό που κάνει, δεν υπάρχουν όρια.

Follow @ChristosRobolis