Ο Παναθηναϊκός έχασε μόνο τον καιρό του. Ο Τζεντίλε μια ευκαιρία ζωής

Η προσθήκη του Αλεσάντρο Τζεντίλε στον Παναθηναϊκό είχε αντιμετωπιστεί από την αρχή με επιφυλάξεις. Αυτές είχαν να κάνουν με τη χρησιμότητα ενός παίκτη με τα δικά του χαρακτηριστικά σε ένα ρόστερ που τότε, ίσως και τώρα, φάνταζε να έχει άλλες μεγαλύτερες ανάγκες (έναν δεύτερο πλέι μέικερ ή ένα ακόμη 4-5άρι), αλλά και με τις φήμες που συνόδευαν τον Ιταλό από την πατρίδα του για το χαρακτήρα του.

Δεν πέρασαν παρά δυόμισι μήνες για να αποδειχτεί αυτή η μεταγραφή λάθος, αλλά για όλους του μη αναμενόμενους λόγους. Ο Τζεντίλε δεν αποδείχτηκε περιττός για τον Παναθηναϊκό, μήτε προκάλεσε με τη συμπεριφορά του εντός ομάδας. Αντιθέτως, φάνηκε ανεπαρκής να δικαιώσει αγωνιστικά τις παραμικρές προσδοκίες, αλλά και μη διατεθειμένος να μείνει προσηλωμένος στο καθήκον του απέναντι σε μια ομάδα που τον πίστεψε και κυρίως απέναντι στο σπουδαίο ταλέντο του.

Το πέρασμά του από το «τριφύλλι» κατατάσσεται πλέον στις πιο απογοητευτικές-κατ’ αναλογία και όσων αναμένονταν από τον ίδιο-μεταγραφές στην ιστορία του συλλόγου. Ίσως, δε, να πρόκειται για την πιο απογοητευτική. Εμφανίστηκε ένας βαρύς παίκτης, με αδυναμία να ενταχθεί όχι αμέσως αλλά και μετά από αρκετές εβδομάδες στο σύνολο και το σύστημα, που έμοιαζε να έχει ξεχάσει να σουτάρει από τρίποντο μέχρι και βολές ή να ολοκληρώνει τα ποσταρίσματά του και που έμοιαζε χαμένος στην άμυνα. Οι φήμες περί άστατης εξωγηπεδικής ζωής ασφαλώς δεν βοήθησαν καθόλου την κατάσταση, ούτε φυσικά τον ίδιο να συνέλθει. Με όλα αυτά, όχι απλώς δεν πρόσφερε παρά σε ελάχιστες στιγμές λιγοστών αγώνων, αλλά περισσότερο μπέρδεψε μια ομάδα που ακόμη με τόσες αλλαγές και προσθαφαιρέσεις ψάχνει να βρει τη χημεία της λίγες εβδομάδες μόνο πριν τα play offs. Ταυτόχρονα «έκλεψε» λεπτά συμμετοχής από τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο που ούτε ταλέντου στερείται, ούτε διάθεσης να δουλέψει και συν τοις άλλοις είναι πέντε χρόνια νεότερος και Έλληνας. Ή ακόμη και από τον Νίκολς που δύσκολα θα ήταν χειρότερος του Ιταλού…

Ο Παναθηναϊκός δεν είναι… φιλανθρωπικό ίδρυμα για να αναλαμβάνει να επαναφέρει στο σωστό δρόμο όποιον λοξοδρομεί. Έχει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα να αντιμετωπίσει και είναι πολύ μεγάλο μέγεθος για να εμμένει σε έναν περαστικό ξένο παίκτη. Πολύ ορθώς έπραξε και αποφάσισε να απαλλαγεί από τον Τζεντίλε, ίσως, δε, και άργησε να το κάνει, είτε από ελπίδα πως δεν μπορεί να έχει γίνει τόσο κακός αυτός ο παίκτης και πως κάποια στιγμή θα αναστηθεί, είτε από σεβασμό στον πατέρα του και όσα πρόσφερε στην ομάδα. Ήταν ένα ρίσκο που καλώς ή κακώς πάρθηκε, τελικά δεν βγήκε και μεγαλύτερο λάθος θα ήταν η επιμονή σε αυτό όσο ήταν επιζήμιο προς την ίδια την ομάδα σε περίοδο που δεν έχει τέτοια πολυτέλεια. Με την επικείμενη επιστροφή του Τζέιμς Γκιστ, άλλωστε, κάποιος έπρεπε να «κοπεί» από τους ξένους (πλην του Νίκολς) και ο Ιταλός έπαιζε χωρίς ανταγωνισμό για να βγει εκτός τουλάχιστον του εγχώριου ρόστερ.

Κι αν ο Παναθηναϊκός με την υπόθεση Τζεντίλε δεν έχασε τίποτα πέρα από χρόνο και πολλά χρήματα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, ο μεγάλος χαμένος είναι ο ίδιος ο παίκτης. Εκείνος σπατάλησε μια ευκαιρία ζωής να γίνει μέλος ενός μεγάλου συλλόγου που τον πίστεψε και του πρόσφερε δυνατότητα για ένα νέο ξεκίνημα παραβλέποντας τις κακές γλώσσες, που δεν κατάφερε να αποτελέσει ενεργό κομμάτι μιας λειτουργικής ομάδας με ρόλους και να ξαναβάλει σε μια ρότα την καριέρα του και τη ζωή του. Δυστυχώς μόνο με το ταλέντο ουδείς μεγαλούργησε και αν δεν επενδύσεις πάνω σε αυτό θα μείνεις να βλέπεις παίκτες με πολύ λιγότερο θείο χάρισμα αλλά πολύ περισσότερη επιμονή και δουλειά να σε ξεπερνούν. Τα παραδείγματα, δυστυχώς, είναι αναρίθμητα και ας ελπίσουμε, για τον ίδιο και τα προσόντα του, να μην αποδειχτεί αυτοκαταστροφικός και προστεθεί στη μακρά λίστα.

Follow @ChristosRobolis